Civil war

Μία φωτορεπόρτερ (Κίρστεν Ντανστ) και μία μικρή ομάδα δημοσιογράφων ακολουθούν μία γεμάτη αδρεναλίνη διαδρομή στην κατακερματισμένη Αμερική του κοντινού μέλλοντος, η οποία ισορροπεί στο χείλος του γκρεμού.

Παρατηρώντας την φιλμογραφία του Άλεξ Γκάρλαντ, τόσο ως σεναριογράφου, αλλά και πολύ περισσότερο ως σκηνοθέτη, πραγματικά δεν είσαι καθόλου σίγουρος τι θα πρέπει να περιμένεις από το επόμενο βήμα του.

Η δυστοπία στην οποία κινείται, ζει και αναπνέει, μπορεί πολλές φορές να γίνει συναρπαστική, πολυεπίπεδη, εσωτερικά και εξωτερκά τρομακτική (28 days later, X-Machina, Devs), όμως άλλες τόσες ανιαρή, αμπελοφιλοσοφική, μέχρι και τραγελαφική (Never let me go, Annihilation, Men).

Οι ιδέες του πρέπει να φαίνονται πολύ ελκυστικές στο χαρτί, σκηνοθετικά τουλάχιστον, δεν διαθέτει την πολυπρισματική αποφασιστικότητα να τις απογειώσει και πολλές φορές αυτοπαγιδεύεται σε μια ομόκεντρη αποχαυνωτική επίδειξη διανοητικής υπεροπλίας, την οποία δεν διαθέτει στον βαθμό που πιστεύει.

Το «Civil War» βρίσκεται κάπου στη μέση των προαναφερόμενων ταινιών (και δεν το λέμε για καλό αυτό), όπου μας συστήνει ένα κοντινό μέλλον όπου στις ΗΠΑ διεξάγεται ένας εμφύλιος, χωρίς να μπει στον κόπο να μας εξηγήσει ούτε πως, ούτε γιατί, ούτε από ποιους ξεκίνησε, διατηρεί μια απάθεια στη συλλογιστική του και έναν μινιμαλισμό τύπου «διάφορες πολιτείες έχουν συμμαχήσει και ο κακός Πρόεδρος (που μάλλον φέρνει σε κάτι από Τραμπ) φταίει αν όχι για όλα, σίγουρα για τα περισσότερα».

Τέσσερις φωτογράφοι/δημοσιογράφοι (δύο έμπειροι και φτασμένοι, ένας βετεράνος και μια νεοσσός) ξεκινούν ένα ταξίδι διασχίζοντας σχεδόν τη μισή χώρα για να κάνουν συνέντευξη στον Πρόεδρο.

Όμορφα κινηματογραφημένο αυτό το δυστοπικό ταξίδι, με ορισμένες βαθιά ρεαλιστικές σκηνές και με το τέχνασμα του φωτογραφικού κλικ στις στιγμές να λειτουργεί όμορφα στην αρχή, να του κάνει κατάχρηση και να κουράζει από ένα σημείο και έπειτα σε μια μάλλον αντιπολεμική περιπέτεια, με sci-fi οπτική, αμπελοφιλοσοφική απάθεια προς τα τεκταινόμενα, μάλλον άστοχο κάστινγκ με την Κίρστεν Ντανστ και (ειδικά) τον Βάγκνερ Μούρα να μην ταιριάζουν στος ρόλους τους και να επιστρατεύουν έναν μινιμαλισμό εκφράσεων για να ανταποκριθούν, ο οποίος προσφέρει ελάχιστα.

Επιμελημένη και φροντισμένη εκφραστικότητα στιγμών, επιτηδευμένα αταίριαστο σάουντρακ, προβλεψιμότητα στις εξελίξεις, ένα ωμό τελευταίο 20λεπτο ρεαλιστικής ηχητικά μάχης που τραβά το βλέμμα, αλλά μια τρομερά εκνευρσιτική απολιτίκ στάση σε όλα η οποία τελικά απωθεί.

Μια ταινία που θα διχάσει, αλλά δεν το αξίζει.