Seeking a friend for the end of the world

Γλυκόπικρο όσο δεν πάει...

Το έργο το έχουμε ξαναδεί αρκετές φορές, με την «Melancholia» του Τρίερ να αποτελεί την πιο πρόσφατη προσθήκη στη λίστα με τις ταινίες εσχατολογικού περιεχομένου. Ωστόσο, πάντα υπάρχει χώρος για ακόμη ένα φιλμ σχετικής θεματολογίας, ιδίως όταν μιλάμε για κάτι τόσο huge, όσο το… τέλος του κόσμου!

Στην προκειμένη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με το παρθενικό σκηνοθετικό πόνημα της 34χρονης σεναριογράφου/ηθοποιού/celebrity Λορίν Σκαφάρια, η οποία εστιάζει το φακό της σε δύο ανθρώπους (και ηθοποιούς) που –φαινομενικά- ανήκουν στην κατηγορία… «πιο αταίριαστοι, πεθαίνεις». Και μέσα από την ολιγοήμερη, αλλά ιδιαίτερα επουσιώδη σχέση τους, επιλέγει να μιλήσει για πράγματα που απασχολούν τον καθένα μας, όπως η φιλία, η συντροφικότητα, η αποξένωση και, φυσικά, ο έρωτας, χωρίς faux μελοδραματισμούς και περιττές συναισθηματικές «κορώνες».

Η έκπληξη έρχεται από την απρόσμενα επιτυχημένη χημεία ανάμεσα στον Καρέλ και τη Νάιτλι, οι οποίοι τα πηγαίνουν θαυμάσια τόσο ως κωμικό ζευγάρι στο –τηρουμένων των αναλογιών- κάπως πιο ανάλαφρο πρώτο μισό της ταινίας, όσο και ως εν δυνάμει εραστές, στο αρκετά πιο μελαγχολικό δεύτερο μισό. Και, όσο κι αν υπάρχουν στιγμές όπου νιώθεις σα να παρακολουθείς μια, ας πούμε, chick-friendly εκδοχή του αριστουργηματικού «Last Night» του Ντον Μακ Κέλαρ, η συγκίνηση που νιώθεις να σε τυλίγει βλέποντας την επιβλητικά ρομαντική τελική σεκάνς, πιστοποιεί το γεγονός ότι η Σκαφάρια σε πείθει να επενδύσεις πάνω της για το μέλλον.

Extra credit για το θαυμάσιο και, ιδανικά «κουμπωμένο» στα δρώμενα, soundtrack, που περιλαμβάνει από Beach Boys και Walker Brothers μέχρι INXS και Scissor Sisters!

Χάρης Παπαπαναγιώτου