Οι άποικοι

Στη Χιλή του τέλους του 19ου αιώνα, τρεις ιππείς προσλαμβάνονται από έναν πλούσιο γαιοκτήμονα για να σημειώσουν την περίμετρο της εκτεταμένης περιουσίας του. Σύντομα, όμως, αυτή η διοικητική αποστολή θα μετατραπεί σ’ ένα αιματοβαμμένο κυνήγι των ιθαγενών της περιοχής. 

Eίναι κάπως παράξενη η οπτική που χρησιμοποιεί ο Χιλιανός Φελίπε Γκάλβεζ σε αυτό το τραχύ γουέστερν που στήνει στην απεραντοσύνη της Παταγονίας στις αρχές του 20ου αιώνα, με σκοπό να δικαιώσει τις σφαγές των ινδιάνων των τριγύρω περιοχών από λεκούς γαιοκτήμονες, πολιτισμένους στα χαρτιά, πολύ πιο βάρβαρους στην πραγματικότητα.

Στην πρώτη του σκηνοθετική δουλειά ο Χιλιανός δημιουργός επιλέγει να μην αποτυπώσει (με εξαίρεση μια συμπλοκή που καταλήγει σε δολοφονία μιας ομάδας ινδιάνων) on camera την εξόντωση των Λατινοαμερικανών ιθαγενών του Νότου, αλλά να την συμπυκνώσει στην διαδρομή τριών μισθοφόρων που διασχίζουν τα ατελείωτα εδάφη Χιλής και Αργεντινής, με σκοπό να ανακαλύψουν ασφαλή διαδρομή για τα κοπάδια του μεγαλογαιοκτήμονα που τους πληρώνει.

Το ταξίδι τους στο άγνωστο "τέλος του κόσμου" θα τους σφηνώσει σταδιακά την "Καρδιά του κτήνους" και το συναπάντημα με έναν Άγγλο συνταγματάρχη θα βιάσει την πραγματικότητα όσων γνώριζαν και θα τους ωθήσει βίαια σε μια αναταραχή της συνείδησης και έναν δρόμο χωρίς γυρισμό. 

Όλα αυτά όμως ο σκηνοθέτης επιλέγει σε μεγάλο βαθμό να τα υπαινιχθεί, καθώς μετά το σοκ που βιώνουν και εκεί που πλέον είσαι ανήσυχος για τη συνέχεια, όλα όσα έγιναν από εκεί και πέρα, τα αφηγούνται ατάραχοι φεουδάρχες και νεοσσοί πολιτικοί που θέλουν να αποδοθεί δικαιοσύνη, σε ένα δράμα δωματίου, με σωστά καδραρισμένες ματιές και ελλειπτικές κουβέντες. 

Και είναι κρίμα που σβήνει έτσι αυτή η επώδυνη και κακοτράχαλη οδύσσεια, ένα έργο υψηλής καλλιτεχνικής αξίας μέχρι τότε που θα το αδικήσετε πολύ αν το δείτε στην μικρή οθόνη, με εικαστικά εκθαμβωτική διεύθυνση φωτογραφίας, αλλά και μια εύθραστη ισορροπία μεταξύ ανοικτών πλάνων ενός μαγευτικού τοπίου που συνεπαίρνουν και ασφυκτικών γκρο πλαν σε πρόσωπα που αποτυπώνουν την σκληρότητα και την αποκτήνωση, η οποία δεν είναι πάντα αποτελεσματική. 

Μα και το ίδιο το φιλμ αδικεί κάπως τον εαυτό του με μια περισσότερο από όσο χρειαζόταν art-house ματιά που του χαρίζει μεν μυσταγωγία και θαυμασμό, αλλά δεν θα το θυμάσαι για πολύ, λείπει η ένταση, δεν "λερώνει τα χέρια του", αλλά λειτουργεί περισσότερο χειρουργικά.