Orion and the dark

Σύνοψη: Ένα αγόρι με μεγάλη φαντασία αντιμετωπίζει τις φοβίες του σε ένα αξέχαστο ταξίδι στη νύχτα, παρέα με τον νέο φίλο του, ένα γιγάντιο, χαμογελαστό πλάσμα ονόματι Σκοτάδι.

Άποψη: Αν κάποιος δεν έχει δει την ταινία, παρά μόνο κάποιες φωτογραφίες ή σύντομα αποσπάσματα, σίγουρα δεν θα του περάσει αμέσως από το μυαλό ότι θα μπορούσε να έχει προέλθει από τον ιδιοσυγκρασιακό δημιουργό των «Eternal sunshine of a spotless mind», «Synecdoche, New York», «I’m thinking of ending things», Τσάρλι Κάουφμαν.

Και ενώ οπτικά και από άποψη τεχνικής animation θυμίζει ταινία της DreamWorks που είναι παραγωγός (σε διανομή Netflix), το σενάριο είναι τελείως Τσάρλι Κάουφμαν.

Ένας από τους σπουδαιότερους σεναριογράφους του σύγχρονου σινεμά, που έχει δοκιμαστεί με επιτυχία και στην σκηνοθεσία, βάζει τους φόβους και τις εμμονές του στο σώμα ενός φοβικού μικρού αγοριού.

Ένα αγόρι που φοβάται τα πάντα, από το να μιλήσει σε ένα κορίτσι στο σχολείο μέχρι το σκοτάδι. Τελικά το Σκοτάδι θα εμφανιστεί, θα αποκτήσει σάρκα και οστά και θα ξεκινήσει ένα ταξίδι που θυμίζει αρκετά τον κόσμο της Pixar και ειδικά το Inside Out με τους όρους και τις προϋποθέσεις του σεναριογράφου.

Ο Κάουφμαν διασκευάζει το ομώνυμο βιβλίο της Emma Yarlett και εννιά χρόνια μετά το προηγούμενο animation, το εξαιρετικό και ενήλικο Anomalisa, αφήνει την σκηνοθεσία για πρώτη φορά εδώ και είκοσι χρόνια μετά την Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού (σκηνοθεσίας Michel Gondry) στα χέρια του άπειρου Sean Charmatz που ωστόσο τα καταφέρνει πολύ καλά χαρίζοντας ένα άρτιο αποτέλεσμα, αν και απουσιάζει η πιο προσωπική ταυτότητα που έχει το σενάριο, με τον σκηνοθέτη ακριβώς επειδή είναι στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο να μιμείται ταινίες του είδους.

Παρόλα αυτά, παραμένει μια από τις καλύτερες ταινίες κινουμένων σχεδίων που έχουμε δει τελευταία, που συνδυάζει μοναδικά το παιδικό με το ενήλικο σχόλιο.

Αν η ταινία ξεκινάει με παιδικούς φόβους και με ένα  περιπετειώδες ταξίδι απόκτησης θάρρους, καταλήγει σε ένα υπαρξιακό μονοπάτι διαχείρισης άγχους, φοβιών, του ίδιου του εαυτού με τους ψυχικούς του δαιδάλους.

Το Σκοτάδι προσωποποιεί αυτό το άγνωστο, το τρομακτικό Άλλο που διστάζει κανείς να γνωρίσει και το αποφεύγει προκαταβολικά.

Ο Κάουφμαν αναμετριέται, σαφώς με έναν όχι τόσο σύνθετο τρόπο όσο σε άλλες δουλειές του, προσαρμοζόμενος στον κόσμο μιας πιο συμβατικής ταινίας κινουμένων σχεδίων από ό,τι θα μπορούσε να είναι αν είχε και την σκηνοθετική επιμέλεια, με ζητήματα ζωής και θανάτου, διαταραχών και οικογενειακών δεσμών. Και όλο αυτό μέσα από ένα αφηγηματικό παιχνίδι παρελθόντος-παρόντος-μέλλοντος μέσα από εγκιβωτισμένες αφηγήσεις που συνδέουν τον μικρό Ωρίωνα με μελλοντικές εκδοχές του, σαν τα μαρβελικά παράλληλα σύμπαντα, αλλά πιο πολύ σαν ένα χωροχρονικό αλισβερίσι.

Μέσα από αυτές τις διαφορετικές χρονικότητες, ο Κάουφμαν κάνει και ένα σχόλιο για την αλλαγή του κινηματογράφου ή του είδους του animation μέσα στον χρόνο, καθώς σε μια εξιστόρηση βλέπουμε την αφηγηματική απλότητα περασμένων δεκαετιών, σε μια άλλη βλέπουμε μια προσπάθεια για μια πιο ρεαλιστική και υπαρξιστική αφήγηση και σε μια άλλη μια πιο περιπετειώδη με ρομπότ και multiverse προσαρμοζόμενη στον κόσμο των σύγχρονων υπερηρωικών ταινιών.

Σχόλιο μέσα στο σχόλιο και η ταινία με τον μικρό Ωρίωνα που ξεφεύγει από τα τετριμμένα και αποτελεί μια ευχάριστη -πιο παιδική αλλά εξίσου ευφυή-προσθήκη στην εκλεκτική φιλμογραφία του Τσάρλι Κάουφμαν.