Tranzit

Σύνοψη: Μετά το δυσεπίλυτο αίνιγμα του θανάτου τους, Πατέρας και Γιος ξανασμίγουν στο Tranzit, έναν άνυδρο και έρημο μη τόπο, ένα φαντασιακό́ επέκεινα που ελέγχεται από αφηρημένες μαθηματικές αρχές και όπου οι νεκροί καλούνται να αποφασίσουν: να αποδεχτούν τη διαδικασία αποϋλοποίησής τους ή να παραμείνουν σε απροσδιοριστία για πάντα.

Προσπαθώντας να βάλει τάξη στο παρελθόν και να ρίξει φως σε όσα οδήγησαν στο θάνατό του, ο Πατέρας βασίζεται στις γνώσεις του στα μαθηματικά για να ακολουθήσει μια τρελή ιδέα: να επιστρέψει στη ζωή.

Άποψη: «Η οικογένεια μια τυχαία συνθήκη είναι, τίποτα δεν είναι» αναφωνεί ο Δημήτρης Πουλικάκος λίγο πριν το τέλος της νέας ταινίας του Κάρολου Ζωναρά. Ένας πολύ ιδιαίτερος και αταξινόμητος Έλληνας σκηνοθέτης στην πέμπτη του μεγάλου μήκους ταινία ενώνει την νουάρ αίσθηση που διακατείχε πολύ πιο έντονα προηγούμενες δουλειές του, όπως το Πέντρο Νούλα (2016) και Μπιγκ Χιτ (2012), δύο από τις ωραιότερες απόπειρες για ελληνικό νεονουάρ, με την ταρκοφσκική επιστημονική φαντασία.

Αν στο Πέντρο Νούλα και στο Μπιγκ Χιτ όλα λειτουργούσαν όπως έπρεπε, με τις όποιες μικροατέλειες μπορεί να είχαν, στο Tranzit οι αδυναμίες στην σύνδεση των δύο ειδών είναι εμφανείς, παρότι πρόκειται για μια πολύ ενδιαφέρουσα πειραματική κινηματογραφική πρόταση με μια έξοχη σεναριακή ιδέα που ωστόσο δεν δικαιώνεται πρακτικά απόλυτα.

Ίσως αυτό που προδίδει το οικοδόμημα του Ζωναρά να είναι η υπερβάλλουσα θεατρικότητα, καθώς αρκετές φορές θυμίζει βιντεοσκοπημένη τραγωδία σε ανοιχτό θέατρο με τον Γιο, Τζέο Πακίτσα να έχει αρκετά θεατρικό παίξιμο, ίσως με έναν παραπάνω στόμφο ενώ ο Πατέρας Παντελής Δεντάκης με την εσωστρέφεια και τον ρεαλισμό του μπαίνει πιο εύκολα στην ατμόσφαιρα.

Στην ασπρόμαυρη δυστοπία που δημιουργείται μέσα από την λιτότητα και την υπερφυσική αβαρή αίσθηση που δίνεται προκειμένου να αποδοθεί αυτό το Καθαρτήριο νεκρών που κάτι περιμένουν -η ταινία έχει μια συνεχή αύρα αναμονής-δίνεται η ευκαιρία να τεθούν ζητήματα ζωής και θανάτου, υπαρξιακές ανησυχίες συνδεδεμένες άμεσα με ένα μυστήριο.

Πώς και γιατί σκοτώθηκαν οι δύο άντρες. Η πρώτη σκηνή στο Πέντρο Νούλα έχει δύο άντρες που συζητούν και οδηγούνται σε έναν παρολίγο θάνατο με το ερώτημα να είναι το ποιος. Ποιος είναι ο άγνωστος Πέντρο Νούλα. Αυτή την φορά δύο άντρες με συγγένεια μεταξύ τους σκοτώνονται από ένα όπλο. Το ερώτημα είναι το γιατί. Δολοφονία; Αυτοκτονία; Δολοφονία και αυτοκτονία; Οι σκηνοθετικές αναφορές αρκετές.

Από τις φελινικές νοσταλγικές ενθυμήσεις (τον Φελίνι αναζητούσε ο Πέντρο Νούλα, εδώ τελικά τον συνάντησε) στον μπεργκμανικό χορό του θανάτου της Έβδομης Σφραγίδας και σε έναν σοβιετικό επιστημονισμό που ίσως εκεί χωλαίνει σεναριακά η ταινία και οδηγείται σε μια υπονόμευση του μυστηρίου ή της φιλοσοφικής ανησυχίας.

Μια αρκετά αντικινηματογραφική μαθηματική ακολουθία που δύσκολα μπορεί να παρακολουθήσει κανείς, κάνοντας το βασικό στόρι κάπου να χάνεται. Οι ιδέες του ωστόσο πολύ καίριες, με τον Δημήτρη Πουλικάκο και τον Φώτη Θωμαΐδη να αποτελούν έναν έξοχο αρχαιοελληνικού τύπου χορό.