The Iron Claw

Σύνοψη: Η αληθινή ιστορία των αχώριστων αδελφών Φον Έριχ, που έγραψαν ιστορία στον απίθανα ανταγωνιστικό κόσμο της επαγγελματικής πάλης στις αρχές της δεκαετίας του '80. Μέσα από τραγωδίες και θριάμβους, κάτω από τη σκιά του επιβλητικού πατέρα και προπονητή τους, τα αδέλφια επιδιώκουν με κάθε κόστος να αφήσουν το ανεξίτηλο σημάδι τους στα πιο διάσημα ρινγκ.

Άποψη: Eίναι η 3η ταινία στην καριέρα του Σον Ντέρκιν, 13 χρόνια μετά το εξαιρετικό "Martha, Marcy, May, Marlene" και το ιδιαίτερο και με αρετές, αλλά όχι ίδιου επιπέδου προ τετραετίας, "Τhe nest". Εδώ καταπιάνεται με μια αληθινή τραγωδία, διότι όλα όσα θα δείτε να συμβαίνουν, έγιναν στην πραγματική ζωή για τα αλεπάλληλα χτυπήματα της μοίρας που δέχθηκε η οικογένεια Φον Έριχ μέσα σε 10 χρόνια, μιας οικογένειας που έγραψε ιστορία στην επαγγελματική πάλη στα 80s.

.Μάλλον, η "μοίρα" ελάχιστα έχει να κάνει με τα τραγικά γεγονότα που θα δούμε να διαδραματίζονται στο πανί και τα οποία οφείλονται σχεδόν αποκλειστικά στις μεθόδους ανατροφής και διαπαιδαγώγησης του (πρώην πρωταθλητή) πατέρα τους (σε συνδυασμό με την απαθή χριστιανοκαταβεβλημένη μάνα) που τους πίεζε σωματικά και κυρίως ψυχολογικά, με αποτέλεσμα η κατάρρευση να επέλθει καταρχήν στο μυαλό και έπειτα (και σε συνδυασμό) στο σώμα από τα χτηπήματα. 

Ζακ Έφρον, Χάρις Ντίκινσον, Τζέρεμι Άλεν Ουάιτ τα δίνουν όλα για χάρη της αληθοφάνειας, ο Στάνλεϊ Σίμονς έχει έναν λιγότερο αβανταδόρικο ρόλο -αλλά και την πιο συγκινητική ιστορία-, ο Χολτ ΜακΚάλανι είναι πειστικός στον ρόλο του πατέρα, το καστ λοιπόν είναι 100% αφοσιωμένο, ο Ντέρκιν δεν προσπαθεί να σε κάνει να κλάψεις (αν και θα μπορούσες να πλαντάξεις άνετα με όσα αληθινά συμβαίνουν), προς τιμήν του απεικονίζει κάπως λιτά και (απονευρωμένα) την κάθε τραγική εξέλιξη, ένα φιλμ που το παρακολουθείς με ενδιαφέρον. 

Ακόμα και αν το αθλητικό του αντικείμενο, το άθλημα του pro wrestling, μια δημοφιλέστατη μορφή διασκέδασης για τους Αμερικανούς και όχι μόνο που κρατά πολλά χρόνια μέχρι και σήμερα, με στημένες θεατράλε μπουνιές, κλωτσιές και κατραπακιές, το προκάτ αθλητικό "δράμα" και που ο υπογράφων τουλάχιστον θεωρεί όλο αυτό το πανηγυράκι μια αστειότητα και αδιανόητο να ταυτιστείς μαζί του, πόσο μάλλον να το κάνεις στόχο ζωής και συνδέσεις την προσωπικότητα και τις επιλογές σου και τα όνειρά σου συνυφασμένες με αυτό. 

Ένα κιτς πράγμα, που οκ, ας το δεχτούμε ως έναν καμβά πάνω στον οποίο ο Ντέρκιν προσπάθησε να μιλήσει με ρεαλισμό για την ματαιοδοξία στην αναζήτηση της επιτυχίας, την πατριαρχία, τους οικογενειακούς δεσμούς αίματος, το σαθρό αμερικανικό όνειρο και την Αμερική που "σκοτώνει τα παιδιά της". Είναι όμως πολύ διστακτικός, μέχρι και αποστασιοποιημένος, ίσως και να λογοκρίνει τον εαυτό του κάπου. Φοβήθηκε ίσως να κάνει κάτι πιο σκληρό σαν το Foxcatcher, πιο σπαρακτικό σαν το Wrestler (καλά, οκ, κανένας δεν μπορεί να το κάνει όπως ο Αρονόφσκι...).