Saltburn

Μετά από το θορυβώδες ντεμπούτο της το 2020, με το “Promising Young Woman” να της χαρίζει το Όσκαρ σεναρίου, η Emerald Fennell επέστρεψε με την πιο αμφιλεγόμενη ταινία της χρονιάς που μόλις αφήσαμε. Το “Saltburn” έχει διχάσει σημαντικά και συνεχίζει να διχάζει κοινό και κριτικούς, αποτελώντας μια μαύρη κωμωδία, ένα γκόθικ θρίλερ, ένα “Talented Mr. Ripley” για την gen Z, μια προκλητική, κυνική σάτιρα. Ή απλά, όλα τα παραπάνω.

Βρισκόμαστε στο -μακρινό αλλά όχι και τόσο- 2006 και στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Ο Oliver Quick (Barry Keoghan) είναι ένας άβολος πρωτοετής, στον οποίο κανείς δεν δίνει σημασία πέρα από τον εξίσου σπασίκλα Michael Gavey (Ewan Mitchell). Ο Όλιβερ αρκείται απλά στην παρατήρηση της λάμψης των πλούσιων, προνομιούχων συμφοιτητών του και συγκεκριμένα του Felix Catton (Jacob Elordi), ενός γνωστού καρδιοκατακτητή και πανέμορφου γόνου μιας αριστοκρατικής βρετανικής οικογένειας.

Όταν μια μέρα οι δρόμοι τους συναντιούνται τυχαία, ο Oliver μπαίνει με μανιακή προσήλωση στην ζωή και τον κόσμο του Felix. Το καλοκαίρι στο Saltburn, το μνημειώδες κάστρο της οικογένειας Catton, και η γνωριμία με τα μέλη της επισφραγίζουν το προφανές: απ’ αυτόν τον κόσμο, ο Oliver δεν έχει καμία πρόθεση να βγει.

H Fennel ξεδιπλώνει αργά και σταθερά τον κυνισμό και τα παιχνίδια εξουσίας μεταξύ των πρωταγωνιστών της και απηχεί διάφορες ιδέες και είδη στην σύνδεση μεταξύ επιθυμίας και καταστροφής, πόθου και εξουσίας, διεκδίκησης και κατάκτησης. Το σενάριό της μπορεί να μην είναι αριστουργηματικό ή πολυσύνθετο, όμως καταλήγει δεμένο και ικανοποιητικό, ενώ οι χαρακτήρες - μεταξύ των οποίων συναντάμε τους Rosamund Pike, Richard E. Grant, Carey Mulligan– παραμένουν ενδιαφέροντες και απολαυστικοί μέσα στην αντιπαθητικότητα και την κατάπτωσή τους.

Αισθητικά, η ταινία είναι απλά πανέμορφη, με την φωτογραφία να ευχαριστεί γενναιόδωρα τα μάτια μας, ενώ η μουσική επένδυση ταιριάζει άψογα στα vibes της δημιουργίας.

Η Fennell δεν φαίνεται να στοχεύει σε κάποιο ηχηρό woke μήνυμα ή κάποια ουσιαστική τοποθέτηση σε θέματα ταξικής εκδίκησης (παρ’ ότι κατηγορήθηκε ακριβώς γι’ αυτό). Δεν παίρνει τον εαυτό της πολύ στα σοβαρά, γράφει εύστοχες ατάκες, παραμένει αστεία και ακομπλεξάριστη στην εξερεύνηση των άκρων που την απασχολούν στον ανθρώπινο ψυχισμό και κυρίως, δεν ξεχνά να δημιουργήσει μια διασκεδαστικη ταινία.

Μες στην προβλεψιμότητα και την υπέρμετρη φιλοδοξία του, τις “σοκαριστικές σκηνές” και τον ντόρο που αναίτια προκάλεσαν στα σόσιαλ μίντια, το “Saltburn” παραμένει απολαυστικό και φαν. Ένα σαρδόνιο χαμόγελο που γλεντάει αμετανόητα την κενότητα και την θλίψη του.