Tοντ Φίλιπς: "Ο Ρόμπερτ και ο Ζακ είναι σαν μαγνήτες..."

Ο Τοντ Φίλιπς έκανε… εντύπωση πέρυσι με το Hangover,
με το οποίο έγινε γνωστός και σε ένα πιο mainstream κοινό,
 όσοι όμως τον έχουμε τσεκάρει από τις πρώτες του ταινίες,
είναι ο σκηνοθέτης εκείνος που θα δώσει εικόνα στα buddy stories μας.

Αρχικά, κάπως αδέξια με το Road Trip (2000), έπειτα πολύ πιο φευγάτα με το Old School (2003, οφείλετε να το τσεκάρετε), στη συνέχει έκανε τον χαβαλέ του με το «Starsky & Hutch» (2004), πριν τα… σπάσει με το Hangover πέρυσι και δοκιμάσει τις ικανότητές του φέτος σε πιο… γκλαμουράτο buddy movie, το Due Date, αυτή την φορά με τον Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ δίπλα στον Ζακ Γαλιφιανάκη που είχε δώσει ρέστα στο περυσινό χιτ…

Ο 40χρονος Νεοϋορκέζος σκηνοθέτης μιλά για τη νέα του ταινία σε μια promo interview που εξασφάλισε το Move It:

Move It: Περιέγραψε την χημεία, ή την έλλειψη αυτής, μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών.

Tοντ Φίλιπς: Είναι σαν δύο μαγνήτες που συνεχώς απωθούν ο ένας τον άλλο. Νομίζω ότι έτσι είναι στην πραγματικότητα και πιστεύω ότι έτσι λειτουργούν και στην ταινία. Δεν πρόκειται για μια καινοτόμα ιδέα για το είδος της κωμωδίας αλλά σίγουρα την ανεβάζουν σε ένα καινούργιο επίπεδο.

Μ: Γιατί επέλεξες δύο ηθοποιούς που έχουν τόσο διαφορετικό στυλ κωμικού παιξίματος;

Φ: Πιστεύω ότι όταν κάνεις μια κωμωδία είναι πάντα πολύ σημαντικό οι κωμικοί να προέρχονται από πολύ διαφορετικούς χώρους, και για αυτούς τους δύο ισχύει αυτό. Ειλικρινά δεν θα μπορούσαν να είναι πιο διαφορετικοί. Ο Ντάουνι (Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ) έχει ένα πολύ στεγνό, σαρκαστικό, όχι κακοπροαίρετο, αλλά σκληρό, χιούμορ, ενώ ο Ζακ (Ζακ Γαλιφιανάκης) είναι πολύ ευδιάθετος και θέλει όλοι να τον αγαπούν, τουλάχιστον στην ταινία σίγουρα, και αυτοί οι δύο διαφορετικοί χαρακτήρες έκαναν την ταινία πολύ ενδιαφέρουσα.

Μ: Συνεργαστήκατε με τον Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ και τον Ζακ Γαλιφιανάκη ώστε να υπερβείτε το ήδη υπάρχον σενάριο;

Φ: Αυτό το κάνω σε όλες τις ταινίες μου. Το σενάριο υπάρχει ήδη στο χαρτί. Βρισκόμαστε το πρωί. Περνάμε μια ώρα στο τροχόσπιτο, μόνο οι τρεις μας, συζητώντας τι θα κάνουμε στην πραγματικότητα, που θα το σπρώξουμε, που θα το συμμαζέψουμε, ή οτιδήποτε άλλο. Το σενάριο είναι ένας ζωντανός οργανισμός που αναπνέει και συνεχώς του αλλάζουμε μορφή ώστε να το φέρουμε όσο πιο κοντά μπορούμε σε αυτό που θέλουμε να κάνουμε.

Μ: Συμφωνείτε ότι εκτός από το ότι είναι πολύ αστεία, η ταινία έχει και πολύ κάρδια;

Φ: Ναι. Και πιστεύω ότι αυτό που έκανε την ταινία μια πραγματική πρόκληση για μένα, αλλά και μια διασκεδαστική παρέκκλιση από το The Hangover, είναι αυτοί οι διαφορετικοί τόνοι που έχει, τους οποίους δεν μπορεί ένας σκηνοθέτης ή ένας ηθοποιός να πετύχει εύκολα, όπου την μια στιγμή σε κάνουν να γελάς, την άλλη να αισθάνεσαι άσχημα για τον Ίθαν (Ζάκ Γαλιφιανάκης) και την επόμενη να τον μισείς. Αυτή η εναλλαγή των τόνων έκανε για μένα την ταινία ενδιαφέρουσα.

Μ: Ήσουν ευχαριστημένος με την Μισέλ Μόιναχαν και τους άλλους σταρ που κάνουν περάσματα στην ταινία;

Φ: Είναι τόσο γλυκιά. Έχουμε πολλούς ηθοποιούς που κάνουν περάσματα στην ταινία όπως η Τζουλιέτ Λούις, ο Ντάνι ΜακΜπράιτ, και ο Τζέιμι Φοξ. Παρόλο που δεν έχουν μεγάλους ρόλους, γιατί η ταινία επικεντρώνεται στους δύο βασικούς χαρακτήρες της, βγάζουν πολύ καλά αποτελέσματα.

Μ: Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση του να γυρίσεις μια ταινία που λαμβάνει χώρα σε τόσες διαφορετικές τοποθεσίες;

Φ: Όντως η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν οι διαφορετικές τοποθεσίες. Το γεγονός ότι κάναμε μια ταινία δρόμου και ότι θέλαμε να βρισκόμαστε πραγματικά στον δρόμο και να ταξιδεύουμε. Θυμάμαι ότι κάποτε διάβασα μια συνέντευξη του Φράνσις Φόρντ Κόπολα όπου μίλαγε για την ταινία του Οι Άνθρωποι της Βροχής  και για το πώς διέσχισαν την χώρα οδικώς ταξιδεύοντας σαν καραβάνι. Πάντα αγαπούσα αυτήν την ιδέα και σκέφτηκα «Μια μέρα θα κάνω κι εγώ μια τέτοια ταινία δρόμου». Κι αυτό επιδιώξαμε να κάνουμε το οποίο φυσικά ήταν και το δυσκολότερο από άποψη οργάνωσης. Το να κινηματογραφείς την δράση και τα αυτοκίνητα έχει πάρα πολύ πλάκα και τελικά δεν είναι τόσο δύσκολο.

Μ: Είχες κάποια κακή εμπειρία από ταξίδι στην παιδική σου ηλικία που να σε ενέπνευσε να κάνεις αυτήν την ταινία;

Φ: Δεν ταξίδευα ποτέ πολύ. Μεγάλωσα στην Νέα Υόρκη και δεν είχαμε ποτέ αυτοκίνητο. Πριν πέντε χρόνια αγόρασα το πρώτο μου αυτοκίνητι. Οπότε δεν είμαι και φοβερός οδηγός. Για μένα έχει να κάνει με το τι αντιπροσωπεύει το ταξίδι στον δρόμο. Αντιπροσωπεύει το να εκθέτεις τους ηθοποιούς σου και τους χαρακτήρες σου χωρίς δίκτυ ασφαλείας. Το να είσαι στον δρόμο, χωρίς την οικογένεια σου και τους φίλους σου, σημαίνει να ταξιδεύεις χωρίς δίκτυ ασφαλείας.

M: Σου αρέσει να δουλεύεις ξανά και ξανά με την ίδια ομάδα ανθρώπων;

Φ: Μου αρέσει πολύ. Μου αρέσει αυτή η αίσθηση αφοσίωσης. Οι ίδιοι άνθρωποι, το ίδιο συνεργείο. Έχω το ίδιο συνεργείο εδώ και δέκα χρόνια τώρα σε εφτά ταινίες. Ξέρουμε όλοι τι να περιμένουμε και πώς να λειτουργήσουμε. Μου αρέσει να φέρνω και καινούργια άτομα όπως τον Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ αλλά έτσι διατηρείται ένα οικογενειακό περιβάλλον.

Μ: Ποια είναι η αγαπημένη σου σκηνή στην ταινία;

Φ: Η αγαπημένη μου σκηνή, είναι η σκηνή στο Γκράντ Κάνιον γιατί είναι ταυτόχρονα αστεία και στενάχωρη ενώ κρύβει και θυμό. Εμπεριέχει τέσσερα συναισθήματα όπου το ένα διαδέχεται το άλλο.

Μ: Σου άρεσε που δούλεψες με έναν σκύλο στην ταινία;

Φ: Τον αγαπώ τόσο πολύ... Κάποιος μου προώθησε ένα e-mail από την Αμερικανική Κοινότητα Κυνοκομείων που προειδοποιούσε τον κόσμο, «Μην δείτε το Μην Σπρώχνεις, Έρχομαι και ξαφνικά αποφασίσετε ότι αγαπάτε τα σκυλιά και θέλετε να υιοθετήσετε ένα», εννοώντας «Σκεφτείτε το σοβαρά πριν υιοθετήσετε κάποιο σκυλί». Το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον γιατί ο σκύλος είναι όντως στην αφίσα της ταινίας και έχει τόσο μεγάλο ρόλο στην ταινία ώστε ο κόσμος σκέφτεται, «θέλω να πάρω κι εγώ έναν τέτοιο σκύλο». Και είναι αλήθεια. Είμαι πολύ φιλόζωος. Πάντα χρησιμοποιώ ζώα στις ταινίες μου γιατί μου αρέσουν οι φάτσες τους».

Aπόδοση: Μαρία Κουμουνδούρου