Rustin

Σύνοψη: Η ταινία αφηγείται την ιστορία της μεγαλύτερης ειρηνικής διαδήλωσης στην σύγχρονη ιστορία για τα δικαιώματα των μαύρων και, συγκεκριμένα, την οργάνωσή της από τον γκέι ακτιβιστή Μπάγιαρντ Ράστιν.

Άποψη: Αναμφίβολα, η Πορεία στην Ουάσιγκτον του 1963 άφησε δύο μεγάλα ιστορικά γεγονότα που θυμόμαστε έως σήμερα: το πολυπληθές κοινό, όμοιο του οποίου δεν έχουμε ξανασυναντήσει, και η διάσημη ομιλία του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ με την οποία ονειρευόταν ένα τέλος στον ρατσισμό.

Το όνομα αυτού που οργάνωσε και οραματίστηκε αυτήν την καθοριστική για του μαύρους της Αμερικής διαδήλωση είναι λιγότερο γνωστό όμως αυτό ίσως και να αλλάξει με την νέα ταινία του Τζορτζ Γούλφ.

Ο Μπάγιαρντ Ράστιν υπήρξε σημαντική προσωπικότητα στην μαύρη κοινότητα και βοήθησε κατά πολύ στην κινητοποίηση της Αμερικανικής κυβέρνησης για να νομοθετήσει τα δικαιώματα της. Στην ταινία η οξυδέρκεια και το απείθαρχο πνεύμα του Ράστιν διαφαίνεται από την ερμηνεία του Κόλμαν Ντομίνγκο (“Euphoria”) στην οποία ο Αμερικανός ηθοποιός, ο οποίος είναι και υποψήφιος για Χρυσή Σφαίρα για τον συγκεκριμένο ρόλο, δίνει και επιμέρους συναισθηματικά επίπεδα που αντικατοπτρίζουν την καταπίεση εκείνης της εποχής. Επιπλέον, πετυχαίνει επίσης στην ηθική ακεραιότητα του Ράστιν προβάλλοντας την προσήλωση που είχε στο κίνημα για τα δικαιώματα των μαύρων. Συνοπτικά, και σε ό,τι αφορά τον πρωταγωνιστή του biopic, ο Ντομίνγκο και η ίδια η ταινία απέδωσαν τα βέλτιστα με σεβασμό στο τιμώμενο πρόσωπο.

Στα λοιπά, το “Rustin” κρύβει κάποιες αδυναμίες, όχι τόσο μεγάλες ώστε να σαμποτάρουν όλη την ταινία, αλλά ικανές για να νιώθεις ότι υπάρχει χώρος για βελτίωση. Οι Τζούλιαν Μπρις και Ντάστιν Λανς Μπλακ (“Milk”, “J. Edgar”) προσπάθησαν να μας δώσουν όλο το κλίμα της εποχής στο σενάριο αλλά το αποτέλεσμα έμεινε στην επιφάνεια χωρίς αξιοσημείωτη ένταση. Πολλές φορές το ενδιαφέρον χάνεται ανάμεσα στους τόσους χαρακτήρες, την οργάνωση της διαδήλωσης και τα πολιτικά παιχνίδια, ακόμα και αν όλα αυτά παρουσιάζονται με ανάλογους κινηματογραφικούς όρους.

Ειδικότερα στο τέλος, το κρεσέντο που περιμέναμε δεν το λάβαμε και η όποια γοητεία που είχε χτιστεί μέχρι εκείνη την ώρα χάθηκε απότομα. Το “Rustin” έκλεισε βεβιασμένα. Συνόψισε την μεγάλη συγκέντρωση στην Ουάσιγκτον μέσα σε λίγα πλάνα, χρησιμοποιώντας παράλληλα και αρχειακό υλικό, χωρίς να μεταδώσει την ενέργεια που υπήρχε και χωρίς να καταφέρει να πείσει ότι η συγκεκριμένη συγκέντρωση ήταν κοσμοϊστορική.

Τελικά, η προσπάθεια του Ντομίνγκο ήταν η μόνη που ξεχώρισε όμως ακόμα και αυτή δεν ήταν αρκετή για να συμπληρώσει τα κενά του “Rustin”. Υπό άλλες προϋποθέσεις η ταινία θα μπορούσε να είναι θριαμβευτική, όμως τώρα παραμένει εγκλωβισμένη στην μετριότητα της.