Poor things

ΝΕΑ ΤΑΙΝΙΑ ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ

Ο Γιώργος Λάνθιμος δοκιμάζει κάτι διαφορετικό, μια διασκεδαστική κωμωδία που τρολάρει με την ψυχή του τις ίδιες του τις ιδιορρυθμίες, στήνει ένα γκροτέσκο πανηγυράκι ιδεών και συμπεριφορών που τρέφει το μάτι, έστω και αν η πληθωρικότητά του, ίσως να κουράσει κάποιους, κάποια στιγμή:

H απίστευτη ιστορία και η φανταστική εξέλιξη της Bella Baxter (Stone), μιας νεαρής γυναίκας που ανασταίνεται χάρη στον ιδιοφυή και αντισυμβατικό επιστήμονα Δρ. Godwin Baxter (Willem Dafoe).

Υπό την προστασία του Baxter, η Bella ανυπομονεί να μάθει. Διψασμένη από την εμπειρία που στερείται, η Bella το σκάει με τον Duncan Wedderburn (Mark Ruffalo), έναν ικανό και με αμβλυμμένη ηθική δικηγόρο, σε μια περιπέτεια περιπλάνησης σε όλες τις ηπείρους.

Απελευθερωμένη από τις προκαταλήψεις και τα στεγανά της εποχής της, η Bella αποφασιστικά επιδιώκει να δώσει τη μάχη της για την ισότητα και την ελευθερία.

Ο Γιώργος Λάνθιμος επιστρέφει με την πιο ποπ κατασκευαστικά ταινία του.

Μια σωματική (στο μεγαλύτερο εύρος της) κωμωδία -ένα είδος που εκλείπει συνεχώς- συνδυασμένη με μια γοτθική νεο-νουάρ ατμφόσφαιρα.

Και όλο αυτό σαν μια πλατφόρμα για να απλώσει την δική του πειραγμένη ιστορία ενηλικίωσης και χειραφέτησης, περιγράφοντας σχεδόν σουρεαλιστικά την γυναικεία ανάδειξη της σεξουαλικότητας, σαρκάζοντας παράλληλα την εύθραυστη ανασφάλεια της ανδρικής αρρενωπότητας, με μια αλλόκοτη αύρα εμπνευσμένη από το σύμπαν του Τέρι Γκίλιαμ και μια σαρωτική ερμηνεία από την Έμμα Στόουν στον ρόλο ενός μωρού σε σώμα γυναίκας που μαθαίνει τον κόσμο και το σώμα της.

O Λάνθιμος λοιπον στηνει εδω μια κωμωδία, με πρωταρχικό της σκοπό να σε διασκεδάσει, όχι όμως ακριβώς λαϊκή, αλλά με το πρόσχημα της καλλιτεχνίζουσας arthouse οπτικής που της προσθέτει μια «σοβαρή» προοπτική, η οποία της κουμπώνει σχεδόν άψογα με μια πανδαισία σκηνικών και χρωμάτων.

Kαι είναι ίσως η πρώτη φορά στη φιλμογραφία του που ο Λάνθιμος δεν μιλά και εκφράζεται συνολικά αλληγορικά, αλλά με πολύ ξεκάθαρη, σχεδόν κραυγαλέα σημειολογία και δείχνει να ρισκάρει.

Μόνο φαινομενικά όμως, διότι τα πάντα εδώ είναι μελετημένα και στημένα άψογα, σε μια κωμωδία με σχεδόν υποδειγματικό timing για τα 100 από τα περιπου 140 λεπτά που διαρκεί.

Κάπου εκεί ξεχνά να βάλει τελεία και κάπως ανακυκλώνεται, αλλά δεν πειράζει γιατί περνάς καλά, ψυχαγωγείσαι και αυτό είναι το ζητούμενο εδώ.

Ποιος θα το φανταζόταν, ένας μάστορας του υπαινιγμού και της αφαιρετικής παραβολής, εδώ να σου τα εναποθέτει όλα in your face, να τρολάρει με την ψυχή του τις ίδιες του τις ιδιορρυθμίες, να στήνει ένα γκροτέσκο πανηγυράκι ιδεών και συμπεριφορών που τρέφει το μάτι, έστω και αν η πληθωρικότητά του, ίσως να κουράσει κάποιους, κάποια στιγμή.