In the land of saints and sinners

Σύνοψη: Ιρλανδία, δεκαετία του 1970. Σε ένα απομακρυσμένο ιρλανδικό χωριό, ο κατεστραμμένος από τις πολιτικές αναταραχές Φίνμπαρ Μέρφι αναγκάζεται να πολεμήσει ξανά, αυτή τη φορά για λύτρωση μετά από μια ζωή αμαρτιών. Αλλά ποιο τίμημα είναι διατεθειμένος να πληρώσει;

Στη χώρα των αγίων και των αμαρτωλών, μερικές αμαρτίες δεν μπορούν να ταφούν.

Άποψη: Ο Liam Neeson σε νέες περιπέτειες, αυτή την φορά στην Ιρλανδία έχοντας κόντρα με τον IRA. Ο ηθοποιός συνεργάζεται για δεύτερη φορά με τον σκηνοθέτη Robert Lorenz μετά το The Marksman (2021) και επισκέπτονται την Ιρλανδία των 70s, ίσως επειδή έγινε της μόδας την περσινή χρονιά με ταινίες όπως The Banshees of Inisherin και Quiet Girl και έτσι φάνηκε να τους ενδιέφερε το τοπιογραφικό κομμάτι για μια ακόμα κλισέ και παλιομοδίτικη περιπέτεια από αυτές που μας έχει συνηθίσει τα τελευταία αρκετά -πλέον- χρόνια ο Neeson.

Με τα Πνεύματα του Ινίσεριν συνδέεται καθώς και στα δύο συμμετέχει η Kerry Condon ενώ και στα δύο παίζει και ένας Gleeson, στα Πνεύματα ο καλός Brendan και στο In the Land ο αντιπαθής Jack (ο Τζόφρι από το Game of Thrones).

Ο Liam πήρε το όπλο του σε μια ταινία που όμως έχει ελάχιστη δράση και ένταση και έτσι εν τέλει υποχωρεί μέσα στην ραθυμία της. Χάρτινοι χαρακτήρες που δεν ξεφεύγουν από τις δύο διαστάσεις τους, απλοποιημένη πλοκή με εμφανή κατάληξη και μια ματιά αποικιοκρατικού οριενταλισμού πάνω στην Ιρλανδία που την φαντάζονται μόνο ως τόπο εξοχής, ωραίων τοπίων και μιας folklore γραφικότητας και τίποτα παραπάνω.

Φόντο απλώς για τις νέες δράσεις ενός κουρασμένου είδους και ενός Liam Neeson που πόσες φορές θα υποδυθεί τον ήρωα του ολίγον τι βαρύ με μπάσα φωνή και κατεβασμένο βλέμμα που σώζει την κατάσταση.

Το παρελθόν του χαρακτήρα χρησιμοποιεί για άλλη μια φορά προσχηματικά ως ηθικό άλλοθι των πράξεων του, ενώ οι έννοιες καλό-κακό τίθενται μονοσήμαντα στο τραπέζι. Η όποια σύνδεση με τις ιστορικές και κοινωνικές συνθήκες στην ταραγμένη Ιρλανδία των 70s με τις λεγόμενες «Ταραχές» που ξέσπασαν στα τέλη των 60s και συνεχίστηκαν σχεδόν μέχρι τα 90s για το ζήτημα της Βόρειας Ιρλανδίας και της συνέχισης ή μη του να είναι τμήμα του Ηνωμένου Βασιλείου, είναι τουλάχιστον επιδερμική και μόνο ξόφαλτσα μπορεί κανείς να πάρει μια γεύση από την εποχή.

Ο Neeson έχει βρεθεί στην τάξη ηθοποιών του Bruce Willis που οι καλές ταινίες ανήκουν μόνο στο παρελθόν της φιλμογραφίας τους, αν και ο Willis έχει δυστυχώς μια σοβαρή ιατρική εξήγηση για όλο αυτό. Η ταινία έκανε πρεμιέρα εκτός διαγωνισμού στο Φεστιβάλ της Βενετίας.