All fun and games

Σύνοψη: Ένα φαινομενικά αθώο και χαλαρό παιχνίδι μεταξύ εφήβων έχει ως αποτέλεσμα τον δαιμονισμό ενός εξ αυτών, του Μάρκους. Για να τον σώσουν, τα αδέρφια και οι φίλοι του καλούνται να συμμετέχουν σε μια σειρά δαιμονικών παιχνιδιών, όπου η νίκη αποτελεί μονόδρομο αφού η ήττα συνεπάγεται τον θάνατο των χαμένων.

Άποψη: Στο σκηνοθετικό τους ντεμπούτο, το δίδυμο Ari Costa και Eren Celeboglu ενώνει τον κόσμο του τρόμου και των παιχνιδιών, σαν ένας συνδυασμός Talk to Me και Ready or Not, χωρίς όμως τον γνήσιο τρόμο του πρώτου και το πιο fun κομμάτι του δεύτερου.

All Fun and Games είναι ο πρωτότυπος τίτλος και η αλήθεια είναι πως ατονεί και στα δύο. Παιχνίδια που προκαλούν δαιμονισμό, μια ψυχή εισχωρεί στο εκάστοτε παιδί κάθε φορά που χρησιμοποιούν μια συγκεκριμένη φράση και πνεύματα του παρελθόντος έρχονται να αναμετρηθούν με εφήβους του παρόντος παίζοντας κρεμάλα, κρυφτό και άλλα παιχνίδια με θανατηφόρο αποτέλεσμα.

Η πρωτοτυπία απουσιάζει πλήρως από το σενάριο της ταινίας, μιας και πολλάκις έχουμε δει στο είδος του τρόμου το πώς η παιδική ηλικία και τα παιχνίδια που αυτή εμπεριέχει μπορούν να μετατραπούν σε ένα τόπο λουσμένο με αίμα υπό τους ήχους κραυγών.

Και μάλιστα πολύ καλύτερα από αυτή την άτολμη προσπάθεια με μεγάλο disadvantage την παρουσία στον πρωταγωνιστικό ρόλο του καλού κατά τα άλλα Asa Butterfield (Sex Education). Μια περίπτωση ηθοποιού που προφανώς θέλει να ξεφύγει από το είδος του rom com και coming of age δράματος, όπως η επιτυχημένη τηλεοπτικής σειρά που πρωταγωνίστησε και να δοκιμαστεί σε κάτι άλλο.

Πέρσι έπαιξε στο θρίλερ Choose or Die του Netflix μην αφήνοντας τις καλύτερες εντυπώσεις και φέτος συνεχίζει με τα Παιχνίδια Θανάτου, σε μια ερμηνεία οριακά κακόγουστη και σίγουρα υπερβολική.

Η Natalia Dyer από την άλλη, που επίσης γνωρίσαμε μέσα από μια άλλη επιτυχημένη σειρά (Stranger Things) καταθέτει μια πιο ολοκληρωμένη ερμηνεία σε ρόλους όμως αδύναμους και ανίσχυρους.

Ούτε το παρελθόν του σπιτιού και του παιχνιδιού τίθεται έντονα, ούτε κάποια πειστική εξήγηση δίνεται για όλο αυτό, ενώ η επιλογή να ξεκινήσει η πρώτη σκηνή με το τώρα-την κατάληξη της ιστορίας και να ξεδιπλωθεί σε flashback το πώς ξεκίνησαν αυτά τα παιχνίδια και φτάσαμε εκεί που φτάσαμε στερεί από την ταινία έστω και το στοιχείο του σασπένς, μιας και σε μια ταινία που βασίζεται σε θανάτους μέσα από παιχνίδια, το να ξεκινάς από το τέλος προδίδεις αυτόματα το ποιοι έχουν επιβιώσει από τα παιχνίδια θανάτου.