Με τα μάτια της Νταλβά

Σύνοψη: Όταν η αστυνομία εισβάλλει απότομα στο σπίτι της Νταλβά για να την μεταφέρει σε μια μονάδα ανάδοχης φροντίδας, εκείνη αρχίζει σιγά σιγά να συνειδητοποιεί πως αντιλαμβανόταν διαφορετικά την αγάπη τους με τον πατέρα της. Με τη βοήθεια της νέας της συγκατοίκου και μιας κοινωνική λειτουργού, η Ντάλβα θα μάθει πώς να είναι και πάλι παιδί. 

Άποψη: Η πρώτη ερώτηση που θα μπορούσε να έχει κάποιος θεατής κατά τη διάρκεια της προβολής αυτής της ταινίας, στην Ελλάδα του 2022 για το Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, είναι αν θα τον/την άγγιζε το ίδιο, χωρίς όλα τα συμβάντα παιδικής κακοποίησης που έχουν αποκαλυφθεί τους τελευταίους μήνες τότε. Ή αν διαφορετικά θα ήταν απλώς μια κάπως περίεργη ταινία για ένα ακραίο, κοινωνικό θέμα;

Η απάντηση είναι πως “ναι”, το “Με τα μάτια της Νταλβά” σε αγγίζει πολύ βαθιά και σοκάρει το μέσα σου, χωρίς ούτε μία βίαιη ή ακραία ή περίεργη σκηνή.

Η εξαιρετική ικανότητα της πολυβραβευμένης Emmanuelle Nicot ξετυλίγεται σε αυτό το αιχμηρό ντεμπούτο που διερευνά τις διάφορες εκδοχές της βίας που εκδηλώνονται κατά τη διάρκεια της ευάλωτης παιδικής ηλικίας με χειρουργική ακρίβεια και απέραντη τρυφερότητα προς όλα εκείνα τα παιδιά που αναγκάστηκαν να μεγαλώσουν πιο γρήγορα.

H Νταλβά εμφανίζεται στην αρχή σαν μια μικρή γυναίκα που αποχωρίζεται τον αγαπημένο της, περισσότερο από ότι ένα παιδί που αποχωρίζεται τον πατέρα του. Είναι σαν μια στολισμένη κούκλα που βλέπει τον κόσμο διαστρεβλωμένο και, αποκομμένη από τη μητέρα, τους φίλους και το σχολείο, πιστεύει βαθιά πως αυτή είναι η κανονικότητα. Συγχέει την αγάπη με τον έρωτα και δεν έχει ιδέα πώς να ζει όπως τα υπόλοιπα κορίτσια της ηλικίας της. Η Nicot τα έχει πει όλα χωρίς να δείξει τίποτα σκληρό ή χυδαίο, χωρίς flashbacks, χωρίς κάποια μακρόσυρτη αφήγηση.

Τα σκοτεινά πρώτα πλάνα, η μουσική και τα κοντινά στο πρόσωπο και στις εκφράσεις της πρωταγωνίστριας είναι δουλεμένα και απόλυτα στοχευμένα να αναδείξουν τον κόσμο μέσα από τα μάτια της μικρής ηρωίδας, που καλείται να ανακαλύψει και να αποδεχτεί αυτό που τόσο καιρό αρνιόταν, ακόμα και τις φορές που μέσα της ίσως αντιλαμβανόταν το στραβό και το λάθος.

Η ερμηνεία της Zelda Samson είναι εξαιρετική και η σκηνή με την αντίδραση της Νταλβά όταν συναντάει τον πατέρα της στη φυλακή συγκλονιστική.

Χωρίς να επιλέγεται κάποιο συγκεκριμένο τέλος, η ταινία μας αφήνει με μια αίσθηση φωτός στη ζωή της μικρής πρωταγωνίστριας. H Νταλβά βρίσκει επιτέλους τους συμμάχους που χρειάζεται, αλλά και τον δωδεκάχρονο εαυτό της που αρχίζει να συμβαδίζει με την ηλικία του. Κανείς δεν μας υπόσχεται ότι θα είναι μια εύκολη διαδικασία. Το process, όμως, του οποίου ως θεατές γινόμαστε μάρτυρες μέσα από τα μάτια της Νταλβά και κατ’ επέκταση της Emmanuelle Nicot, είναι διαφωτιστικό, δυστυχώς επίκαιρο και πολύ, πολύ συγκινητικό.