Sly

Σύνοψη: O πολύς Σιλβέστερ Σταλόνε διηγείται μέσα απο το φακό του Νetflix τις δυσκολίες που αντιμετώπισε μέχρι να μπουκάρει στο Ηollywood και να γίνει ο Κολοσσιαίος στάρ που είναι τώρα.

Γνώμη: Αν κάποιος παρακολουθήσει τον Sly μέσα απο συνεντεύξεις θα νομίζει οτι βλέπει ένα τύπο που είναι στα 20 τρελαμένο, με διάθεση να αρπάξει όλο το κόσμο στα χέρια του μιλώντας για τέχνη, για τις προσωπικές ιστορίες και τον τρόπο δουλειάς του. Απόλαυση πραγματικά.

Πως είναι ο Ντε Νίρο που σε κάθε του ομιλία καταφέρνει και ξεστομίζει μια κουβέντα στο μισάωρο με τους δημοσιογράφους να πασχίζουν μάταια να μάθουν κάτι παραπάνω (ξεκάθαρα ο τύπος εκτός απο ηθοποιάρα είναι τέρμα αντιτουριστικός με τις συνεντεύξεις και τις βαριέται θανάσιμα), ε, καμία σχέση εδώ.

Άσε τον Σταλόνε να μιλάει η να 'κεντάει' για ώρες: έτσι κάνει και εδώ αλλα δυστυχώς μόνο για 90 λεπτά.

Τι να πρωτοχωρέσει εκεί μέσα; Την παιδική του ηλικία; Τις τεράστιες franchise επιτυχίες που άφησαν εποχή στο σινεμά, αλλά και αρκετά στραβοπατήματα; Την εμπειρία του γύρω απο το πολυμηχάνημα παίζω -γράφω -σκηνοθετώ; Τον μύθο που κουβαλούσε, μη μπορώντας να ανταποκριθεί στη προσωπική του ζωή;

Δεν είναι τυχαίο που ένας άρρωστος με τις ταινίες τις λεπτομέρειες και τα παρασκήνια, ο Μεγάλος Quentin Tarantino δίνει μπόλικα 'μεζεδάκια ΄ γύρω απο τη φιλμογραφία του σταρ, άρα το ντοκιμαντέρ ξεκινάει δυναμικά στην αφετηρία του.

Το άλλο 'τέρας' της εποχής, 'Αρνολντ, βρίσκεται εκεί να υποστηρίξει τον φίλο του, άλλοι 2-3 συνοδοιπόροι στη καριέρα του και μετα τι; Που είναι όλοι οι υπόλοιποι; Που να χωρέσουν σε μιάμιση ώρα, 50 χρόνια καριέρας.

Αφήστε που ο Σταλόνε έχει την όρεξη να τσαλακωθεί γύρω απο την ιστορία με το πατέρα του που μάλλον παραήταν τυπική, καθόλου όμως με το γιό του που χάθηκε άδοξα πληρώνοντας την απουσία πατρικής φιγούρας αλλά και του τεράστιου brandname που καταπλάκωσε όλη την οικογένεια. Κάποια στιγμή παραδέχεται οτι δεν ήταν εκεί γι αυτόν, με το Νetflix να απομακρύνεται ίσως για δώσει στους θεατές περισσότερη λάμψη και λιγότερο σκοτάδι.

Παρακολουθούμε τα άθλια φιλμάκια που ξεκίνησε υπομονετικά για να φτάσει να κατακτήσει τη κορυφή με δύο ΤΙΤΑΝΟΤΕΡΑΣΤΙΟΥΣ χαρακτήρες, τον Rocky Balboa και τον John Rambo. Ο Sly είναι ξεκάθαρο οτι εκτός απο τη σωματικότητα που έβαζε στο 300% αποτυπώνει και πτυχές του εαυτού του. Μόνο γι αυτά τα έργα θα μπορούσε να μιλάει 5 ώρες με αποτέλεσμα να μη βλέπουμε Cobra, Over the Top, Τάγκο κ Κας, Βαρομετρικό Χαμηλό, Τα γεράκια της νύχτας, τίποτα απ όλα αυτά. Τουλάχιστον αναφέρεται στην αναποτελεσματικότητα να παίξει κόντρα ρόλους, με κάτι κωμωδίες που δεν είχε καμιά δουλειά να βρίσκεται εκεί.

Γενικότερα μαθαίνεις αρκετούτσικα πράγματα γι αυτόν, σε καμία περίπτωση όμως τα άπειρα που του αναλογούν, ειδικά όταν βλέπεις το Νetflix να μοστράρει κάτι Μπέκαμ σαν τι; Αν θέλω να δώ next top model βάζω ελληνική TV, ενώ και στο trash δόξα το Θεό έχουμε επιλογές

Εδώ έχουμε εγκυκλοπαίδεια κινηματογράφου απο 80s και 90s που παραμένει δραματικά ανεκμετάλλευτη.

Πολλοί haters απο την εποχή που είμασταν πιτσιρικάδες μιλούσαν για ένα τύπο που δε μπορεί να μιλήσει σωστά και έπαιζε σε μπάμ μπούμ. Αυτός ο τύπος κοπανιέται σε γυμναστήρια στα γεράματα όταν πολλοί απο εμάς στα 45 λεπτά περπάτημα ζητάμε απινιδωτή, ενώ έχει κάνει επικές ταινίες που δεν θα ξεχαστούν ποτέ υπογραμμίζοντας το δικό του μερίδιο σε μια 'pop' κουλτούρα με μπράτσα, one liners και ανατινάξεις μεγαλύτερες απο πυρηνικά.

Προσωπικά έχω φύγει τρέχοντας μετά απο επέμβαση ρουτίνας με τις γάζες παραμάσχαλα να πάω να δώ Rambo 2. Ο γιατρός έσκισε τα πτυχία του...