Το τέρας

Σύνοψη: Όταν ο μικρός της γιος Μινάτο αρχίζει να συμπεριφέρεται περίεργα, η μητέρα του νιώθει ότι κάτι δεν πάει καλά. Ανακαλύπτοντας ότι ένας δάσκαλος είναι υπεύθυνος, απαιτεί από το σχολείο να μάθει τι συμβαίνει.

Καθώς όμως η ιστορία ξετυλίγεται μέσα από τα μάτια της μητέρας, της δασκάλας και του παιδιού, η αλήθεια αναδεικνύεται σταδιακά.

Άποψη: «Είμαι ένα τέρας» αναφωνεί ο μικρός Μινάτο. Ο σχολικός εκφοβισμός και οι πιθανές κατηγορίες για την συμπεριφορά ενός καθηγητή στον γιο μιας μητέρας που τον μεγαλώνει μόνη της στην σύγχρονη Ιαπωνία είναι απλώς η αρχή για να ξετυλιχτεί ένα βουβό όσο και έντονο δράμα μυστηρίου και συνάμα μια ρομαντική ιστορία αγάπης και αυτογνωσίας.

Ο Χιροκάζου Κόρε-Έντα, έπειτα από τον Χρυσό Φοίνικα για τους Κλέφτες Καταστημάτων (2018) επιχείρησε ένα ξενόγλωσσο κινηματογραφικό ταξίδι που δεν του βγήκε, με την γαλλόφωνη Αλήθεια (2019) που παρά την Catherine Deneuve και την Juliette Binoche, παρέδωσε ίσως την πιο αδύναμη στιγμή στην καριέρα του, ενώ το νοτιοκορεάτικο Broker (2022) είχε πολλά περισσότερα να πει, αν και όχι με τον ίδιο αυθορμητισμό και την αγνότητα που τον χαρακτηρίζει στις ιαπωνικές ταινίες του.

Επιστρέφει λοιπόν στην χώρα του και μάλιστα για πρώτη φορά από το σκηνοθετικό του ντεμπούτο, το 1995, δεν υπογράφει το σενάριο ο ίδιος αλλά το αφήνει στον σημαντικό τηλεοπτικό σεναριογράφο Yuji Sakamoto που τόσο πολύ θαυμάζει και ήθελε να συνεργαστεί.

Ένα κτήριο που φλέγεται, ένα αγόρι που ανοίγει την πόρτα του αυτοκινήτου και πηδά είναι μερικές από τις εικόνες που επαναλαμβάνονται, μιας και ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί αριστοτεχνικά το αφηγηματικό εύρημα Ρασομόν, των πολλαπλών αναπαραστάσεων ίδιων γεγονότων υπό την οπτική διαφορετικού κάθε φορά ήρωα. Ίσως και να είναι η καλύτερη χρήση αυτού του ευρήματος που έχει γίνει ποτέ μετά τον Kurosawa που το πρωτοέκανε στην ομώνυμη ταινία.

Είναι όμως και μια από τις πιο τρυφερές ταινίες για την εφηβεία, την αγάπη, την διαφορετικότητα, την αποδοχή, την ταυτότητα, την φιλία. Μια βελούδινη γροθιά στο bullying και την ομοφοβία, από έναν σκηνοθέτη που αγαπά τους ανθρώπους και αυτό που κάνει. Μια από τις πιο ανθρωπιστικές φωνές στο παγκόσμιο σινεμά. Ο Κόρε-Έντα μοιάζει να ταυτίζεται με την μητέρα που εκλιπαρεί για λίγη ανθρωπιά, όπως εκείνη τους δασκάλους του σχολείου.

Όλοι μας θα θέλαμε να γίνουμε Κόρε-Έντα και να έχουμε την δική του ευαίσθητη οπτική στον κόσμο. Ακόμα και αν στο πρώτο μισό μοιάζει πιο σκληρός και απαισιόδοξος από όσο συνήθως, έρχεται το δεύτερο μισό για να διαλύσει κάθε αμφιβολία ότι ο αγαπημένος σκηνοθέτης μελαγχόλησε και έγινε πεσιμιστής. Άλλωστε, σκηνοθέτης και σεναριογράφους αξιοποιούν ιδιοφυώς ένα τρικ με το πρώτο μισό να κάνει τον θεατή να πιστεύει ότι θα δει μια άλλη ταινία, καθαρά για τον σχολικό εκφοβισμό και την σχέση του νεαρού προεφήβου με τον δάσκαλό του, ενώ το δεύτερο μισό θα μας συστήσει ένα άλλο μικρό αγόρι, συμμαθητή του πρωταγωνιστή που βιώνει και εκείνο τα δικά του προβλήματα, καλούμενο σε τόσο μικρή ηλικία να υπηρετήσει τον αφελή ρόλο ενός σκληρού αρσενικού που του αρέσουν κορίτσια και συζητάει για συγκεκριμένα πράγματα, αδιαφορώντας για τα θέλω.

Έτσι σύντομα ο σκηνοθέτης θα μεταθέσει αλλού την συζήτηση: γιατί να υπηρετεί κανείς ρόλους, ενώ έχει ήδη τον εαυτό του για να εκφράσει αυτά που νιώθει και βιώνει;

Το τέλος σπαραξικάρδιο, από τα πιο ωραία φινάλε της φετινής χρονιάς, και ακόμα πιο σπαραξικάρδιο το μουσικό αντίο του σπουδαίου συνθέτη, Ryuichi Sakamoto, με τον οποίο ουδέποτε είχε συνεργαστεί ο σκηνοθέτης και πρόλαβε να του παραδώσει δύο συνθέσεις-δεν άντεχε παραπάνω και έτσι έχουν χρησιμοποιηθεί και παλιότερες συνθέσεις του-που υποβάλλουν ακόμα πιο έντονα την μυσταγωγική αίσθηση μυστηρίου και αγάπης, συνειδητότητας και προσπάθειας αναγνώρισης του εαυτού που επιχειρούν τα δύο αγόρια σε αυτή την τρυφερή ηλικία.