Στη φωτιά

Σύνοψη: Βρισκόμαστε στο 1885, το απόγειο της κλασικής γαλλικής γαστρονομίας. Η Εζενί, απαράμιλλου ταλέντου μαγείρισσα, δουλεύει για το διάσημο γκουρμέ εστιατόριο του Ντοντέν Μπουφάν εδώ και 20 χρόνια και μαζί έχουν γεννήσει μια σειρά από πιάτα που άφησαν εποχή. Με το πέρασμα των χρόνων, η συνεργασία και ο αμοιβαίος τους σεβασμός εξελίχθηκε σε έρωτα.

Άποψη: Το food porn λίγες φορές έχει αποτυπωθεί τόσο έντονα στο σινεμά όσο στην νέα ταινία του γαλλοβιετναμέζου σκηνοθέτη Tran Anh-Hung, που επιστρέφει επτά χρόνια μετά την τελευταία του ταινία (Eternity).

Μάλιστα η προηγούμενη ταινία του και αυτή είναι οι μόνες γαλλόφωνες που έχει σκηνοθετήσει και κατάφερε με το Στη Φωτιά να αποσπάσει το βραβείο σκηνοθεσίας στις περασμένες Κάννες και να είναι η επίσημη πρόταση της Γαλλίας στα προσεχή Όσκαρ στην κατηγορία του διεθνούς.

Μια επιλογή οριακά σκανδαλώδης, αν σκεφτεί κανείς την εναλλακτική που ήταν το εξαιρετικό Ανατομία μιας Πτώσης της Triet, που μάλιστα συναγωνίστηκαν στις Κάννες και η ταινία της Triet ήταν εκείνη που πήρε τον Χρυσό Φοίνικα. Γενικότερα τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια αλλοπρόσαλλη επιλογή ταινία από την αρμόδια επιτροπή της Γαλλίας αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Υπό το πρόσχημα μιας αρτιστίκ, καλλιτεχνικής, αποκλειστικά για φεστιβαλική κατανάλωση ταινίας, στήνεται μια ιστορία σχέσεων και δυναμικών με το διακύβευμα να είναι τα γυναικεία δικαιώματα και η αυτοδιάθεση κατά τον 19ο αιώνα.

Η ηρωίδα που υποδύεται εξαιρετικά -αν μη τι άλλο- η Juliette Bincoche, είναι μια γυναίκα δυναμική μέσα στον ρόλο που έχει αναλάβει. Μπορεί για την πρώτη ώρα της ταινίας να την βλέπουμε στον ρόλο της μαγείρισσας μέσα σε μια κουζίνα όπου μαζί με τους/τις βοηθούς της, ετοιμάζουν αριστοτεχνικά, σχεδόν χορογραφικά το τραπέζι και το φαγητό, ωστόσο είναι επιλογή της να είναι η σεφ του κυρίου Μπουφάν. Στην προσωπική της ζωή όμως δεν θέλει να είναι η κυρία του κυρίου. Αρνείται τον γάμο, παρόλη την γνωριμία του είκοσι ολόκληρα χρόνια και της αγάπης που γεννιέται μέσα σε αυτά, αρνείται την οικιακή υποτέλεια.

Βασισμένος στο βιβλίο του 1924 του Marcel Rouff, ο σκηνοθέτης για πρώτη φορά ίσως βυθίζεται τόσο πολύ στο περιτύλιγμα που είναι η μαγειρική ξεχνώντας το θέμα του.

Ένας σκηνοθέτης με πολύ ενδιαφέρουσες δουλειές, όπως το βραβευμένο στις Κάννες The Scent of Green Papaya, το βραβευμένο με Χρυσό Λέοντα στην Βενετία Cyclo ή ακόμα και το Norwegian Wood που μπορεί να μην φτάνει το μεγαλείο του βιβλίου του Μουρακάμι αλλά είναι από τις καλύτερες μεταφορές βιβλίων, ίσως σε μια από τις πιο αδύναμες στιγμές της σκηνοθετικής του καριέρας.

Ο Γάλλος σεφ Pierre Gagnaire (με 14 αστέρια Michelin) ως γαστρονομικός διευθυντής της ταινίας φαίνεται να έχει κάνει περισσότερη δουλειά από τον σκηνοθέτη.

Ωραία επιλογή η εμμονή στους ήχους, καθώς ακούμε τα μαχαίρια να κόβουν, τα υλικά να τεμαχίζονται, να ψήνονται, να βράζονται, μένοντας σε μια φυσικότητα και σε μια σχεδόν σεξουαλικής φύσης σχέση με το φαγητό που οδηγεί σε έναν ηχητικό οργασμό, αλλά η υπόλοιπη ιστορία απλώς φυλλοροεί ελπίζοντας κάποια στιγμή απλώς να χωνέψεις το παραφουσκωμένο μα άδειο εσωτερικά φαγητό που σου σέρβιραν.