64ο ΦΚΘ: Close Your Eyes - Κριτική

Μετά το ντεμπούτο του το 1973, το αριστουργηματικό «Το Πνεύμα του Μελισσιού», ο Βίκτορ Ερίθε έκανε άλλες δύο μεγάλου μήκους ταινίες. Και αν και δεν έχει μείνει άπραγος όλα αυτά τα χρόνια σε ό,τι αφορά την κινηματογραφική του δράση, η τελευταία ταινία του ήταν μόλις το 1992. Δεν μπορεί λοιπόν να μην αποτελεί γεγονός η επιστροφή του μετά από 31 χρόνια, με το αργόσυρτο και βραδυφλεγές “Close Your Eyes”, το σενάριο του οποίου συνυπογράφει με τον Michel Gaztambide.

ΣΧΕΤΙΚΑΗ Ελίνα Ψύκου και τα "Αδέσποτα κορμιά" της

Καθώς ξεκινά η ταινία, βρισκόμαστε σε μια απομονωμένη βίλα στην Γαλλία, στην δεκαετία του 1940, κατοικία ενός ετοιμοθάνατου άνδρα που αυτοαποκαλείται «Ο θλιμμένος βασιλιάς». Ο πλούσιος κύριος Λεβί (Josep Maria Pou) προσλαμβάνει έναν αριστερό και ενάντιο του Φράνκο Ισπανό ερευνητή προκειμένου να ταξιδέψει στην Σανγκάη, να βρει και να του φέρει την χαμένη του κόρη.

Γρήγορα μαθαίνουμε πως αυτό δεν είναι το φιλμ που παρακολουθούμε αλλά το “The Farewell Gaze”, η τελευταία ταινία στην οποία πρωταγωνίστησε ο διάσημος ηθοποιός Χούλιο Αρένας (Jose Coronado). Στην διάρκεια των γυρισμάτων, ο Αρένας εξαφανίστηκε μυστηριωδώς και σήμερα (το 2012 ως φιλμικό παρόν) τον αναζητά ο σκηνοθέτης της ταινίας και καλός του φίλος Miguel Garay (Manolo Solo). Έχοντας εγκαταλείψει κι ο ίδιος πλέον την πρότερη ζωή του, καθώς ζει απομονωμένος γράφοντας και μεταφράζοντας βιβλία, ο Miguel αποφασίζει να συμμετάσχει σε μια τηλεοπτική εκπομπή για εξαφανισμένους προσπαθώντας να δώσει μια απάντηση στο τι συνέβη μέσα σε αυτά τα είκοσι χρόνια, τόσο στον Χούλιο όσο και στην ίδια την ζωή.

O 83χρονος σήμερα Ερίθε χρησιμοποιεί την κινηματογραφική δομή ταινία-μέσα-σε-ταινία για να διερευνήσει την μνήμη και την απώλειά της, το πέρασμα του χρόνου και το ίδιο το σινεμά ως διαμεσολαβητή και καθρέφτη τους. Οι χαρακτήρες του φιλμ είναι σχεδόν συνομήλικοί του και (αντανακλώντας ίσως δικούς του προβληματισμούς) συνομιλούν με τον χρόνο και τις καταστάσεις, σε μια ατμόσφαιρα απολογισμού ζωής και συμφιλίωσης με αυτά που συνέβησαν και με αυτά που έλειψαν, με τα γεγονότα και τις απώλειες που καθόρισαν το σημείο τους στο παρόν.

Η μελαγχολική, ευγενής κινηματογράφηση λειτουργεί πολύ ικανοποιητικά και επιφυλάσσει μερικά υπέροχα πλάνα, ενώ οι Manolo Solo και Jose Coronado υπηρετούν ικανοποιητικότατα το εγχείρημα. Επίσης, έχει σίγουρα ενδιαφέρον το πώς η ιστορία μέσα στην ιστορία παίζει με τις επιμέρους επιδιώξεις και εξηγήσεις. Η διάρκεια, ωστόσο, και οι ρυθμοί της ταινίας είναι τόσο εξαντλητικοί, που δυσκολεύεται κανείς τόσο να απολαύσει την κινηματογραφική διαδρομή όσο και να φτάσει στο πιο ενδιαφέρον και εντονότερο συναισθηματικά τελευταίο μισάωρο, που συμπυκνώνει τις ελεγειακές ιδέες και τους προβληματισμούς του δημιουργού της.

Η αργόσυρτη αυτή και επίπεδη εξέλιξη είναι σαν να απορροφά κάθε ενδιαφέρον, ακόμα και για το μυστήριο της εξαφάνισης, δημιουργώντας ένα ευαίσθητο και λυρικό μεν, φλύαρο και πληκτικό δε αποτέλεσμα.

To ΜΟVE IT καλύπτει το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για 13η χρονιά και σας μεταφέρει όσα αξίζουν να διαβάσετε στο ειδικά διαμορφωμένο section του online περιοδικού μας.