Dogman

Έχοντας μόλις συλληφθεί, ο Ντάγκλας ανοίγει την καρδιά του για να πει τη συγκινητική ιστορία της ζωής του. Ως επιζών ενός παιδικού τραύματος, με έναν βίαιο πατέρα που τον αναγκάζει να ζει στο οικογενειακό ρείθρο, αναπτύσσει έναν πολύ μεγάλο δεσμό με τα σκυλιά. Από αυτή την κόλαση, ανακαλύπτει την αγάπη, το θέατρο και τα καμπαρέ, αλλά και την αδικία και την απογοήτευση του ανθρώπινου κόσμου. Σε μια ζωή που έχει ραγίσει χιλιάδες φορές, η αγάπη ενός σκύλου μόνο, μπορεί να φέρει τη σωτηρία.O Λικ Μπεσόν εόιναι ένας σκηνοθέτης που ποτέ δεν φοβήθηκε την υπερβολή.

Όπου κατάφερε να την τιθασεύσει και να της δώσει νόημα και κινηματογραφική συνέπεια, παρακολουθείς την δουλειά του με απόλαυση, έκδηλη ή ένοχη.

Όπου ολισθαίνει προς το παράδοξο και το κακόγουστο, η ταινία του χάνει το όποιο νόημά της.

Στο Dogman ακροβατεί μεταξύ των δύο πολύ επικίνδυνα και ρισκαδόρικα και δεν τα καταφέρνει ακριβώς να ισορροπήσει.

Προσπαθεί να εξερευνήσει τα τραύματα που αφήνει σε έναν έφηβο η κακοποίηση (από τον απολυταρχικό πατέρα του και μετέπειται το bullying από τους συμμαθητές του), να υμνήσει την αγάπη (για τον εαυτό σου και τα ζώα, τα μοναδικά εκείνα πλάσματα που σου την προσφέρουν απλόχερα και σε καμία περίπτωση δεν τα αξίζουμε), το διαφορετικό και την μοναξιά.

Μπορεί ο Κάλεμπ Λάντρι Τζόουνς να λάμπει και να υπενθυμίζει πόσο υποτιμημένος (και μάλλον ανεκμετάλλευτος ηθοποιός είναι) και το ταλέντο του Μπεσόν στην αφήγηση να εδίχνει ξεκάθαρο, όμως ο Γάλλος δημιουργός είναι εδώ πολύ συχνά (και αχρείαστα) προκλητικά camp και γκροτέσκος στην απεικόνιση των συναισθημάτων και των  βιωμάτων του ήρωά του.

Με drag φορεσιά, ψυχολογική αστάθεια και μεγάλη καρδιά, ο Ντάγκλας του Κάλεμπ Λάντρι Τζόουνς προσπαθεί συνεχώς να επανεφευρίσκει τον εαυτό του και να προσαρμόζεται στις δυσκολίες που πολλαπλασιάζονται και δεν παύουν ποτέ.

Κάπου μεταξύ Joker, White God, το ονώνυμο Dogman του Ματέο Γκαρόνε και λίγο από Αλμοδοβάρ, ο Μπεσόν δεν ασχολείται με τον υπαινιγμό, είναι τα πάντα in your face, κάποιες στιγμές ένα παραληρηματικό μελόδραμα, κάποιες άλλες μια συγκινητική κάθαρση.

Κάποια στιγμή ξεκινά και η αστυνομική ίντριγκα (ας μην κάνουμε spoiler εδώ) που μάλλον βοηθά το αφήγημα να πατήσει λίγο τα πόδια του στη γη και να σκοτεινιάσει που μάλλον του πάει, όμως ο over drama συναισθηματισμός της και η φιγουρατζίδικη σκηνοθετική δεξιοτεχνία του Μπεσόν, δεν σου επιτρέπεουν τελικά να συνδεθείς με το εγχείρημα.

Ο δημιουργός δήλωσε για την ταινία: «Η έμπνευση για αυτήν την ταινία προήλθε, εν μέρει, από ένα άρθρο που διάβασα για μια γαλλική οικογένεια που έκλεισε το παιδί της σε ένα κλουβί όταν ήταν πέντε ετών. Από αυτό, προέκυψε το ερώτημα τι κάνει αυτό σε ένα άτομο, ψυχολογικά και σωματικά. Πώς επιβιώνει κάποιος και τι κάνει με τον πόνο του; Ήθελα να εξερευνήσω αυτή την ιδέα με τον Dogman. Όλοι υποφέρουμε, και το μόνο αντίδοτο είναι η αγάπη. Η κοινωνία δεν θα βοηθήσει, αλλά η αγάπη μπορεί να μας θεραπεύσει. Το Dogman δεν θα ήταν η ταινία που είναι χωρίς τον Caleb Landry Jones. Αυτός ο περίπλοκος χαρακτήρας χρειαζόταν κάποιον που θα μπορούσε να ενσαρκώσει τις προκλήσεις, τη θλίψη, την επιθυμία, τη δύναμη, την πολυπλοκότητα. Ήθελα να είμαι όσο πιο ειλικρινής μπορούσα με την ταινία. Θέλω να τον στηρίζει το κοινό.