Shayda

Σύνοψη: Η Σέιντα, μια Ιρανή μετανάστρια, κρύβεται με την κορούλα της σε μια δομή φιλοξενίας γυναικών στην Αυστραλία, προκειμένου να ξεφύγει από τον κακοποιητικό της σύζυγο. Η θέση της είναι δύσκολη: Αν γυρίσει στην πατρίδα της, θα χάσει την κηδεμονία του παιδιού της. Αν μείνει στην Αυστραλία, ο άντρας της δεν πρέπει να μάθει για το κρησφύγετό της έως ότου ολοκληρωθούν οι διαδικασίες της για διαζύγιο.

Γνώμη: Η Αυστραλιανή δημιουργός Νούρα Νιασάρι, που έχει γεννηθεί στο Ιράν, δεν χάνει καθόλου χρόνο και εισάγει με το καλημέρα σας τον θεατή στην εφιαλτική πραγματικότητα που βιώνει η ομώνυμη πρωταγωνίστρια και η κόρη της, στο ντεμπούτο φιλμ της “Shayda”.

Η πρώτη σεκάνς διαδραματίζεται σ’ ένα αεροδρόμιο της Αυστραλίας, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ‘90. Η Σέιντα (Ζαρ Αμίρ Ιμπραΐμι) είναι εκεί με την κόρη της, Μόνα (Σελίνα Ζαχίντνια), και την Τζόις (Λέα Πέρσελ), την υπεύθυνη του ξενώνα κακοποιημένων γυναικών στον οποίο διαμένουν μάνα και κόρη. Η Τζόις τις έχει πάει στο αεροδρόμιο, ώστε η μικρή να καταγράψει τις εγκαταστάσεις και να ξέρει τι να κάνει και πού να απευθυνθεί, σε περίπτωση που ο πατέρας της την απαγάγει, με σκοπό να την πάει στο Ιράν.

Κι η αγωνία που δημιουργεί αυτή η εναρκτήρια σκηνή μόνο κλιμακώνεται, καθώς παρακολουθούμε την καθημερινότητα της Σέιντα και της Μόνα, τις προσπάθειες της πρώτης να εξασφαλίσει διαζύγιο από το σύζυγό της, να κρατήσει κρυφή την τοποθεσία του ξενώνα και να διαχειριστεί το αβάσταχτο στρες που της προκαλεί κάθε επαφή με τον άντρα της, ο οποίος έχει αποκτήσει το δικαίωμα να βλέπει την κόρη τους μόνος του, μία φορά την εβδομάδα.

Με θαυμαστή ψυχραιμία και αξιοζήλευτη συγκέντρωση και οικονομία, η Νιασάρι ουσιαστικά αφηγείται τη δική της ιστορία, κι αυτή της μητέρας της, όπως μας φανερώνει το συγκινητικό οικογενειακό βίντεο που βλέπουμε μόλις πέσουν οι τίτλοι τέλους.

Έτσι, φτιάχνει μία ταινία βαθύτατα ανθρώπινη και εξαιρετικά επώδυνη, από την οποία όμως δεν λείπει η ελπίδα. Και βρίσκει στη Ζαρ Αμίρ Ιμπραΐμι, αυτή την εξαιρετική ηθοποιό που γνωρίσαμε από την περσινή “Ιερή Αράχνη”, την ιδανική πρωταγωνίστρια, καθώς εδώ παραδίδει άλλη μία συγκλονιστική ερμηνεία, αποτυπώνοντας πλήρως όλα τα συναισθήματα της Σέιντα και λειτουργώντας παράλληλα και ως ένα σύμβολο όλων των γυναικών που πέρασαν, περνούν και, δυστυχώς, θα περάσουν παρόμοιες καταστάσεις.

Επιπλέον, η Νιασάρι, χωρίς να κουνάει το δάχτυλο, καταφέρνει να δείξει και τους τρόπους με τους οποίους τα δικαστικά συστήματα αποτυγχάνουν στο να προστατεύσουν αποτελεσματικά τα θύματα ενδοοικογενειακής βίας, φέρνοντάς τα αντιμέτωπα ξανά και ξανά με τα τραύματά τους. Κι αυτά τα τραύματα δύσκολα επουλώνονται, όμως γυναίκες με τόλμη και θάρρος, όπως η Νιασάρι, καταφέρνουν να τα μετατρέψουν σε τέχνη, αφυπνίζοντας έτσι τον κόσμο και υμνώντας τον αγώνα για επιβίωση σ’ έναν κόσμο που όλα φαντάζουν εχθρικά.