The Exorcist: Believer

Σύνοψη: Δώδεκα χρόνια αφότου η έγκυος συζύγός του πέθανε κατά τη διάρκεια ενός σεισμού στην Αϊτή, ο Βίκτορ Φίλντινγκ μεγαλώνει μόνος του την κόρη τους, η οποία εξαφανίζεται με τη φίλη της στο δάσος. Τρεις μέρες μετά, τα κορίτσια επιστρέφουν χωρίς να έχουν καμία ανάμνηση για το τι τους συνέβη.

Άποψη: Το 1973 κυκλοφόρησε μια από τις πλέον κλασικές ταινίες τρόμου όλων των εποχών, ο Εξορκιστής του πρόσφατα θανόντα λίγες μέρες πριν την προβολή της νέας του ταινίας στην Βενετία, William Friedkin.

Ένας διορατικός δημιουργός με ισχυρό αποτύπωμα. Ωστόσο, ο πρώτος Εξορκιστής οφείλει πολλά και στην πένα του William Peter Blatty, ενός σεναριογράφου-συγγραφέα που βλέποντας το Μωρό της Ρόζμαρι του Πολάνσκι και μεγαλωμένος σε καθολικό περιβάλλον, θέλησε να δώσει την δική του απάντηση σε αυτό, γράφοντας ένα βιβλίο το 1971 και διασκευάζοντάς το για το σινεμά το 1973.

 Πενήντα χρόνια μετά και έπειτα από δύο σίκουελ (1977, 1990) και δύο πρίκουελ (2004, 2005) που κανείς δεν θυμάται θαμμένα μέσα στην μετριότητά τους, στην κιτς υπερβολή τους και στα κακότεχνα εφέ τους, επανέρχεται στο προσκήνιο με τον David Gordon Green να περιμένουν να το αναστήσει, έπειτα την αξιοπρόσεκτη ματιά του πάνω στο Halloween, που επίσης είχε αναλάβει το reboot του.

Μόνο που εδώ τα πράγματα δεν πάνε τόσο καλά, μιας και μιλάμε για ένα από τα χειρότερα remake/reboot που έχουν γίνει ποτέ σε ταινία, προδίδοντας το πρωτότυπο.

Η τριλογία που ετοιμάζεται (αν και εφόσον τελικά γίνει, δεδομένου του ότι παγκοσμίως οι κριτικοί έχουν κατακράξει την ταινία και οι εισπράξεις στην Αμερική που έχει ήδη βγει κινούνται σχετικά απογοητευτικά) ξεκινά με ένα ανέμπνευστο και πρόχειρο αναμάσημα της πρώτης ταινίας. Ακολουθεί μάλιστα την ίδια αφηγηματική διαδρομή, ξεκινώντας με ένα «εξωτικό» περιβάλλον που αντί της Μέσης Ανατολής είναι η Αϊτή, συνεχίζει στην Αμερική με το δαιμονισμένο κορίτσι και τον εξορκισμό και κλείνει προβλέψιμα και τακτοποιημένα, σύμφωνα με τα ειωθότα.

Η Ellen Burstyn, αυτή η σπουδαία ηθοποιός που θαυμάσαμε στον πρώτο Εξορκιστή, επιστρέφει δυστυχώς για την ίδια, παρόλο που μέχρι τώρα είχε αρνηθεί να συμμετάσχει σε οποιοδήποτε σίκουελ και έτσι είναι η πρώτη φορά που την ξαναβλέπουμε στο franchise του Εξορκιστή μετά το 1973.

Σε έναν ρόλο όμως μικρό, περιορισμένο, που δεν δικαιώνει την επιστροφή της, αντιθέτως κάνει τους θεατές να νοσταλγούν ακόμα πιο έντονα το πρωτότυπο. Σαν να μην την σεβάστηκαν όπως θα της άρμοζε.

Μια ταινία που δεν δικαιώνει την ύπαρξή της, αντιθέτως δεν παύει να απογοητεύει σε κάθε σκηνή, με αναμασημένα κλισέ, copy paste σκηνές από τις προηγούμενες ταινίες, κάποιες νέες προσθήκες που δεν λειτουργούν και δεν αποδίδουν τα αναμενόμενα και μια συντηρητική-σχεδόν ρεπουμπλικανική-, θρησκόληπτη ματιά που ξενίζει εν έτει 2023.

Μπορεί να κλονίζει λίγο την στέρεη-στις προηγούμενες ταινίες-καθολική πιστή, ωστόσο αγκιστρώνεται σε άλλα ξεχασμένα από τον χρόνο μονοπάτια, παίρνοντας μάλιστα μια θέση οριακά εναντίον των αμβλώσεων με την δαιμονοποίησή τους.

Μια ταινία προβληματική από την αρχή μέχρι το τέλος που αν πολλοί φανς της πρώτης Καλόγριας απογοητεύτηκαν από το σίκουελ που κυκλοφόρησε πρόσφατα, τότε εδώ προετοιμαστείτε για μεγάλες απογοητεύσεις. Το δεύτερο μέρος της τριλογίας, αν τελικά γίνει, θα κυκλοφορήσει το 2025 και ήδη ψάχνουν τρόπους να το διαφοροποιήσουν από τον Πιστό.