Dumb money

Τον Ιανουάριο του 2021, μία απροσδόκητη καραντίνα κράτησε άπαντες έγλειστους για εννιά δυσβάσταχτους μήνες, ενώ εκείνη την περίοδο η εισβολή στο Καπιτώλιο απείλησε τις αμερικάνικες εκλογές και την ίδια την ιδέα της Δημοκρατίας.

Η αβεβαιότητα για το μέλλον, οι οικονομικές αναταραχές και η οργή για τις οικονομικές ανισότητες ήταν η κλιμάκωση ενός κόσμου που ακροβατούσε στην τρέλα για δεκαετίες. Από το 1989, το πλουσιότερο 10% των αμερικάνικων νοικοκυριών αύξησε τις περιουσίες του κατά 29  τρισεκατομμύρια δολάρια ενώ αντιθέτως η περιουσία των φτωχότερων νοικοκυριών μειώθηκε.

Η κατάσταση αγρίεψε ακόμα περισσότερο το 2021, όταν το 1% άρπαξε τα 2/3 όλου του νέου παραγόμενου πλούτου και οι πλουσιότεροι άνθρωποι του κόσμου διπλασίασαν τον πλούτο τους. Και μέσα σε αυτό κλίμα οξυνόμενων ανισοτήτων, μια ομάδα αρχάριων επενδυτών, πραγματικά μια ομάδα απλών ανθρώπων, μετέτρεψαν την παραπαίουσα εταιρεία Gamestop σε μια εταιρεία με την μεγαλύτερη αξία στον κόσμο, χρεοκοπώντας παράλληλα διάφορα hedge funds που είχαν στοιχηματίσει στην πτώση της τιμής της μετοχής της.

Μια λαϊκή εξέγερση παρακινούμενη από διαδικτυακά τρολ που έκαναν αυθάδεις και χιουμοριστικές δημοσιεύσεις...

Ο σκηνοθέτης Κρεγκ Γκιλέσπι (του I, Tonya) αντιμετωπίζει το θέμα με μια ζωντανή docufiction προοπτική, βγαλμένη από τα πρωτοσέλιδα της εποχής , συνθέτοντας ένα μωσαϊκό από (ευχάριστους στην πλειοψηφία τους) χαρακτήρες δομημένους σε παράλληλες ιστορικές γραμμές.

Μια ταινία που περιμένεις ακριβώς από το Χόλιγουντ για το θέμα δηλαδή: τον θρίαμβο του underdog που όμως δεν έφερε σχεδόν καμία ουσιαστική αλλαγή: απλά οι φτωχοί πήραν μια γεύση από όσα θα μπορούσαν να αποκτήσουν.

Ο Γκιλέσπι έχει δείξει το ταλέντο του στο να απελευθερώνει την ενέργεια από τους κεντρικούς του χαρακτήρες και τελικά να οδηγεί την ιστορία του σε προσβάσιμη αποδοχή από το ευρύ κοινό.

Υπάρχει ένα πλούσιο καστ χαρακτήρων, η ταινία προσπαθεί να αναλύσει κάποιους χρηματιστηριακούς όρους για όσους δεν καταλαβαίνουν, δεν το κατορθώνει όμωε όπως το αντίστοιχης θεματικής (και σαφώς ανώτερο) Big Short του Άνταμ ΜακΚέι, έστω και αν οικειοποιείται την επιδεικτικότητα στο στυλ του.

Ο Πολ Ντάνο ξεχωρίζει και βάση σπουδαιότητας ρόλου και γιατί βρίσκεται στο στοιχείο του υποδυόμενος ξανά τον αδιάφορο καθημερινό άνθρωπο, το πρόβλημα με αυτόν είναι ότι δύσκολα μπορείς να ταυτιστείς μαζί του, έστω και αν πρόκειται για καλό ηθοποιό: λίγο η ιδιαίτερη εμφάνισή του, η παράξενη κινησιολογία του, η μονίμως off-beat συμπεριφορά του. Καλό εργαλείο, αλλά όχι για πρωταγωνιστής.

Το Dumb Money είναι διορατικό αναφορικά με την ύπουλη επιρροή των social με τις κατασκευασμένες φήμες και αυτή αναδεικνύει περισσότερο σαν δύναμη μαζικής κινητοποίησης και όχι κόλπα και μυστικά χρηματοοικονομικών αγορών. Αποτυγχάνει όμως και στον σαρκασμό και στο δράμα, μένοντας χαριτωμένα μετέωρο.