Τhe Equalizer 3

Σύνοψη: Ο πρώην μυστικός πράκτορας και κυβερνητικός εκτελεστής Robert McCall (Denzel Washington) προσπαθεί να συμφιλιωθεί με τα φρικτά εγκλήματα που διέπραξε στο παρελθόν και βρίσκει παρηγοριά στο να αποδίδει δικαιοσύνη στο όνομα των αδύναμων.

Καταλήγει στη Νότια Ιταλία όπου νιώθει σαν το σπίτι του, μέχρι που ανακαλύπτει ότι οι νέοι του φίλοι είναι υποχείρια της τοπικής μαφίας.

Καθώς τα γεγονότα παίρνουν θανατηφόρα τροπή, ο McCall αντιλαμβάνεται πως πρέπει να τα βάλει με τη μαφία για να προστατέψει τους φίλους του.

Άποψη: Ο Denzel Washington με την τριλογία του Equalizer, την μοναδική τριλογία που έχει κάνει στην καριέρα του, βιώνει την Liam Neeson φάση του.

Σε αντίθεση ωστόσο με τους εκτελεστές και υπερασπιστές που υποδύεται ο Neeson τα τελευταία χρόνια και που ως βάση τους έχουν το πατρικό και αντρικό πρότυπο του υπερασπιστή μιας οικογένειας/κοινωνίας, ο Denzel λόγω της έντονης θρησκευτικής του πίστης, εμποτίζει με ένα χριστιανικό περίβλημα και βιβλικές αναφορές τους χαρακτήρες του.

Αυτό είδαμε και στον πρώτο Equalizer (2014) στην  προσπάθειά του να σώσει μια έφηβη πόρνη από την ρωσική μαφία, και στον δεύτερο το 2018 που παίρνει εκδίκηση για τον θάνατο ενός φίλου και τώρα που σε ένα ιταλιάνικο τριπ, έρχεται αντιμέτωπος με την ιταλική μαφία.

Για άλλη μια φορά είναι εξίσου αδιάφορο σκηνοθετικά, με τον Antoine Fuqua να είναι πολύ μακριά από καλύτερες δουλειές του, όπως το Training Day (2001) που έδωσε Όσκαρ στον Denzel, με ένα ακόμα προβλέψιμο σενάριο από τον σεναριογράφο και των προηγούμενων ταινιών αλλά και του The Expendables 2, Richard Wenk.

Μετά την συνεργασία τους στο Emancipation (2022), ο Fuqua εμπιστεύεται την κάμερα του στον βετεράνο και τριπλά βραβευμένο με Όσκαρ διευθυντή φωτογραφίας, Robert Richardson.

Ακόμα και τόσο μεγάλα ονόματα δικαιούνται καμιά φορά στην ζωή τους και ειδικά σε μεγάλη ηλικία να κάνουν και μερικές ξεπέτες, όπως καταφανώς είναι η συγκεκριμένη του δουλειά, στην οποία μπορεί να υπάρχει μια αναβάθμιση σε σχέση με τις προηγούμενες ταινίες, αλλά και πάλι είναι μια προβλέψιμη σιτσιλιάνικη φωτογραφία στα μέρη της ταινίας που είναι στην νότια Ιταλία, με συνηθισμένους για το είδος χειρισμούς κάμερας και το γνώριμο αμοραλιστικά βίαιο περίβλημα.

Ο Robert McCall για άλλη μια φορά-και λογικά τελευταία- έρχεται αντιμέτωπος με τους ίδιους προβληματισμούς σε ένα πιο συντηρητικό και λιγότερο δραματικό Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει, με την όποια αφηγηματική πλοκή να εξαντλείται στο πρώτο τέταρτο.