Tα παιδιά των άλλων

Η Rachel είναι 40 ετών και δεν έχει παιδιά. Είναι ευχαριστημένη με τη ζωή της: τους μαθητές της στο Λύκειο, τους φίλους της, τον πρώην της, τα μαθήματα κιθάρας της.

Όταν ερωτεύεται τον Ali, δένεται και με την Leila, την τετράχρονη κόρη του. Την βάζει για ύπνο, την φροντίζει, την αγαπάει σαν να ήταν δική της. Αλλά το να αγαπάς τα παιδιά των άλλων είναι ριψοκίνδυνο

Mάλλον μια χαμένη ευκαιρία για την ταινία της Ζλοτόφσκι να μιλήσει ουσιαστικά για ένα περίπλοκο και πολυδιάστατο ζήτημα. Για την μητέρα, την μητριά, την δασκάλα. 

Η ερμηνεία της Εφιρά είναι σίγουρα το μεγάλο ατού της ταινίας: μια φυσική και ζεστρή ερμηνεία, χωρίς μανιέρες, μια γενναία προσπάθεια που προσθέτει σαν αποτέλεσμα διαστάσεις στον ρόλο της που μοιάζουν να μην είχαν προβλεφθεί σεναριακά.

Μια αίσθηση τρυφερότητας που καπελώνει τις όποιες επιθυμητές εντάσεις. 

Και είναι κρίμα που το φιλμ, παρά τις τίμιες προθέσεις του και την σχετικά καθαρή και ανόθευτη ματιά πάνω στο ζήτημα της μίνι-υπαρξιακής κρίσης για μια γυναίκα που νιώθει έντονους τους χτύπους από το βιολογικό της ρολόι, παρόλα αυτά αναλίσκεται περισσότερο από όσο χρειάζεται (και όσο καθυποβάλει η γαλλική του καταγωγή) σε μια σειρά από γλυκόπικρες χαριτωμενιές, στρογγυλεμένες "ανατροπές" και λεκτικές αντιπαραθέσεις που δεν συναρπάζουν, μιας και οι Ζεμ και Μαστρογιάννι δεν καταφέρνουν να συντονιστούν με την πρωταγωνίστρια της ταινίας. 

Κρίμα, γιατί μέ βάση το θέμα του, θα έπρεπε αυτό το φιλμ να είχε δοκιμάσει να ενοχλήσει περισσότερο, καθώς παρά την δεδομένη ενσυναίσθηση που προκύπτει και από την αυτοβιογραφική εμπειρία της σκηνοθέτιδας, τελικά δεν κρίνει και δεν προτείνει μια κάποια λύση.