Blue Jean

Σύνοψη: Στην Αγγλία του 1988 η συντηρητική κυβέρνηση της Margaret Thatcher ετοιμάζεται να περάσει ένα νόμο που θα στιγματίζει τους ομοφυλόφιλους και τις λεσβίες. Αυτό αναγκάζει την Jean (Rosy McEwen), μια καθηγήτρια γυμναστικής, να ζει διπλή ζωή. Καθώς η πίεση αυξάνεται από όλες τις μεριές, η άφιξη μιας νέας μαθήτριας γίνεται αφορμή για μια κρίση που θα δοκιμάσει την Jean πέρα για πέρα.

Άποψη: Το άρθρο 28 που ήθελε να περάσει η Μάργκαρετ Θάτσερ, μια από τις πιο διάσημες και αμφιλεγόμενες πολιτικές προσωπικότητες του 20ού αιώνα, επέβαλε μια ομερτά, μια συνθήκη σιωπής γύρω από τις ζωές των γκέι και λεσβιών στην Μεγάλη Βρετανία, απαγορεύοντας στα σχολεία να γίνεται λόγος περί ομοφυλοφιλίας.

Κέντρο της Blue Jean είναι ένα σχολείο, το βασικό μέρος ενημέρωσης, κοινωνικοποίησης και ωρίμανσης ενός παιδιού και για την θατσερική Αγγλία και την ταινία της Georgia Oakley ένα μέρος πολέμου και διεκδίκησης.

Η γουντιαλενική Blue Jasmine (Θλιμμένη Τζασμίν) είναι μια λευκή ετεροφυλόφιλη μεγαλοαστή που έπειτα από μια οικονομική και δικαστική περιπέτεια, συνειδητοποιεί την οικονομική της εξάρτηση και ως εκ τούτου την ετεροπροσιοριζόμενη προσωπικότητά της. Η Blue Jean (Θλιμμένη Jean) είναι μια λευκή λεσβία που εργάζεται ως καθηγήτρια σε σχολείο και παράλληλα προσπαθεί να ζήσει την ζωή της όπως μπορεί. Το πρωί αποκρύπτει την σεξουαλικότητά της και την ζωή της και το βράδυ συχνάζει σε γκέι μπαρ με την σύντροφό της και φίλες τους. Μια γυναίκα εύθραυστη και καταπιεσμένη σε ένα καθεστώς που δεν της επιτρέπεται ο αυτοπροσδιορισμός.

Μια ταινία τραγικά επίκαιρη καθώς ακόμα και σήμερα συζητιούνται στην πολιτική και κοινωνική ατζέντα παρόμοια ζητήματα, δείχνοντας ότι η κοινωνία δεν έχει αλλάξει ριζικά από τα 80s.

Η Oakley στο σκηνοθετικό της ντεμπούτο δημιουργεί μια εξαιρετική ταινία, μια από τις καλύτερες της χρονιάς και ένα από τα καλύτερα δράματα για την LGBTQ+ ταυτότητα της τελευταίας δεκαετίας που ξαφνιάζει με την αρτιότητά του και με τον αριστοτεχνικά γραμμένο χαρακτήρα της Jean, έναν από τους ωραιότερους γυναικείους χαρακτήρες που έχουμε δει στο σινεμά τα τελευταία χρόνια.

Σε αυτό συνέβαλε η καθηλωτική ερμηνεία της Rosy McEwen (The Alienist), που αναπαριστά όλες τις πτυχές της γυναίκας που ενσαρκώνει: το μελαγχολία της, το κρυμμένο πάθος της και την καταπιεσμένη δύναμή της, την όρεξη να αγαπήσει και να αγαπηθεί, να ζήσει όπως θέλει αλλά και να συμμορφωθεί στις επιταγές της κοινωνίας της για να μπορεί να έχει την δουλειά της.

Η Jean είναι άνθρωπος, δεν είναι μια ηρωίδα που τα βλέπει όλα εύκολα και δυνατά. Ο φόβος συνυπάρχει στο βλέμμα της μαζί με την σπιρτάδα και την ζωντάνια. Ξέρει τι θέλει αλλά δεν θέλει να ξέρουν οι άλλοι. Ζει την ζωή της αλλά με περιορισμούς. Η Jean είναι μια οποιαδήποτε γυναίκα στα 80s και η Oakley την παρακολουθεί με ειλικρίνεια και όση απόσταση χρειάζεται για να αναδειχθεί.

Με μια αισθητική που θυμίζει βρετανικά δράματα των 80s, χωρίς να τα μιμείται, κάνει μια ταινία πολιτική χωρίς να αναφέρεται σε αυτήν. Πέρα από κάποια δελτία ειδήσεων και κάποιες ομιλίες που ακούγεται στο βάθος, δεν παύουμε να βλέπουμε την προσωπική ιστορία ζωής της Jean, την σχέση της με την Viv και την πυροδότηση που θα προκαλέσει η εμφάνιση μιας νέας μαθήτριας.

Χωρίς στερεότυπα, χωρίς υπερβολές και τυμπανοκρουσίες, χωρίς μανιφεστική λογική, η Oakley στήνει το πορτρέτο μιας γυναίκας σε μια κοινωνία που φλέγεται.