Private desert

Σύνοψη: O Ντάνιελ είναι ένας μάτσο, μυώδης αστυνομικός που βρίσκεται σε υποχρεωτική άδεια λόγω ενός βίαιου συμβάντος. Ανάμεσα στην φροντίδα του ανοϊκού, πρώην στρατιωτικού πατέρα του, και τα μεροκάματα σε κλαμπ της Κουριτίμπα, το μυαλό του έχει κατακτήσει η σκέψη της Σάρα, με την οποία ανταλλάσσουν ερωτικά μηνύματα σε κάποια εφαρμογή του κινητού. Όταν η Σάρα σταματάει ξαφνικά να απαντάει, ο Ντάνιελ τρελαίνεται και αποφασίζει να ψάξει να την βρει. 3.000 χιλιόμετρα μακριά κανείς δεν μοιάζει να την αναγνωρίζει, μέχρι που ένας άντρας εμφανίζεται και δέχεται να τον φέρει σε επαφή μαζί της, υπό συγκεκριμένους όρους.

Άποψη: Στο “Private Desert” ο Βραζιλιάνος Aly Muritiba προβληματίζεται γύρω από την έμφυλη ταυτότητα, κυρίως την ανδρική. Το τι σημαίνει να είσαι άντρας στην σύγχρονη βραζιλιάνικη κοινωνία, το πώς μπορείς να εκφράσεις τα συναισθήματα ή την επιθυμία σου, την αγάπη ή την ευαλωτότητά σου.

Και το κάνει κατά βάση κάπως παραδοσιακά, παίζοντας με τις αντιθέσεις και τα πρόσωπα μιας ουσιαστικά συντηρητικής, πατριαρχικής κοινωνίας, ενός γεωγραφικού τόπου με δεκάδες αντιθέσεις. Ο Ντάνιελ (Antonio Saboia) είναι ένας παραδοσιακός, κλειστός τύπος, που ζει σε μια πλούσια περιοχή της Βραζιλίας, στην πιο κρύα πόλη της χώρας, όπου τα χρώματα είναι γκρίζα και το ίδιο ισχύει και με τα συναισθήματα. Εκεί βιώνει την δική του καταπίεση, έχοντας αναλάβει έναν ρόλο φροντίδας και υποχρεώσεων, έχοντας χάσει την επαγγελματική του αναγνώριση και καταξίωση. Το μόνο πράγμα που τον κάνει να αισθάνεται καλά είναι η Σάρα, η οποία ζει πολύ πιο Βόρεια, σε έναν τόπο ηλιόλουστο και ζεστό, έναν τόπο όπου υπάρχει μεγαλύτερη έκφραση, αλλά όχι για όλους. Ο Ρόμπσον (Pedro Fasanaro), όπως είναι το πραγματικό όνομα της τρανς Σάρα, παλεύει να μην χάσει τον εαυτό του μέσα σε ένα περιβάλλον που δεν μπορεί με τίποτα να τον αποδεχτεί. Με την θρήσκα γιαγιά του, που ανέλαβε «να τον κάνει καλά». Με την κοινότητα, στην οποία οφείλει να διατηρεί έναν συγκεκριμένο, αποδεκτό ρόλο.

Αν και υπάρχει ενδιαφέρον στην διαφορετικά επίπεδα των χαρακτήρων, η απλοϊκη και κάπως ξεπερασμένη προσέγγιση του Muritiba, ειδικά σε ό,τι αφορά την τρανς εμπειρία, στερεί από την ταινία την όποια δυναμική. Η διαπραγμάτευση των θεματικών, παρ’ ότι πηγάζει από σημαντικές προθέσεις, δεν καταφέρνει να μας εμπλέξει, πόσο μάλλον να μας εντυπωσιάσει.

Πετυχαίνει ωστόσο να οικοδομήσει μια σημαίνουσα ευαισθησία γύρω από αυτές, καθώς σύμφωνα με τον ίδιο τον σκηνοθέτη «Από το 2016, με το πραξικόπημα που απομάκρυνε τον δημοκρατικά εκλεγμένο πρόεδρο από την εξουσία στη Βραζιλία, η γενιά μου, που μεγάλωσε στη μεταδικτατορική περίοδο, βιώνει την πιο δραματική στιγμή της ύπαρξής της. Μετά το πραξικόπημα, η χώρα βυθίστηκε σε μια σπείρα μίσους που κορυφώθηκε με την εκλογή ενός φασίστα στην προεδρία. Μετά την εκλογή του Ζαΐρ Μπολσονάρο, όλες οι μειονότητες, γυναίκες, ιθαγενείς, ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, μαύροι, μεταξύ άλλων, άρχισαν να διώκονται συστηματικά και η χώρα διχάστηκε μεταξύ του συντηρητικού νότου και του προοδευτικού βορρά. Υπήρξαν πολλές στιγμές που φτάσαμε στο χείλος της ένοπλης αντιπαράθεσης. Και αυτές οι στιγμές μίσους με έκαναν να αποφασίσω ποια θα ήταν η επόμενη ταινία μου. Αποφάσισα ότι θα κάνω ένα ταινία συνάντησης. Σε αυτούς τους καιρούς μίσους, αποφάσισα να κάνω μια ταινία αγάπης».

Έχει κι αυτό την σημασία του.