Indiana Jones and the Dial of Destiny

Σύνοψη: Το 1944 ο Ιντιάνα Τζόουνς συγκρούεται με τους Ναζί, εν καιρώ πολέμου, και συγκεκριμένα με τον αξιωματικό Γιούργκεν Βόλερ που έχει ανακαλύψει τον μισό Μηχανισμό των Αντικυθήρων, ενώ αναζητά το άλλο μισό για να μπορέσει να ταξιδέψει στον χρόνο με τις μαγικές του δυνάμεις.

Το 1969, ο συνταξιούχος πλέον καθηγητής αρχαιολογίας συναντά την Έλενα, κόρη του επιστήθιου φίλου του, Μπάζιλ Σο και μαζί ξεκινούν ένα ταξίδι στον χώρο και στον χρόνο για να βρουν το δημιούργημα του Αρχιμήδη του Συρακούσιου.

Άποψη: Ο δημοφιλής κινηματογραφικός αρχαιολόγος (ή τυμβωρύχος, όπως περιπαικτικά τον αποκαλεί η συμπρωταγωνίστριά του) επιστρέφει για την πέμπτη του-τελευταία (?)-περιπέτεια, που για πρώτη φορά δεν την σκηνοθετεί ο Steven Spielberg, διατηρώντας ωστόσο τον ρόλο του παραγωγού, αλλά ο αξιόλογος James Mangold που έχει σκηνοθετήσει από το Girl Interrupted και το Walk the Line μέχρι το Knight and Day με τον Τομ Κρουζ ή το The Wolverine και Logan με τον Χιου Τζάκμαν.

Ο Mangold δίνει έναν νέο αέρα στο franchise, που είχε δείξει σημάδια φανερής κόπωσης στο Βασίλειο του Κρυστάλλινου Κρανίου (2008), το λιγότερο καλό μέρος του franchise, αξιοποιώντας ωστόσο κλισέ και μοτίβα που έχουμε δει να επαναλαμβάνονται σε προηγούμενες ταινίες, κάποιες φορές πιο επιτυχημένα.

Ο Δίσκος του Πεπρωμένου χρονολογικά είναι ταυτοχρόνως πριν και μετά την προηγούμενη ταινία, η οποία διαδραματιζόταν το 1957 ενώ τώρα μεταφερόμαστε πότε στο 1944, λίγο πριν το τέλος του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου και πότε το 1969, την χρονιά της προσελήνωσης. Στην πρώτη φάση ο Ίντι είναι ο γνωστός, κραταιός και περιπετειώδης αρχαιολόγος (στην πραγματικότητα το επάγγελμα του αρχαιολόγου δεν έχει καμία σχέση αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία προς συζήτηση) με ένα νεανικό και ψηφιακά φτιαγμένο πρόσωπο του Χάρισον Φορντ που προσπαθεί να πείσει ως νέος και από την άλλη ένας ηλικιωμένος γκρινιάρης που δεν μπορεί πολλές μουσικές και φασαρίες και που αναπολεί το δοξασμένο παρελθόν το οποίο θα επανέλθει με την νεανική και δυναμική προσωπικότητα της κόρης ενός παλιόφιλου και βαφτισιμιάς του.

Το παρελθόν παίζει κυρίαρχο ρόλο στην αφηγηματική λογική της νέας ταινίας. Ο Ιντιάνα Τζόουνς νοσταλγεί το προσωπικό και επαγγελματικό του παρελθόν, την ίδια ώρα που ο ναζί Βόλερ θέλει μαγικά να επιστρέψει στο παρελθόν του Τρίτου Ράιχ για να πετύχει όσα εν τέλει απέτυχαν. Γρήγορα η ιστορία αποκτά μια καλτ διάθεση, φτάνοντας σε τελείως σουρεάλ μονοπάτια που μόνο b movie με καρχαρίες να μάχονται Ναζί μπορεί να ξεπεράσει αυτό που συμβαίνει στο τελευταίο μέρος της ταινίας, το οποίο δεν θα προδώσουμε γιατί αξίζει κανείς να βιώσει αυτή την εμπειρία ανόθευτος από σπόιλερ.

Η Phoebe Waller-Bridge δίνει την δική της αύρα, της πιο κυνικής, αστικής και σύγχρονης ματιάς της περσόνας που είχε και στο αριστουργηματικό Fleabag με μια δόση Lara Croft που της πάει πολύ περισσότερο από όσο μπορεί να περιμέναμε. Μετά την Σαντορίνη της Lara Croft, και ο Ιντιάνα ταξιδεύει ανάμεσα σε άλλους προορισμούς στην Ελλάδα, στο Αιγαίο και μάλιστα μιλά ελληνικά με αμίμητο τρόπο που για το ελληνικό κοινό έχει έξτρα ενδιαφέρον καθώς κάνουν τις σκηνές πολύ πιο αστείες.

Τα στοιχεία της ιστορικής εγκυρότητας των όσων παρουσιάζονται ας μην τα λάβουμε υπόψιν μας, καθώς μιλάμε για ένα σινεμά διασκέδασης και είναι θετικό που ο εμπορικός, mainstream κινηματογράφος έχει αρχίσει να παίρνει τα πάνω του και να δημιουργεί καλύτερες ταινίες σε σχέση με προηγούμενα χρόνια, προσπαθώντας να φέρουν πίσω στις αίθουσες το κοινό.

Ο Δίσκος του Πεπρωμένου μπορεί να μην είναι το καλύτερο φινάλε για ένα από τα πιο επιτυχημένα και αγαπητά κινηματογραφικά franchise, βουτηγμένο σε προβλέψιμα μονοπάτια του είδους, όπως οι στερεοτυπικά κακοί Ναζί, οι αγώνες καταδίωξης με τις πιο πολλές ταινίες δράσης τα τελευταία χρόνια να έχουν μετατραπεί σε Fast and Furious και βέβαια το κοσμοπολίτικο ταξίδι ανά τον κόσμο απλώς για να υπάρχουν ωραία πλάνα, ωστόσο δεν αδικεί δεν τον ήρωά του. Αντιθέτως, μας τον δείχνει τόσο ευαίσθητο όσο και δραστήριο, τόσο επαγγελματία όσο και ερασιτέχνη, τόσο τωρινό όσο και ξεπερασμένο.