We have a ghost

Σύνοψη: Όταν μια οικογένεια βρίσκει ένα φάντασμα με σκοτεινό παρελθόν στο νέο της σπίτι, γίνεται διάσημη στο ίντερνετ, αλλά και στόχος μιας σκοτεινής κυβερνητικής υπηρεσίας.

Άποψη: Βασισμένο στο διήγημα του Geoff Manaugh με τίτλο “Ernest”, το "Έχουμε ένα φάντασμα" ξεκινάει με την οικογένεια Presley να μετακομίζει στο νέο της σπίτι στο Σικάγο. Ο Frank προσπαθεί να τα βγάλει πέρα οικονομικά και, παράλληλα, να διατηρήσει μια υγιή σχέση με τον γιο του Kevin που γίνεται όλο και πιο απόμακρος. Κλασικά, σχεδόν αμέσως μετά την άφιξή τους, ο Kevin εξερευνά τη σοφίτα όταν συναντά μια παγιδευμένη ψυχή ονόματι Ernest που τρομάζει τους κατοίκους από τη δεκαετία του '70, όταν πέθανε. Αντίθετα, όμως, με ό,τι συμβαίνει συνήθως στις ταινίες με φαντάσματα ο Kevin δεν φοβάται. Κινηματογραφεί τον Ernest με το τηλέφωνό του και τον κάνει viral!

O Christopher Landon, σκηνοθέτης των “Happy Death Day” και “Happy Death Day 2U” γνωρίζει πολύ καλά πώς να δημιουργεί μια ιδιόρρυθμη ταινία τρόμου, καθόλου τυπική για το είδος, που καταφέρνει να κάνει τον θεατή να χαμογελάει. Δυστυχώς, το σενάριό του δεν είναι τόσο αιχμηρό όσο η σκηνοθεσία του. Η ταινία διαρκεί πάρα πολύ και επαναλαμβάνει θέματα και εικόνες αντί να χτίζει πάνω στις ενδιαφέρουσες ιδέες που διαπραγματεύεται.

Η τρέλα των social media, τα views, τα challenges, η απότομη αποθέωση προσώπων -ή του φαντάσματος στη συγκεκριμένη περίπτωση- παρουσιάζεται εδώ με κωμικοτραγικό τρόπο. Το εύρημα φέρνει την ιστορία στο σήμερα και της δίνει μια πολύ σύγχρονη και πρωτότυπη προοπτική.

Ταυτόχρονα, βέβαια, μας δημιουργεί και μια απελπισία για τη βλακεία που κατακλύζει τον κόσμο (online και πραγματικό). Το κομμάτι της κυβερνητικής υπηρεσίας που θέλει να εντοπίσει τον Ernest δεν αναπτύσσεται επαρκώς, μοιάζει λίγο σα να έπρεπε να μπουν με κάποιο τρόπο και μερικοί κακοί στο σκηνικό. Στη συνέχεια, η ταινία περνάει από ένα περιπετειώδες road movie σε μια υπόθεση μυστηρίου για το ποιος τελικά σκότωσε τον Ernest, με αρκετό, αχρείαστο μελοδραματισμό.

Ο David Harbour είναι αποτελεσματικός σε μια ερμηνεία που θα μπορούσε να είναι υπερβολική, για να αντισταθμίσει το γεγονός ότι ο Ernest δεν μπορεί να μιλήσει. Ο Jahi Di’Allo Winston είναι εξαιρετικά εκφραστικός, με φυσικότητα και αυτοπεποίθηση που γεννούν μεγάλες προσδοκίες για την εξέλιξή του.

Συνολικά, η ταινία είναι καλύτερη από όσο θα περιμέναμε και σίγουρα πιο πάνω από τον μέσο όρο των αντίστοιχων ταινιών του Netflix. Παρότι θα μπορούσε να είναι πιο σύντομη, έχει ενδιαφέρον και είναι διασκεδαστική. Συστήνεται, λοιπόν, αν ένα ποιοτικό distraction είναι αυτό που αναζητούμε.