What's Love Got to Do with It?

Πως βρίσκει κανείς την παντοτινή αγάπη στις μέρες μας; Για την Zoe,η απάντηση βρίσκεται στις εφαρμογές γνωριμιών που για την ώρα της έχουν προσφέρει μόνο γνωριμίες με ...ακατάλληλους άντρες, πράγμα που εξοργίζει την εκκεντρική μητέρα της.

Αντίθετα, o παιδικός της φίλος και γείτονας Kaz, πιστεύει ότι η απάντηση για αυτόν βρίσκεται στο παράδειγμα των γονιών του, και αναζητά σύντροφο μέσω προξενιού.Έτσι γνωρίζει μια όμορφη και έξυπνη κοπέλα και αποφασίζει να την παντρευτεί.

Αλλά ποιος παντρεύεται με προξενιό στις μέρες μας; Για την Zoe,η απόφαση του φίλου της είναι αδιανόητη..

Ο σκηνοθέτης δήλωσε:«Αγάπη και οικειότητα-οι πιο χρησιμοποιημένες και όμως οι πιο παρεξηγημένες λέξεις στο λεξιλόγιό μας, κι εμείς αναζητούμε συνεχώς μια αληθινή εμπειρία αυτών των λέξεων. Αυτό βρήκα συναρπαστικό στο σενάριο.Η ευκαιρία να εξερευνήσω αυτές τις λέξεις σε βάθος,αλλά να τις περιλάβωσε μια ρομαντική κωμωδία.Και μετά, όπως κάνω πάντα, δουλεύω με τους ηθοποιούς μου, καθώς ο καθένας μας διερευνά τι σημαίνουν αυτές οι λέξεις. Ήταν ένα απίστευτο ταξίδι... και τώρα περνάει στους θεατές. Για να μας ενώσει στα δάκρυά μας,στα γέλια μας,στις αναζητήσεις μας.Για όλους μας.»

Tίμια και ειλικρινής αισθηματική κομεντί που δεν αποφεύγει τα κλισέ και δεν τα φοβάται κιόλας, αντιθέτως τα χρησιμοποιεί by the book, με το τελικό αποτέλεσμα να προκύπτει όσο εύπεπτο και χαριτωμένο χρειάζεται ώστε να κρατήσει καλή κινηματογραφική παρέα στους λάτρεις του είδους που πάντα θα υπάρχουν διαθέσιμοι ως ένα κοινό που παραδοσιακά στηρίζει παρόμοια φιλμ και τα αναζητά για μια έξοδο.

Αρκεί φυσικά να μην υποτιμάς τη νοημοσύνη τους και το "What's love got to do with it?" σε καμία περίπτωση δεν επιχειρεί ή υπανίσσεται έστω, κάτι τέτοιο. Ο σκηνοθέτης Σεκάρ Καπούρ (των δύο «Elizabeth» με την Κέιτ Μπλάνσετ) δεν παίρνει το παραμικρό ρίσκο και δεν αναζητά το ρίγος όπως σε μια ερωτική σχέση με έναν άγνωστο, προτιμά την "ασφάλεια" (ίσως και την κατατονικότητα) του συνοικεσίου, κατέχει όμως τα βασικά του είδους, χτίζει μια κάπως γλυκερή μεν, αλλά αρκετά feelgood κατάσταση, μια ταινία και που την έχεις ξαναδει (και ίσως και καλύτερα) και θα την ξεχάσεις πολύ σύντομα. Αλλά, δεν πειράζει.