Boss level

Σύνοψη: O Ρόι πεθαίνει ασταμάτητα με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο μέχρι να βρεί τη λύση που θα τον οδηγήσει εως το τέρμα της πίστας, τη σωτηρία του κόσμου, αλλα το πιο βασικό: της ίδιας του της ψυχής

Γνώμη: Η φιλμογραφία του Joe Carnahan είναι γεμάτη απο καλούδια και ένοχες απολαύσεις. Αν εξαιρέσουμε τη παραγγελιά των studios (A-Τeam) που πήγε άπατη, το Narc και το The Grey προσέφεραν μελαγχολία με δυνατές ερμηνείες, ενώ τα Smoking Aces, Strech μέχρι το πρόσφατο Copshop, μπόλικο χαβαλέ.

Ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης γνωρίζει πολύ καλά τι κάνει, απλώνοντας τα πόδια του μέχρι εκεί που φτάνει το πάπλωμα και χωρίς υπέρογκα μπάτζετ κατορθώνει να ψυχαγωγε,ί που είναι ένα απο τους βασικούς λόγους που αγαπάμε το σινεμά.

Μάλλον έχει βάλει στοίχημα να κάνει άνθρωπο και τον Frank Grillo, μιας και απαίτησε την αφεντιά του για να γίνει η ταινία. Ο Grillo στη προκειμένη περίπτωση λάμπει, είναι ο ίδιος ηθοποιός που χωρίς τη καθοδήγηση του Carnahan επιδίδεται σε ρεσιτάλ χρυσών βατόμουρων (μια πρόχειρη ματιά στα "'αριστουργήματα" που έχει γυρίσει με μέσο όρο 3,5 στο imdb θα σας πείσει), ενώ όσον αφορά στη ποσότητα σίγουρα κοντράρεται με τον Nicolas Cage όταν τον κυνηγούσαν τα χρέη και γύριζε τη μια ομορφιά μετά την άλλη). Εδώ, στο ρόλο του τελειωμένου αντιήρωα που παρακαλάει να τον σκοτώσουν αφήνοντας τον στη ησυχία του μέχρι που η ελπίδα να φτιάξει τις σχέσεις με τη πρώην γυναικα του και το γιό του, αποτελεί το καύσιμο για να ισοπεδώσει τους πάντες φτάνοντας μέχρι το Final Boss.

Οι λάτρεις των videogames θα αναγνωρίσουν κάπου τον εαυτό τους όταν μετά τα 4 σπασμένα χειριστήρια κατορθώνουν να περάσουν μέσα απο bosses, δύσκολες πίστες και ανυπέρβλητους κακούς καθώς απομνημονεύουν κινήσεις και διαβάζουν τον εχθρό μέσα απο αλλεπάλληλα deaths. Ετσι και εδώ ο Roy μαθαίνει τον κάθε τρελάκια ξεχωριστά αφου φάει το κεφάλι του με οδυνηρούς τρόπους μετατρέποντας τον εαυτό του στο απόλυτο φονικό όπλο για να φτάσει στον Ιδρυτή του Φονικού Όπλου.

Ο ημίτρελος χαρακτήρας του Mel Gibson έγινε delete χωρίς save κυρίως απο την οικογένεια του και μετέπειτα απο τα σαλόνια του Hollywood. Εδώ και εκεί κάνει περάσματα όπου για εμάς τους νοσταλγούς είναι καλοδεχούμενα, αλλά ένα μεγάλο μειονέκτημα του έργου είναι οτι δεν εκμεταλλεύεται την όρεξη του Mel να προσφέρει καρτουνίστικη παράνοια, αντιθέτως πλασάρεται μάλλον σαν ένας generic ψυχοπαθής. Το ίδιο λάθος γίνεται με τη θεάρα Μισέλ Γιο που εμφανίζεται για 4 λεπτά ενώ για ένα τέτοιο αιματοβαμμένο ξυλίκι θα μπορούσε να προσφέρει μια έξτρα γοητεία.

Έτσι ο Grillo αναλαμβάνει να κουβαλήσει όλη τη πλοκή μέσα απο κύματα βίας, δολοφονιών, μειδιαμάτων και διάφορων cult παρουσιών που δείχνουν να διασκεδάζουν αφού γνωρίζουν οτι το φεστιβάλ Καννών θα ζήσει και χωρίς αυτούς.

Τιμιότατο guilty pleasure λίγο πριν το καλοκαιράκι που μας δίνει μερικές ιδέες στο πώς θα γυρίσουμε λίγο το χρόνο πισω και ξαναζήσουμε όταν τα παγωτά δεν είχαν 10 ευρώ και η φέτα δεν αποτελούσε είδος πολυτελείας