"Sam. A Saxon": Σύμβολο κατά του ρατσισμού στο Βερολίνο του Τείχους

Σύνοψη: Η άνοδος και η πτώση ενός μαύρου πολίτη που υπηρέτησε τη γερμανική αστυνομία και κυνηγήθηκε. Η ιστορία του Samuel Meffire που αποτέλεσε σύμβολο εναντίον του ρατσισμού σε μια Γερμανία που φλέγεται λόγω της πτώσης του τείχους του Βερολίνου.

ΣΧΕΤΙΚΑ"Am I Being Unreasonable?": Το οδυνηρό και το γελοίο της ανθρώπινης ύπαρξης

Γνώμη: Μια πραγματικά ενδιαφέρουσα ιστορία παρουσιάζει η Disney πλατφόρμα με εικόνες και πληροφορίες μιας εποχής πολύ πλούσιας σε πολιτικές δράσεις την ώρα που το σχίσμα ανάμεσα στο Ανατολικό και Δυτικό βερολίνο είχε χωρίσει ένα λαό στη μέση αλλα και τη διασύνδεση του με την υπόλοιπη Ευρώπη.

Με πολλές ομοιότητες η ιστορία του Sam που θεωρεί οτι αδικείται,προσπαθεί να χτυπήσει το σύστημα εκ των έσω αλλα γίνεται μέρος αυτού.

Πολύ καλοδουλεμένη παραγωγή, με άριστη αναπαράσταση της εποχής απο τον δημιουργό Jorg Winger -o οποίος έχει στη φαρέτρα του αρκετά διεθνή βραβεία, ενώ η θητεία του στο κόσμο της δημόσιογραφίας σίγουρα τον έχει βοηθήσει στη όσο το δυνατόν ρεαλιστική απεικόνιση της Γερμανίας εκείνης της εποχής.

Δύστυχώς όμως η επιλογή του να χρίσει τον ηθοποιό Μalick Bauer στον ομωνυμο ρόλο του Sam, μια τόσο πληθωρικής προσωπικότητας, είναι πιθανό να πετάξει αρκετό κόσμο εκτός.

Απο το πρώτο μισάωρο της σειράς που τον έχει να περιφέρεται σαν τραυματισμένο ελαφάκι από στις συναναστροφές του με την αστυνομία, μέχρι το bullying που τρώει απο κάτι ψευτόμαγκες επειδή τόλμησε να είναι μαύρος στην ανίκητη 'λευκή΄ τους ομάδα, δε πείθει σε κανένα σημείο. Ο ίδιος είναι 'βουνό' ( ψιλοφέρνει σε Βιν Ντίζελ απλά χωρίς το τραγικό τιραντέ φανελάκι) περνάει δύο κεφάλια σχεδόν όλο το cast γεγονός που το κάνει φόβητρο και όχι αυτή τη ντροπαλή φιγούρα που θέλει να παρουσιάσει ο σκηνοθέτης.

Όμως και στο ερμηνευτικό κομμάτι υπάρχουν θεματάκια. Η απογείωση που θα περίμενε κανείς μέσα απο την έκρηξη συναισθημάτων αδικίας και οργής για τη κοινωνία που δε θέλει να δώσει ίσες ευκαιρίες στον κόσμο, μοιάζει τόσο άστοχα παιγμένη μιας και ο συμπαθής Malick σφίγγεται (κυριολεκτικά) για να αποδώσει. Οι δεύτεροι ρόλοι σίγουρα δεν αποτυγχάνουν εξίσου, όμως η θεματική στηρίζεται αποκλειστικά στη δυναμική του κεντρικού χαρακτήρα.

Ενώ τα συμβάντα του 1989 έχουν πολύ ψωμί και η σειρά αποπνέει μια ρομαντική ΄παλιά' τηλεόραση ο κεντρικός ήρωας εμφανίζεται τόσο flat που όχι μόνο δε σε κάνει συνεπιβάτη στο ταξίδι του, αλλά είναι αρκετά πιθανό να σε πετάξει και εκτός θέασης του εγχειρήματος.

Όποιος θέλει να ταξιδέψει στις αναταραχές του παρελθόντος είναι μια καλή ευκαιρία να το κάνει, απλά μη περιμένει οτι θα δεί κάποιο αριστούργημα.