Hypnotic

Σύνοψη: Αποφασισμένος να βρει την εξαφανισμένη κόρη του, ο ντετέκτιβ Ντάνι Ρουρκ βρίσκεται εγκλωβισμένος σε μια σειρά γεγονότων, ενώ παράλληλα ερευνά μια σειρά από ληστείες τραπεζών.

Θα φτάσει να αμφισβητήσει τα πιστεύω του και όσα γνωρίζει μέχρι τώρα για τα πάντα και τους πάντες στον κόσμο του.

 Με τη βοήθεια της Νταϊάνα Κρουζ, μιας προικισμένης μέντιουμ, ο Ρουρκ καταδιώκει και καταδιώκεται ταυτόχρονα από έναν φονικό άνδρα -τον μοναδικό άνθρωπο που πιστεύει ότι κρατά το κλειδί για την εύρεση του χαμένου κοριτσιού- μόνο για να ανακαλύψει περισσότερα από όσα είχε διαπραγματευτεί ποτέ.

Άποψη: Ο Tεξανός σκηνοθέτης Robert Rodriguez, γνωστός για τις ταινίες του Desperado, Spy Kids, Machete και φυσικά το Sin City αποφασίζει να το παίξει λίγο Christopher Nolan αλλά στην κακοφορμισμένη του εκδοχή. Την ιστορία την είχε σκεφτεί ήδη από το 2002 και ήθελε πολύ να την κάνει ταινία. Ίσως τότε να ήταν κάπως περισσότερο πρωτοποριακό και ενδιαφέρον, αν και ήδη ο Nolan είχε κάνει το Memento, χωρίς να προδίδουμε ποιες είναι οι συνάφειες για την αποφυγή σπόιλερ.

Έκτοτε ωστόσο, ο Nolan έκανε το Inception, ο Scorsese το Νησί των Καταραμένων και o George Nolfi μετέφερε την ιστορία του Philip K. Dick, The Adjustment Bureau, ταινίες που με τον έναν ή άλλον τρόπο φέρνουν στο νου κάποια από τα στοιχεία που κρύβονται στην ταινία μυστηρίου με αστυνομικούς, υπνωτιστές και παγκόσμιες συνωμοσίες του Rodriguez.

Παρότι γρήγορο και αρκετά καθηλωτικό στα σημεία, πάσχει από μια φανερή απουσία πρωτοτυπίας, βυθισμένη σε κλισέ, σε αναμενόμενες ανατροπές και σε εκπλήξεις από το πουθενά. Έχει χτίσει ένα σεναριακό τρικ-με τον υπνωτισμό-που ό,τι και να κάνει το δικαιολογεί, με αποτέλεσμα να ξεφεύγει από σεναριακά αδιέξοδο χρησιμοποιώντας το ίδιο κλειδί πασπαρτού, φανερώνοντας την σεναριακή ένδεια.

Ο Ben Affleck που τον έχουμε δει τα τελευταία χρόνια να μπλέκει σε θρίλερ μυστηρίου με εξαφανίσεις, από το Gone Girl του David Fincher μέχρι το  Deep Water του Adrian Lyne, δεν καταφέρνει να σηκώσει την ταινία.

Ένας ηθοποιός που παίζει καλά μόνο αν του πάει πολύ ο ρόλος και είναι στα χέρια ενός ικανού σκηνοθέτη να τον χειριστεί καταλλήλως, αποδεικνύεται αρκετά ράθυμος και σε μερικές σκηνές αστείος με το πώς διαχειρίζεται εκφραστικά τις καταστάσεις.

Αν κάτι αξίζει, είναι η αλά Vittorio Storaro, φωτογραφία του Rodriguez με τον Pablo Berron, με την εναλλαγή έντονων θερμών και ψυχρών χρωμάτων που «βάφουν» κατάλληλα τον κάθε χώρο και το κάθε πρόσωπο και δημιουργούν την δική τους καυτή, τεξανομεξικάνικη αίσθηση, κάνοντάς την μια πιο καλοκαιρινή και με μια υποβόσκουσα σεξουαλικότητα ταινία που ποτέ δεν φτάνει βέβαια το camp sexiness των ταινιών του De Palma.

Βέβαια ακόμα και η φωτογραφία έχει μια υπερβολή και σε αντίθεση με τον Storaro, έχει μια οξεία αντιπαράθεση θερμών και ψυχρών χρωμάτων, αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Ο Rodriguez δεν κατάφερε να μας υπνωτίσει με την νέα του ταινία, αλλά τουλάχιστον ούτε και να μας κοιμίσει χάρη στο μοντάζ που δίνει μια γρηγοράδα στην εξέλιξη της ιστορίας.