The Covenant

Σύνοψη: Στην τελευταία του αποστολή στο Αφγανιστάν, ο Λοχίας Τζον Κίνλι συνεργάζεται με έναν τοπικό διερμηνέα, τον Αχμέντ. Μετά από μια επίθεση με μοναδικούς επιζώντες τους δύο άντρες, ο Αχμέντ θα μεταφέρει τον τραυματισμένο Τζον σε ένα ασφαλές μέρος, χιλιόμετρα μακριά.

Όταν ο Τζον γυρίσει στην Αμερική και μάθει πως ο Αχμέντ βρίσκεται σε κίνδυνο, αποφασίζει να επιστρέψει πίσω για να βοηθήσει τον φίλο του, ξεπληρώνοντας το χρέος του προτού να είναι αργά.

Άποψη: Από τα Snatch και RocknRolla, μέχρι τους Sherlock Holmes, King Arthur, ή πιο πρόσφατα το The Gentlemen (2019) και Wrath of Man (2021), ο βρετανός σκηνοθέτης Guy Ritchie χτίζει ανδρικές κοινωνίες, ανδρικές σχέσεις βασισμένος στα όπλα, στην μαφία, στο μυστήριο, στην αντιπαλότητα και την εξουσία, αλλά και στην προδοσία και την πίστη.

Για πρώτη φορά καταπιάνεται με μια πολεμική ιστορία και μάλιστα βασισμένη σε πρόσφατα πραγματικά πολεμικά γεγονότα και συγκεκριμένα την εισβολή των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν με το πρόσχημα της τρομοκρατικής επίθεσης στους Δίδυμους Πύργους το 2001.

Παρότι διατηρεί κάποια γνώριμα σκηνοθετικά του τερτίπια (slow motion σε σκηνές δράσης/πάλης, επιρροές από κόμικ), ταυτόχρονα διαφοροποιείται κάνοντας μια πρωτότυπη για τα δικά του δεδομένα ταινία, πολύ πιο κοντά στην παράδοση των αμερικάνικων πολεμικών ταινιών των 00s και 10s που έχουν κάνει ο Clint Eastwood, η Kathryn Bigelow ή ο Ben Affleck και λιγότερο στο βρετανοτραφές σινεμά του, παρότι έχει όλη αυτή την βρωμιά και την αγάπη στον ρεαλισμό που έχουν και κάποιες προηγούμενες δουλειές του.

Μια αντρική σχέση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους διαφορετικών κόσμων: ένας Αμερικανός λοχίας που έχει πάει να κατατροπώσει τους Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν και ένας Αφγανός αντίθετος προς τους Ταλιμπάν που βοηθά με κίνδυνο την ζωή του τον αμερικανικό στρατό.

Ο Guy Ritchie προσεγγίζει την συγκεκριμένη σχέση με όρους ηρωισμού και πίστης, δύο στοιχεία που θεωρεί αναπόσπαστα της αντρικής ταυτότητας. Αναπόσπαστη ωστόσο είναι και η συγκεκριμένη ιδεολογική προσέγγιση της ταινίας, που είναι κυρίαρχη, περισσότερο και από την σχέση ανάμεσα στους δύο πρωταγωνιστές.

 Γιατί αν σε πρώτο επίπεδο το Covenant (ή Guy Ritchie’s Covenant, αφενός για να διαφοροποιηθεί από ομώνυμη ταινία του παρελθόντος, αφετέρου γιατί βλέπουμε ξεκάθαρα την δική του οπτική πάνω στα γεγονότα) είναι μια ιστορία ηρωισμού και φιλίας, τονίζοντας τα άκρα στα οποία μπορεί να φτάσει κανείς για να σώσει κάποιον που αγαπά/συμπαθεί/εκτιμά (ή απλώς νιώθει μια τυπική υποχρέωση), σε τελική ανάλυση η ταινία είναι ένας προπαγανδιστικός ύμνος της αμερικανικής εισβολής στο Αφγανιστάν και ένας λίβελος απέναντι στην απόφαση Μπάιντεν να φύγουν οι Αμερικανοί στρατιώτες από το Αφγανιστάν.

Κάτι για το οποίο ο σκηνοθέτης ευθέως δηλώνει αντίθετος μέσα από την ταινία (και αν κάποιος δεν το κατάλαβε μέσα από την ταινία, στο τέλος εμφανίζεται κείμενο με το οποίο κατακρίνεται αυτή η απόφαση της αμερικανικής κυβέρνησης).

Για αυτό και οι ρόλοι είναι μοιρασμένοι: οι Αμερικανοί στρατιώτες παρουσιάζονται ως ήρωες που όταν σκοτώνουν κάνουν την δουλειά τους και όταν σκοτώνονται μπαίνει δραματική μουσική για να συγκινηθεί το κοινό, ενώ οι Ταλιμπάν είναι ξεκάθαρα το σατανικό κακό. Σαφώς οι Ταλιμπάν τυραννούν το Αφγανιστάν, όμως το πιο προβληματικό είναι ότι οι ίδιοι οι Αφγανοί παρουσιάζονται ως έρμαιο ανάμεσα σε Αμερική και Ταλιμπάν για το ποιος θα τους εξουσιάζει και όχι να απελευθερωθούν και από τους δύο εξουσιαστές τους.

Ο Άρρηκτος Δεσμός έχει το ίδιο «πρόβλημα» με τον American Sniper του Eastwood. Πρόκειται για μια καλογυρισμένη ταινία, με εξαιρετικό μοντάζ, σωστή φωτογραφία, υποβλητική μουσική και δυνατό ήχο που ξυπνά συναισθήματα σχεδόν σε κάθε σκηνή που παρακολουθείς, με αποτέλεσμα να μην μπορείς να μείνεις αμέτοχος.

Έχει έναν τρομερό ρυθμό που σε κρατάει σε εγρήγορση μέχρι την τελευταία σκηνή και σε παίρνει μαζί της, αλλά όλα αυτά μόνο αν ξεπεράσεις ή αδιαφορήσεις για τον ιδεολογικό και στρατευμένο σκόπελο που στήνει ο ίδιος ο σκηνοθέτης.