A little white lie

Ένας διάσημος συγγραφέας με το όνομα Σράιβερ είναι προσκεκλημένος στο λογοτεχνικό φεστιβάλ που διοργανώνει ένα κολλέγιο. Όμως, η πρόσκληση έχει κατά λάθος παραδοθεί σε έναν κακότυχο μάστορα με το ίδιο επίθετο, ο οποίος δεν έχει πιάσει ποτέ βιβλίο στα χέρια του. Παρ ́όλα αυτά, δέχεται την πρόσκληση και πηγαίνει στο φεστιβάλ, όπου τον καλωσορίζουν εγκάρδιοι θαυμαστές και άλλοι συγγραφείς. Ξεκινάει μάλιστα ένα ειδύλλιο με μία καθηγήτρια, μέχρι που εμφανίζεται ο πραγματικός συγγραφέας, που αποκαλύπτει την όλη απάτη.

Σημείωμα του δημιουργού

Ως σκηνοθέτη και σεναριογράφο με ενδιαφέρει το κενό που υπάρχει σε κάθε άτομο, το κενό ανάμεσα στον τρόπο που μας βλέπουν οι άλλοι και στον τρόπο που βλέπουμε τους εαυτούς μας. Ανάμεσα σε αυτό που είμαστε στο χαρτί και σε αυτό που ήσυχα και βαθιά μέσα μας πιστεύουμε ότι είμαστε. Όταν ένας πιλότος μπαίνει στο πιλοτήριο ενός επιβατικού τζετ, αναρωτιέται άραγε έστω και στιγμιαία:«Τι κάνω εδώ; Φυσικά, φοράω τη στολή μου, αλλά μήπως είμαι ένας απατεώνας;» Νιώθει κάτι τέτοιο ένας δάσκαλος, την πρώτη μέρα στο σχολείο; Ένας δικηγόρος στην αρχή μιας δίκης;

Όλοι μας έχουμε νιώσει απατεώνες σε κάποια φάση της ζωής μας, προσποιούμενοι τους ρόλους μας ως γιατροί, γερουσιαστές, δικηγόροι, στελέχη επιχειρήσεων ή διάσημοι συγγραφείς. Έχουμε βάλει στην άκρη τις αμφιβολίες και τις ανασφάλειες μας και έχουμε συνεχίσει την πορεία μας. Κάποιος κρεμάει ένα ταμπελάκι στον λαιμό μας ή καρφιτσώνει ένα σήμα στο πέτο που καθορίζει τον τρόπο που μας βλέπει ο κόσμος. Μέσα σε αυτό το κενό εκτυλίσσεται η ανθρώπινη κωμωδία, η διαφορά ανάμεσα σε αυτό που επιτρέπουμε στον εαυτό μας να σκεφτεί και σε αυτό που ξέρουμε στα εσώψυχα μας.

Η ταινία διαδραματίζεται σε ένα λογοτεχνικό φεστιβάλ που παρακμάζει και παλεύει να επιβιώσει, όπου συγκεντρώνεται μία ομάδα συγγραφέων. Κάθε συμμετέχοντας προσπαθεί να εμφανιστεί όπως ελπίζει ότι τον βλέπει ο υπόλοιπος κόσμος. Μέσα σε όλο αυτό υπάρχει και ο Σράιβερ, ένας συγγραφέας τόσο επιτυχημένος και τόσο εγκλωβισμένος στην ανασφάλεια του που έχει αποκοπεί από τον εαυτό του, αλλά που αναγκάζεται να προσποιηθεί ότι είναι όντως ο εαυτός του. Όπως λέει ο Κερτ Βόνεγκατ:«Είμαστε αυτό που προσποιούμαστε ότι είμαστε, οπότε πρέπει να προσέχουμε τι προσποιούμαστε ότι είμαστε».

Μάικλ Μάρεν