Η εθελόντρια

Σύνοψη: Η Μαρίσα Σόλα είναι μια 65χρονη γιατρός που μόλις συνταξιοδοτήθηκε και επιθυμεί όσο τίποτα να αποκτήσει εγγόνια, όμως, για κάποιον ανεξήγητο λόγο κανένα από τα παιδιά της δεν προτίθεται να της δώσει αυτή τη χαρά.

 Έπειτα από μια έντονη συζήτηση σε ένα οικογενειακό τραπέζι, η Μαρίσα αποφασίζει να αφήσει τα πάντα πίσω της και να ταξιδέψει στην Ελλάδα, σε μια προσφυγική δομή, πιστεύοντας πως θα συναντήσει παιδιά που χρειάζονται ανθρώπους σαν εκείνη.

Άποψη: Μετά την ελληνική της πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 2022, η “Εθελόντρια” (La Voluntaria), η δεύτερη ταινία της Νέλι Ρεγκουέρα, έρχεται στις αθηναϊκές αίθουσες.

H ταινία γυρίστηκε εξολοκλήρου στην Ελλάδα και έχει ως πρωταγωνίστρια  την πολυβραβευμένη Ισπανίδα ηθοποιό Κάρμεν Μάτσι, γνωστή από μερικές από τις πιο γνωστές ταινίες του Πέδρο Αλμοδόβαρ.

Με φόντο το δύσβατο -μεταφορικά και κυριολεκτικά- θέμα του προσφυγικού, η ταινία καταδεικνύει την απόσταση μεταξύ πρόθεσης και πραγματικότητας σε ό,τι έχει να κάνει με τη βοήθεια προς τον συνάνθρωπο. Η Μαρίσα φτάνει σε έναν καταυλισμό όπου μια ΜΚΟ μέσα από διάφορες δράσεις προσπαθεί να βελτιώσει την καθημερινότητα των προσφύγων. Σύντομα η Μαρίσα αναπτύσσει μια ιδιαίτερα τρυφερή σχέση με τον μικρό Αχμέτ.

Όμως, οι διαδικασίες και οι κανονισμοί παρεμβαίνουν με τέτοιο τρόπο που μας κάνουν τελικά να αναρωτιόμαστε αν βαραίνει πιο πολύ η ανάγκη των πολλών απέναντι στην ευκαιρία σωτηρίας του ενός. Θα μπορούσε και θα έπρεπε, άραγε, κάποιος να βάλει αυτά τα δύο σε ζυγαριά;

Η ρεαλιστική κινηματογράφηση μας δίνει την αίσθηση ντοκιμαντέρ. Τα πλάνα αναδίδουν την ταλαιπωρία, τη ζέστη, την έλλειψη υγιεινής και όλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει μια τέτοια δομή, που -φυσικά- τις ξέρουμε, τις φανταζόμαστε και ωστόσο δεν θέλουμε ούτε να τις σκεφτόμαστε, ούτε να τις βλέπουμε.

Η Κάρμεν Μάτσι είναι η γυναίκα που όλοι θα θέλαμε να μας φροντίσει, να μας μαγειρέψει και να μας περιποιηθεί και είναι για ακόμα μια φορά εξαιρετική και συγκινητική. H αφέλεια που επιδεικνύει η ηρωίδα της σε κάποια σημεία του πρώτου αλλά κυρίως στο δεύτερο μέρος είναι ένα ντεφό του σεναρίου που ναι μεν κατανοούμε τη λειτουργία του μέσα στην πλοκή, δεν παύει, όμως, να “κλωτσάει”.

Η ολοκλήρωση της ιστορίας, έρχεται με ένα τέλος σκληρό. Η απουσία δραματικών εξάρσεων το κάνει ακόμα πιο δύσκολο και ξαναφέρνει στο προσκήνιο το πόσο ανήμποροι είναι τελικά οι άνθρωποι μπροστά στη συνθήκη της προσφυγιάς: τόσο αυτοί που τη βιώνουν, όσο και αυτοί που έχουν κάθε καλή πρόθεση να βοηθήσουν. Και αν αυτό δεν είναι ένα τέλος αισιόδοξο, μπορεί η τροφή για σκέψη που μας δίνει η “Εθελόντρια” να έχει τελικά περισσότερη σημασία από ένα μη ρεαλιστικό happy end.