Super Mario Bros

Σύνοψη: Ενώ επιδιορθώνουν έναν αγωγό ύδρευσης, δύο υδραυλικοί από το Μπρούκλιν, ο Μάριο και ο αδελφός του Λουίτζι, μεταφέρονται μέσα από έναν μυστηριώδη σωλήνα σε έναν μαγικό κόσμο.

Όταν τα δύο αδέλφια χωριστούν, ο Μάριο ζει μία επική περιπέτεια αναζήτησης του Λουίτζι. Με τη βοήθεια του μανιταριού Τοντ και μετά την εντατική εκπαίδευση στη μάχη με την αρχηγό του Μανιταροβασιλείου Πριγκίπισσα Πιτς, ο Μάριο επιστρατεύει τις δικές του δυνάμεις και αναλαμβάνει δράση.

Άποψη: Πολλοί από εμάς μεγαλώσαμε με τον ιταλικής καταγωγής υδραυλικό, Μάριο, και τις επικές περιπέτειες διάσωσης της πριγκίπισσας, μέσα από μια σειρά βιντεοπαιχνίδια που λιώσαμε στο Gameboy ή σε άλλες κονσόλες. Δημιουργίας του Ιάπωνα σχεδιαστή παιχνιδιών Shigeru Miyamoto πίσω στο 1981, όταν και έκανε την πρώτη του εμφάνιση στο Donkey Kong (και από το 1983 απέκτησε το δικό του franchise), ο Σούπερ Μάριο έχει μεταφερθεί άλλη μία φορά στο σινεμά, ως live action, το 1993, και όχι με ιδιαίτερη επιτυχία.

Αυτή την φορά η Nintendo συνεργάστηκε με την Illumination της Universal, την εταιρεία που βρίσκεται πίσω από το franchise του Εγώ ο Απαισιότατος και των Minions, μεταφέροντας τις περιπέτειες τους σε animation εκδοχή που και οπτικά είναι πιο οικεία με τα παιχνίδια, σε μια παιδική αλλά και διασκεδαστική ταινία. Είναι από αυτές τις ταινίες κινουμένων σχεδίων που απευθύνονται ξεκάθαρα σε παιδιά και μάλιστα μικρά, μέχρι το πολύ την προ-εφηβεία, και σε ενήλικες που έχουν παίξει πολύ τα παιχνίδια Super Mario, οπότε θα νιώσουν μια ευχάριστη νοσταλγία ή σύνδεση με κάτι παιδικό που ακόμα υπάρχει μέσα τους.

Απλή πλοκή και μαξιμαλιστική εικόνα απύθμενου horror vacui, με τις κλασικές αξίες του video game να υπάρχουν, με κάποιες σκηνές να είναι βγαλμένες από τον τρόπο που δομείται το παιχνίδι στις κονσόλες, κλείνοντας το μάτι στους φανς. Σαφώς υπάρχουν τα μανιτάρια, σαφώς υπάρχει η μεγέθυνση και σμίκρυνση του Μάριο αναλόγως τι τρώει από τα κουτιά που χτυπάει για να πάρει δυνάμεις, εννοείται εμφανίζονται οι χελώνες ως κακές, με προεξάρχοντα τον Bowser, ο οποίος έχει και τραγουδιστικές ανησυχίες.

Μάλιστα μας χαρίζει μια iconic στιγμή όταν τραγουδάει για την Πίτσι, όπως αποκαλεί την πριγκίπισσα, που αν δεν κλάψετε από τα γέλια, τι άλλο θέλετε για να συμβεί;

Για τα μικρά παιδιά και για κάποιους φανς του είδους ίσως αυτό αρκεί: η παιγνιώδης διάθεση, ένα χιούμορ αυτοτρολαρίσματος που καμιά φορά φτάνει στα όρια του cringe, αλλά εδώ μιλάμε για έναν Ιταλό υδραυλικό στις ΗΠΑ που σώζει μια πριγκίπισσα από ένα βασίλειο μανιταριών, οπότε μοιάζει φυσιολογικό.

Ίσως βέβαια θα πρέπει κάποια στιγμή να προβληματίσει τα στούντιο η μεταφορά video games στο σινεμά, μιας και ο λόγος των τόσων παθιασμένων φανς προς αυτά τα παιχνίδια είναι επειδή εσύ-ως παίκτης- είσαι ο Μάριο. Το να βλέπεις έναν Μάριο, όπως τον θέλει το στούντιο, σε μια δράση προδιαγεγραμμένη που δεν συμμετέχεις, ίσως και να μην έχει τόση πλάκα.