"The swarm" Εμμονικά πιστό στην Μπιγιονσέ

Σύνοψη: Ο θαυμασμός μιας νεαρής γυναίκας για τη Ni’Jah, μια υπερεπιτυχημένη ποπ σταρ, φτάνει σε δολοφονικά άκρα, μετά από ένα τραυματικό συμβάν.

ΣΧΕΤΙΚΑ"Fallout" season 1: Οι φαν θα το αποθεώσουν

Κριτική: "This is NOT a work of fiction. Any similarity to actual persons, living or dead, or actual events, is intentional"

Με το παραπάνω disclaimer ξεκινάνε τα 7 επεισόδια του “Swarm”, της νέας σειράς του Amazon Prime που δημιούργησαν οι Ντόναλντ Γκλόβερ και Τζανίν Νέιμπερς. Ακόμα και χωρίς αυτό, όμως, γρήγορα γίνεται εντελώς ξεκάθαρο ότι ο κεντρικός χαρακτήρας της σειράς είναι εμμονικά πιστός σε μια φανταστική ποπ σταρ που το μόνο κοινό που ΔΕΝ έχει με την Beyoncé είναι το όνομα της δεύτερης, προφανώς για νομικούς λόγους.

Και δεν είναι τυχαίο που οι Γκλόβερ και Νέιμπερς, οι οποίοι ευθύνονται και για το τηλεοπτικό “Atlanta”, επέλεξαν να χρησιμοποιήσουν ως πρότυπο την mega επιτυχημένη Αμερικανίδα καλλιτέχνιδα, καθώς οι hardcore θαυμαστές της, γνωστοί και ως μέλη του Beyhive, είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμοι να κατασπαράξουν, ιντερνετικά τουλάχιστον, όποιον πει κακό λόγο για το είδωλό τους. Έτσι, το “Swarm” είναι ένα προϊόν πλήρως εναρμονισμένο με την ποπ κουλτούρα, αλλά παρότι επιχειρεί να σατιρίσει το φαινομένο του τοξικού fandom δεν καταφέρνει και να το αποδομήσει ή να κάνει κάποιο βαθύτερο σχόλιο για τις συνθήκες που το καλλιεργούν.

Η Dre, την οποία ερμηνεύει εξαιρετικά η Ντόμινικ Φίσμπακ (“Judas and the Black Messiah”), μας συστήνεται ως ένας τυπικός outsider. Από τις πρώτες σκηνές είναι φανερό ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά μαζί της, ενώ οι κοινωνικές της δεξιότητες περιορίζονται στο να μιλάει για τη λατρεμένη της Ni’Jah.

H Φίσμπακ είναι προικισμένη με μια εκφραστικότητα που καταφέρνει να κάνει τον χαρακτήρα της πειστικό, παρακάμπτοντας ακόμα και το σημαντικότερο μειονέκτημα της σειράς στο σύνολό της: τον ψυχρό, σχεδόν κλινικό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τόσο την ηρωίδα όσο και το θέμα της.

Κι αυτό γιατί το “Swarm” ενδιαφέρεται περισσότερο να χωρέσει όσες περισσότερες αναφορές σε πραγματικά περιστατικά μπορεί, κλείνοντας συνεχώς το μάτι στον θεατή, παρά να καταστήσει ανθρώπινη την Dre. Με μια λιγότερο ψυχωμένη ερμηνεία, το “Swarm” θα κατέληγε να είναι μία έξυπνη, αλλά επιφανειακή προσέγγιση σ’ ένα σύνθετο φαινόμενο. Η Φίσμπακ το αναβαθμίζει σ’ ένα one-woman show, αλλά ακόμα κι η αξιοθαύμαστη προσπάθειά της δεν αρκεί.

Μετά το τέσσερα πρώτα επεισόδια, η σειρά ξεμένει από ιδέες ενώ το πρωτελευταίο standalone επεισόδιο, γυρισμένο σαν παρωδία true crime τηλεοπτικής εκπομπής, είναι ένα πείραμα που αποτυγχάνει σχεδόν παταγωδώς, ανοίγοντας τον δρόμο για ένα στενάχωρο, αλλά εν τέλει απογοητευτικό φινάλε.