Hysteria

Η Χαρά αγνοείται

Αν ρωτήσεις μία οποιαδήποτε γυναίκα τι είναι η μηχανή της Χαράς, κατά πάσα πιθανότητα θα σου δώσει την ίδια απάντηση με εκείνη που σου δίνει η ταινία. Αν ρωτήσεις όμως μία σινεφίλ μπορεί και να σου πει ότι η μηχανή της Χαράς είναι ο κινηματογράφος. Όταν λοιπόν η μία μηχανή της Χαράς συναντά την άλλη το μόνο που μπορεί να προκύψει είναι η απόλαυση…, σκέφτηκα.

Βιάστηκα.

Δεν είχα υπολογίσει τον πιο βασικό παράγοντα, τη σκηνοθεσία. Μία ιστορία που είχε όλες τις προδιαγραφές να γίνει ενδιαφέρουσα και απολαυστική ταινία, κατέληξε να είναι ανούσια, βαρετή και θεέ μου…«ατέλειωτη». Μήπως δεν υπάρχει «χημεία»; αναρωτιέται κανείς. Και όμως υπάρχει χημεία ανάμεσα σε αυτό το υπέροχο καστ (το Ρούπερτ Έβερετ βέβαια τον καταλαβαίνεις μόνο από τη φωνή – αγνώριστος!), αλλά τι να το κάνεις όταν δεν έχει «χρησιμοποιηθεί» έτσι όπως του αξίζει; Η ευθύνη λοιπόν βαραίνει τη σκηνοθέτιδα που εκτός του ότι γελοιοποίησε ένα σοβαρό θέμα (ας μην ξεχνάμε ότι εκείνη την εποχή, με δικαιολογία μια «φανταστική» νόσο πολλές γυναίκες κατέληγαν πειραματόζωα σε ψυχιατρικές κλινικές), προσπαθεί να διαπραγματευθεί και ουσιώδη θέματα γύρω από το φεμινισμό, την επαγγελματική δεοντολογία, το σεξισμό και τις ταξικές διαφορές, με τόση ελαφρότητα που κάνει το «είναι» σου να φαντάζει αβάσταχτο…όπως και τα βλέφαρά σου καθ’ όλη τη διάρκεια της προβολής.

Τελειώνει η ταινία κι εσύ μένεις με την απογοήτευση. Πώς να μην «υστεριάσεις»;

Ελεωνόρα Βερυκοκίδη