Argentina, 1985

Σύνοψη: Η ιστορία των εισαγγελέων Χούλιο Στρασέρα, Λουίς Μορένο Οκάμπο και της νεαρής ηλικιακά νομικής τους ομάδας σε μια μάχη Δαβίδ εναντίον Γολιάθ, όπου υπό συνεχή απειλή τόλμησαν να ασκήσουν το 1985 δίωξη στην πιο αιματηρή στρατιωτική δικτατορία, αυτή της της Αργεντινής, ενάντια στις πιθανότητες και τον χρόνο, ώστε να αποδοθεί δικαιοσύνη στα θύματα της χούντας.

Άποψη: Η στρατιωτική δικτατορία, έπειτα από το πραξικόπημα που επέβαλε ο Χόρχε Ραφαέλ Βιδέλα το 1976 στην Αργεντινή, είναι μια από τις πιο αιματηρές και μελανές στιγμές της αργεντίνικης ιστορίας. Η χούντα έπεσε το 1983 και το 1985 η δημοκρατική κυβέρνηση ξεκίνησε δίκη εις βάρος των πραξικοπηματιών, την μοναδική τόσο μεγάλη δίκη δημοκρατικών εις βάρος μιας δικτατορίας στην Νότια Αμερική.

Μια σύνθετη και πρόσφατη πολιτική στιγμή την οποία ο Αργεντίνος σκηνοθέτης Santiago Mitre προσεγγίζει με μια ακαδημαϊκή λεπτομέρεια και λεπτότητα, ψυχραιμία αλλά και βαθιά ενσυναίσθηση στο πώς οι χαρακτήρες βιώνουν αυτή την ιστορική στιγμή για τους ίδιους αλλά και για ολόκληρη την χώρα.

Ένας φτασμένος εισαγγελέας, μαζί με εικοσάχρονους που μόλις έχουν τελειώσει ή τελειώνουν τις σπουδές τους, αναλαμβάνουν το γιγάντιο αυτό έργο, με τον Mitre να ρίχνει την προσοχή με όρους The Post, πώς δηλαδή μια μικρή ομάδα ανθρώπων, στην μια περίπτωση δημοσιογράφων στην άλλη νομικών, μπορεί να ξεσκεπάσει και φέρει προ των ευθυνών της την πολιτική εξουσία.

Ο Mitre είναι γνώστης του καλού, παραδοσιακού, ολίγον τι παλιομοδίτικου, αλλά σίγουρα σφιχτοδεμένου και αφηγηματικά στερεού πολιτικού σινεμά, με την προηγούμενη ταινία του να είναι ο Πρόεδρος (2017), για τον πρόεδρο της Αργεντινής, Hernan Blanco, με τον Ρικάρντο Νταρίν επίσης πρωταγωνιστή.

Όπως και στον Πρόεδρο, ο Νταρίν παραδίδει μια μετρημένη και απόλυτα στοχευμένη ερμηνεία, χωρίς να ξεφεύγει ή να καταφεύγει σε υπερβολές, με ένα καλογραμμένο σενάριο που συνδυάζει την προσωπική συγκίνηση, το συλλογικό τραύμα αλλά και κατά τόπους το χιούμορ και την χαλαρή, καθημερινή κουβέντα, κάνοντάς το να μην μοιάζει τόσο βαρύγδουπο και σοβαροφανές.

Ηθικά διλήμματα, δύσκολες αποφάσεις, τραύματα του παρελθόντος και ζητήματα συνείδησης ταλανίζουν και σε αυτή την ταινία τον Νταρίν που ηγείται μιας καλοκουρδισμένης ομάδας. Μια ομάδα με χημεία και ενέργεια και μια ταινία που δεν κλειδαμπαρώνεται στις δικαστικές αίθουσες, παρόλες τις αρκετές δικαστικές σκηνές, αλλά διερευνά όλη την πορεία μέχρι εκεί και έτσι το πολιτικό δράμα δίνει πάσα στο δικαστικό που με την σειρά του συμπληρώνεται με μερικές πιο ευχάριστες και χαλαρές στιγμές μεταξύ των ηρώων, που βοηθά στο να μην οδηγηθεί η ιστορία σε μελό πολιτικές κορώνες και υπερβολές.

Εντυπωσίασε ευχάριστα τόσο στο Φεστιβάλ της Βενετίας όπου απέσπασε το FIPRESCI, της διεθνούς ένωσης κριτικών κινηματογράφου, αλλά και στην Αμερική έχοντας ήδη κερδίσει Χρυσή Σφαίρα ξενόγλωσσης ταινίας, ενώ διεκδικεί το αντίστοιχο βραβείο και στα Όσκαρ.