The quiet girl

Πολύ συχνά, αυτό που μας συγκινεί και μας κινεί, περισσότερο ακόμα από την θλίψη, τις τραγωδίες και τις δυσκολίες, είναι η καλοσύνη. Η απλή, αισιόδοξη υπενθύμιση ότι η ζωή έχει και όμορφες πλευρές, ότι υπάρχει ακόμα κάτι ευχάριστο και γλυκό, μέσα και γύρω μας.

Αυτή είναι μια υπενθύμιση που μας προσφέρει με επιμονή και ποιητικότητα το ιρλανδικό “The Quiet Girl”, αποφεύγοντας εντέχνως τις πολυαννικές πινελιές.

Βασισμένη στο διήγημα της Claire Keegan με τον τίτλο “Foster” και τοποθετημένη στην επαρχιακή Ιρλανδία των αρχών της δεκαετίας του ’80, η ταινία εστιάζει στην Cáit (η εξαιρετική πρωτοεμφανιζόμενη Catherine Clinch), ένα ντροπαλό 9χρονο κορίτσι που ζει με την οικογένειά της σε ένα παρατημένο αγρόκτημα.

Η Cáit είναι η πιο παραμελημένη ανάμεσα στα τέσσερα αδέρφια της στο σπίτι και στο σχολείο κάνει τα πάντα για να περνά απαρατήρητη. Η εγκυμοσύνη της μητέρας της δυσκολεύει ακόμα περισσότερο την οικογενειακή τους ζωή, αλλά και την οικονομική τους κατάσταση, στην οποία πρωταγωνιστεί η πείνα, ενώ ο πατέρας της περνά τον περισσότερο χρόνο εκτός σπιτιού, όπου μπορεί να χαρτοπαίζει και να γκομενίζει. Έτσι αποφασίζεται η μικρή να περάσει τους μήνες του καλοκαιριού με την ξαδέρφη της μητέρας της Eibhlín (Carrie Crowley) και τον άνδρα της Seán (Andrew Bennett), που κατοικούν λίγες ώρες μακριά.

Το δικό τους αγρόκτημα είναι λουσμένο στο φως και από την πρώτη στιγμή η Eibhlín αντιμετωπίζει με περισσή ευγένεια και τρυφερότητα το κορίτσι. Της μαθαίνει τις δουλειές, συζητά μαζί της, την φροντίζει όταν συνειδητοποιεί την νυχτερινή της ενούρηση. Ακόμα και ο Seán, αν και πιο αργά και διστακτικά, την προσεγγίζει με καλοσύνη και ευγένεια, στηρίζοντάς την ήσυχη παρουσία της γιατί «λέει όσα χρειάζεται να πει».

Σταδιακά, το ζευγάρι δένεται με την Cáit κι εμείς ακολουθούμε την μεταμόρφωσή της, το πέρασμά της από μια άηχη παρουσία, σχεδόν ανύπαρκτη, σε ένα κορίτσι με μια θέση στον κόσμο, με ένα περιβάλλον που την αντιμετωπίζει επιτέλους σαν πρόσωπο με ανάγκες και συναισθήματα.

Αυτά σε ένα φανταστικό σκηνικό, με την Kate McCullough να κινηματογραφεί με απλή δεινότητα το ιρλανδικό τοπίο και τον σκηνοθέτη Colm Bairéad να επιβεβαιώνει περίτρανα την θητεία του στην δημιουργία ντοκιμαντέρ. Η ταινία του διαθέτει μια εκπληκτική  απλότητα, αφηγηματική και μη, και μια δυναμική που προκύπτει μεταξύ των λέξεων και των γεγονότων, ανάμεσα στα γινόμενα, στα ενδιάμεσα ύψη και βάθη για τα οποία η Κλαρίσε Λισπέκτορ, μια δεινή Βραζιλιάνα παρατηρήτρια των ανθρώπινων συμπεριφορών, έγραψε "Τα γεγονότα είναι ηχηρά μα ανάμεσα στα γεγονότα υπάρχει ψίθυρος. Είναι ο ψίθυρος που με εντυπωσιάζει".

Στον ψίθυρο αυτό βρίσκεται ο βαθύς και συναισθηματικά διαπεραστικός πυρήνας του “The Quiet Girl”. Σπουδαίο ντεμπούτο.