Berlinale 2023: To ΜΟVE IT γράφει για το Διαγωνιστικό - Μέρος 1o

Δημοσίευση: 24 Φεβ. 2023, 17:53
Συντάκτης:

Περισσότερο από μία εβδομάδα έμεινε η ομάδα του MOVE IT στο Βερολίνο για την 73η Βerlinale και ανέμσα στις δεκάδες ταινίες που είδαμε συνολικά, παρακολουθήσαμε και αρκετές του Επίσημου Διαγωνιστικού, όσες προλάβαμε βασικά, στις ημέρες που ήμασταν στην γερμανική πρωτεύουσα. Ιδού η γνώμη μας για τέσσερις από αυτές:

<a href="/festival-nyhtes-premieras/nyhtes-premieras-2023-goes-berlinale/68856">Νύχτες Πρεμιέρας 2023 goes... Berlinale</a>ΣΧΕΤΙΚΑΝύχτες Πρεμιέρας 2023 goes... Berlinale

“Someday we tell each other everything”

Σύνοψη: Ο Γιοχάνες έχει μετατρέψει τη σοφίτα του αγροκτήματος της οικογένειάς του σε καταφύγιο για τη φίλη του Μαρία και τον εαυτό του. Η Μαρία διαβάζει Ντοστογιέφσκι και περιπλανιέται στα λιβάδια, αναζητώντας το νόημαμα της ζωής. Η συνάντησή της με τον Χένερ, έναν πολύ μεγαλύτερό της γείτονα, γίνεται το πεδίο δοκιμασίας της που την παρασύρει σε έναν τραγικό έρωτα.

Άποψη: Το ρομαντικό μυθιστόρημα της Daniela Krien μεταφέρεται στην μεγάλη οθόνη από την Emily Atef σε μια ταινία όπου κυριαρχούν τα όμορφα, σχεδόν σαν πίνακες ζωγραφικής πλάνα της γερμανικής εξοχής, τα γυμνά σώματα και η επιθυμία. Ένα μουντό καλοκαίρι γίνεται το σκηνικό ενός παράνομου, άγριου έρωτα. H Marlene Burow (Maria) και ο Felix Kramer (Henner) αναπτύσσουν μια δυνατή χημεία, ωστόσο, οι rough ερωτικές τους σκηνές προκαλούν γέλιο ανά διαστήματα και δεν ξέρουμε αν αυτό είναι κάτι που όντως επεδίωκε η σκηνοθέτης.

Ενώ υπάρχει καλό υλικό, υπάρχουν και ελλείψεις όπως η περιορισμένη ανάπτυξη των χαρακτήρων που πλαισιώνουν το ζευγάρι (άραγε ο Γιοχάνες κατάλαβε ποτέ τι συνέβαινε στη ζωή της αγαπημένης του;), η μη ολοκληρωμένη ανάδειξη του τι πραγματικά έχουν να χάσουν και οι δύο αν ο έρωτάς τους βγει στο φως και κατ΄επέκταση η απώλεια της απαραίτητης έντασης που θα κορυφωνόταν στην τραγική κατάληξη.

Συνολικά, θα λέγαμε ότι είναι μια ταινία με ωραία κινηματογράφηση αλλά αχρείαστα μεγάλη διάρκεια, που ενώ έχει πράγματα να πει για την αγωνιζόμενη οικογενειακή και αγροτική κοινότητα κατά την περίοδο αμέσως μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου κάπου χάνει το νόημα, όπως χάνεται και η ηρωίδα στις ιστορίες των βιβλίων της. (5,5 / 10)

 

“Βad living”

Σύνοψη: Πέντε γυναίκες διευθύνουν ένα παλιό ξενοδοχείο, προσπαθώντας να το σώσουν από τη φθορά. Μια μακροχρόνια, ίσως ανεπανόρθωτη, σύγκρουση τις βαραίνει: είναι μητέρες που αδυνατούν να αγαπήσουν τις κόρες τους, οι οποίες με τη σειρά τους αδυνατούν να γίνουν καλές μητέρες. Όταν φτάνει στο ξενοδοχείο η νεαρή Salomé, οι παλιές πληγές ξανανοίγουν. Παγιδευμένη ανάμεσα στην αγανάκτηση και την αναζήτηση μιας διεξόδου, η μητέρα της, η Piedade, παίρνει μια δραστική απόφαση.

Άποψη: Ο Πορτογάλος σκηνοθέτης Joao Canijo ήρθε στην 73 στην Berlinale όχι με μία, αλλά με δύο ταινίες γυρισμένες στην ίδια τοποθεσία του ξενοδοχείου, με ιστορίες που μπλέκονται η μία μέσα στην άλλη. Η ταινία Bad Living (Mal Viver) επικεντρώνεται κυρίως στις γυναίκες που είναι ιδιοκτήτριες και διευθύνουν το ξενοδοχείο, ενώ το Living Bad (Viver Mal), επικεντρώνεται σε ορισμένους από τους επισκέπτες του ξενοδοχείου. Οι πλοκές των δύο ταινιών εξελίσσονται παράλληλα.

Καθώς το “Mal Viver” επιλέχθηκε για το κύριο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ, θεωρήθηκε, ενδεχομένως, το ισχυρότερο από τα δύο έργα. Δυστυχώς, παρά το έξυπνο concept το αποτέλεσμα δεν αποδίδει. To “Mal Viver” είναι εξαιρετικά αργό, με τις ηρωίδες να μιλούν ακατάπαυστα, το νόημα να χάνεται και χωρίς ποτέ να αναπτύσσεται επαρκώς το ψυχολογικό υπόβαθρο των χαρακτήρων.  Ως θεατές έχουμε συνεχώς την αίσθηση πως η ταινία παρουσιάζει τη θλίψη για να δείξει βαριά και σοβαρή. Ίσως η εικόνα που θα είχε κάποιος βλέποντας και το “Viver Mal” να ήταν πιο ολοκληρωμένη. Όμως δεν ξέρουμε κατά πόσο ένας θεατής θα είχε την ελάχιστη επιθυμία να το κάνει έχοντας δει την κάπως απογοητευτική ταινία του διαγωνιστικού. (4 / 10)

 

“20,000 Species of Bees”

Σύνοψη : Ένα οκτάχρονο παιδί υποφέρει επειδή οι άνθρωποι συνεχίζουν να τού απευθύνονται με έναν τρόπο που του προκαλεί δυσφορία. Οι γονείς επιμένουν να αποκαλούν το παιδί με το γενέθλιο όνομα Aitor ή το παρατσούκλι Cocó, όμως, τίποτα από τα δύο δεν φαίνεται σωστό. Κατά τη διάρκεια ενός καλοκαιριού στη χώρα των Βάσκων, το παιδί εκμυστηρεύεται αυτές τις ανησυχίες σε συγγενείς και φίλους. Αλλά πώς μπορεί μια μητέρα να χειριστεί την αναζήτηση ταυτότητας του παιδιού της όταν η ίδια προσπαθεί να διαχειριστεί τη δική της αμφίσημη γονική κληρονομιά;

Άποψη: Η σκηνοθέτης Estibaliz Urresola Solaguren έκανε το ντεμπούτο της στην 73η Berninale με μια ταινία αφιερωμένη στο ευαίσθητο θέμα της ταυτότητας του φύλου. Η μικρή  Sofía Otero δίνει μια ερμηνεία αντιστρόφως ανάλογη με την ηλικία της μεταφέροντάς μας από τη μεγάλη οθόνη όλη την πολυπλοκότητα και αβολοσύνη που μπορεί να αισθάνεται ένα παιδί όταν αντιλαμβάνεται πως ανήκει σε ένα άλλο φύλο από αυτό με το οποίο έχει γεννηθεί. Η Patricia López Arnaiz είναι μια τρυφερή μητέρα, που ενώ δείχνει κατανόηση μοιάζει κάποιες φορές να μην θέλει να δει όλη την εικόνα όσο ξεκάθαρα τη βλέπει το παιδί της. Ο περίγυρος παίζει το ρόλο του με πίεση, με αποδοχή, με περιέργεια, παρουσιάζοντας στον θεατή διαφορετικές οπτικές γωνίες.

Με φόντο τα όμορφα τοπία της Βασκικής εξοχής και με αντιπαραβολή το πλήθος των μελισσών που εξασφαλίζει την ποικιλομορφία της φύσης, η Urresola μεταδίδει εύστοχα ένα σημαντικό για όλους μήνυμα: πως κάθε μικρή ή μεγάλη μετάβαση περνάει πρώτα από τη αλλαγή της νοοτροπίας μας. (6 / 10)

 

“The Plough”

Σύνοψη: Τρία αδέλφια αποτελούν την τελευταία γενιά μιας οικογένειας που παίζει κουκλοθέατρο και καθοδηγούνται με πάθος από τον πατέρα τους. Είναι μάγοι του είδους, αλλά με δυσκολία τα βγάζουν πέρα, δουλεύοντας κυρίως για την αγάπη της τέχνης τους. Η γιαγιά τους συμβάλλει επίσης, όχι μόνο ως μοδίστρα αλλά και ως αποθήκη αναμνήσεων και σοφίας. Ένα τραγικό γεγονός θα κάνει κάθε ένα από τα αδέρφια να σκεφτεί ποιος θα είναι τελικά ο δικός του προσωπικός δρόμος.

Άποψη: Διαβάζοντας κάποιος την υπόθεση δεν μπορεί παρά να νιώσει ενδιαφέρον για ένα θέμα -μια οικογένεια που διατηρεί ζωντανή την τέχνη του κουκλοθέατρου- που ξεφεύγει από τα συνηθισμένα. Στην πορεία, όμως, το ενδιαφέρον κάπως χάνεται σε αυτή την τόσο προσωπική ιστορία που παρουσιάζει ο βετεράνος Γάλλος Philippe Garrel με πρωταγωνιστές τα παιδιά του Louis, Esther και Lena Garrel.

Η αίσθηση ότι η ταινία μιλάει για κάτι τόσο δικό τους είναι αρκετά διάχυτη ώστε να αφήνει, τελικά, τον θεατή απ’ έξω. Μια αίσθηση που έγινε ακόμα πιο έντονη την επομένη της πρεμιέρας κατά τη διάρκεια της συνέντευξης τύπου στην 73η Berlinale, όπου πατέρας και κόρες (ο Louis Garrel δεν εμφανίστηκε τελικά στο πάνελ) μίλησαν για το κουκλοθέατρο που ήταν η τέχνη του παππού της οικογένειας, για το πόσο εξάσκησαν οι ίδιοι αυτή την τέχνη για να την αποτυπώσουν στη συνέχεια στην οθόνη και για το πώς ήταν να δουλεύουν όλοι μαζί.

Παρά τα θέματα που μας αφορούν όλους, όπως η επιτυχία ή αποτυχία των ανθρώπων που αποφασίζουν να κυνηγήσουν τα όνειρά τους ή οι σύγχρονες γυναίκες που αναλαμβάνουν τα ηνία των οικογενειακών επιχειρήσεων ή ακόμα και η προσπάθεια διατήρησης των παραδόσεων σε έναν κόσμο που αλλάζει συνεχώς και ταχύτατα, η ταινία μοιάζει να «κλείνεται στον εαυτό της» και δεν καταφέρνει να αγγίξει τον θεατή που περισσότερη ώρα νιώθει να παρακολουθεί actual κουκλοθέατρο παρά την εξέλιξη της ιστορίας. (4 / 10)

 

Πρώτη δημοσίευση: 24 Φεβ. 2023, 17:53
Ενημέρωση: 24 Φεβ. 2023, 17:56
Συντάκτης:

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

Damsel

Damsel

Θα το βρείτε: Netflix

Σύνοψη: Η γλυκιά κόρη ενός βασιλιά ετοιμάζεται για προξενιό με πλούσια φαμίλια για να...
1 ημέρα

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Tanweer
43250
Film Group
13175
Tanweer
12142
Tanweer
4254
Tanweer
2372
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos