The banshees of Inisherin

Σύνοψη: Σε ένα απόμερο νησί της Ιρλανδίας, οι άλλοτε καρδιακοί φίλοι Padraic (Colin Farrell) και Colm (Brendan Gleeson) βρίσκονται σε αδιέξοδο όταν ο Colm ξαφνικά αποφασίζει να διακόψει τη φιλία τους. Με τη βοήθεια της αδερφής του (Kerry Condon) και ενός προβληματικού νεαρού (Barry Keoghan), προσπαθεί να αποκαταστήσει τη σχέση, αρνούμενος να αποδεχθεί το «όχι» ως απάντηση.

Άποψη: Βραβείο σεναρίου και αντρικής ερμηνείας στο Φεστιβάλ Βενετίας, εννιά υποψηφιότητες για Όσκαρ, τέσσερα βραβεία BAFTA και τρεις Χρυσές Σφαίρες είναι μέχρι τώρα η συγκομιδή της νέας ταινίας του ιρλανδού σκηνοθέτη, σεναριογράφου και θεατρικού συγγραφέα Μάρτιν ΜακΝτόνα.

Ακόμα και αυτά να μην είχε, και πάλι θα παρέμενε μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, μια εξαιρετικά καλογραμμένη μαύρη κωμωδία, αστεία, βαθιά συγκινητική και με τον δικό της τρόπο πολιτική.

Βρισκόμαστε στο 1923 σε αυτό το πλασματικό νησί την περίοδο του ιρλανδικού εμφυλίου πολέμου (1922-23), με δύο φίλους που συνήθως βρίσκονται σε μια παμπ και τα λένε αλλά ξαφνικά (?) όλα αλλάζουν στη σχέση τους. Ο ΜακΝτόνα κλείνει για ακόμα μια φορά τον Μπρένταν Γκλίσον και τον Κόλιν Φάρελ σε ένα κλειστό περιβάλλον, μετά την μικρή μεσαιωνική Μπριζ στο In Bruges (2008), τώρα στο επαρχιακό Ινισέριν. Η κλειστή κοινωνία, η ασφυξία, η ενοχή και η ανατροπή είναι στοιχεία που συναντώνται και στις Τρεις Πινακίδες έξω από το Έμπινγκ, στο Μιζούρι (2017), μόνο που αυτή την φορά στρέφει την προσοχή του σε κάτι πολύ μικρό και συγκεκριμένο, μια ανδρική φιλία που σπάει ανεξήγητα για τον ρόλο του Φάρελ.

Ο ΜακΝτόνα, που εκτός από ταλαντούχος σκηνοθέτης, πάνω από όλα είναι ένας από τους σπουδαιότερους σεναριογράφους-συγγραφείς παγκοσμίως, καταλήγει να δημιουργεί μια πανανθρώπινη ιστορία που αφορά όλους, με συναισθήματα, απόψεις και ιδέες που εξακτινώνται από τους ήρωες και αγγίζουν πολλές ψυχές. Ο Γκλίσον συνειδητοποιεί την ματαιότητα του κόσμου, την θνητότητά του και τα γηρατειά. Παίρνει την απόφαση να απαγκιστρωθεί από αυτά που τον κρατούν πίσω, όπως μια φιλία που δεν του προσφέρει και πολλά, και να συνθέσει μουσική αντ’ αυτού στον ελεύθερο του χρόνο.

Μια μαύρη φολκλορ κωμωδία, ένα υπαρξιακό δράμα και ένα ψυχολογικό θρίλερ δωματίου ενώνουν τις δυνάμεις τους και ξυπνούν τα Πνεύματα του Ινισέριν ως μια κωμωδία του παραλόγου που τείνει το χέρι στο σινεμά του Μπέργκμαν.  

Η μεταξύ τους σχέση θα πυροδοτήσει μια σειρά αντιδράσεων από τους δευτερεύοντες χαρακτήρες, με κυριότερους όλων την αδερφή του Φάρελ και τον αγαθό Παντράικ που τους υποδύονται αριστοτεχνικά ο Keoghan και η Condon, ο πρώτος με μια αθώα, παιδική αφέλεια, η δεύτερη με μια φλεγματώδη δυναμική διάθεση πλαισιώνοντας τους Φάρελ και Γκλίσον σε μια από τις σπουδαιότερες ερμηνευτικές στιγμές της καριέρας τους.

Η σύγκρουση ανάμεσα στους δύο φίλους ξυπνά πολλές συζητήσεις: πόσες συμβάσεις μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος στην ζωή του; Γιατί να μένεις φίλος με κάποιον, ακόμα και αν έχεις συναισθήματα για αυτόν, αν πλέον δεν ταιριάζει στην ζωή που θες να κάνεις; Ποιος είναι ο ρόλος της τέχνης και της δημιουργίας και τελικά τι είναι καλύτερο; Σπουδαίος καλλιτέχνης με παρακαταθήκη ή καλός άνθρωπος που νοιάζεται για τον κόσμο;

«Θα αγαπούσα έναν άνθρωπο που δεν είναι καλλιτέχνης, αλλά όχι έναν καλλιτέχνη που δεν είναι άνθρωπος» γράφει ο Woody Allen στο Bullets over Broadway με τον Γκλίσον να αντιπροτείνει στην ταινία «Ξέρεις ποιον θυμόμαστε που ήταν καλός τον 17ο αιώνα; Απολύτως κανέναν. Όμως θυμόμαστε την μουσική της εποχής».

Σύνθετες συζητήσεις που η παιδικότητα της σκέψης του Φάρελ στην ταινία αδυνατεί να δεχτεί, ενώ η ωριμότητα του Γκλίσον αδυνατεί να νιώσει τις άλλες πτυχές της ζωής, μιας ζωής που στο συγκεκριμένο μικροπεριβάλλον έχει ούτως ή άλλως βουτηχτεί στην ανία, στο κουτσομπολιό, στο τίποτα. Το τέλος της σχέσης τους μπορεί να «είναι μια κάποια λύσις» που θα έλεγε και ο Καβάφης.