1976

Χιλή, 1976. H Κάρμεν (Aline Kuppenheim), μια κομψή και ευκατάστατη γυναίκα μέσης ηλικίας, έχει αναλάβει την ανακαίνιση του παραλιακού εξοχικού σπιτιού ενώ ο σύζυγός της Μιγκέλ (Alejandro Goic) παραμένει στο Σαντιάγο, όπου και εργάζεται ως γιατρός.

Όταν ο πατέρας Σάντσεζ (Hugo Medina) της ζητά να βοηθήσει έναν τραυματισμένο νεαρό που κρύβει προσωρινά στην εκκλησία, γιατί δεν έχει που αλλού να απευθυνθεί και η ίδια είχε εργαστεί για τον Ερυθρό Σταυρό στο παρελθόν, η Κάρμεν δέχεται παρά το προφανές ρίσκο.

Σταδιακά, και καθώς η κατάσταση του Ελίας (Nicolás Sepúlveda) βελτιώνεται, η αρωγή της αποκτά πολιτικές αποχρώσεις και η ζωή της μικρές, ανεπαίσθητες ρωγμές, που αποκαλύπτουν περίτρανα την ανίκητη σαθρότητα και τον απόλυτο τρόμο της πραγματικότητας που την περιβάλλει. Ακόμα κι αν η πραγματικότητα αυτή μοιάζει προνομιούχα.

Περισσότερο από πολιτικό θρίλερ, το ντεμπούτο της Manuela Martelli θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μια πλούσια μελέτη χαρακτήρων. Με φόντο την εφιαλτική δικτατορία του Αουγκούστο Πινοσέ και την βαθιά κοινωνικοπολιτική της αναταραχή, η αφήγηση του “1976” εστιάζει στην σιωπηλή μα θαρραλέα προσπάθεια μιας γυναίκας για χειραφέτηση. Η παράνοια, ο εγκλωβισμός και η πολιτική αφύπνιση που βιώνει σταδιακά η Κάρμεν ενσωματώνονται σε μια πολύπλοκη σπουδή και καθώς η ψευδαίσθηση της άνετης, αστικής της ζωής αρχίζει να καταρρέει, το μουσικό σκορ της Mariá Portugal δημιουργεί μια αυξανόμενη αίσθηση ανησυχίας που αρνείται να μας εγκαταλείψει.

Η ελλειπτικότητα στο στυλ και η υπαινικτικότητα της ταινίας ενισχύονται μέσα από την λεπτομερειακή κινηματογράφηση της Soledad Rodríguez, η χρωματική παλέτα της οποίας παραμένει άκρως ελκυστική και διανθίζεται μέσα από την υπέροχη αισθητική και το στυλ της πρωταγωνίστριας. Αν και ο ρυθμός είναι αρκετά υποτονικός, δυσκολεύοντας την άμεση εμπλοκή μας σε ό,τι διαδραματίζεται, η εξέλιξη σταδιακά μας παρασύρει και μας μεταδίδει την αγωνία και τις δυσκολίες της ηρωίδας, ανατρέποντας κομμάτι κομμάτι την εικόνα στην οποία μας είχε συστήσει αρχικά.

Η ευκατάστατη γυναίκα που αναζητά απλά το τέλειο ροζ χρώμα για τους τοίχους της νέας της κουζίνας αποδομείται και εμπλουτίζεται. Γίνεται η γυναίκα που ήθελε να γίνει γιατρός μα δεν της επιτράπηκε, η γυναίκα που κατέρρευσε ψυχολογικά στην διάρκεια των οικογενειακών της καθηκόντων και τον ρόλο στον οποίο περιορίστηκε, η γυναίκα που κάνει δωρεές και διαβάζει βιβλία στους τυφλούς, η γυναίκα που ρισκάρει την ζωή και την θέση της για να γλιτώσει έναν άγνωστο άνθρωπο από τον θάνατο.

Η Aline Kuppenheim είναι φανταστική στην ερμηνεία της Κάρμεν, που μοιάζει ουσιαστικά κουρασμένη με τους συμβιβασμούς της ζωής που έχει καταλήξει να ζει, και η Martelli εξαιρετική στην δημιουργία μιας αγωνιώδους και γεμάτης ένταση ατμόσφαιρας, ενός υπαινικτικού τρόμου, που ξεκινά από μια τραυματική περίοδο στην Χιλιανή ιστορία και απλώνεται μέχρι την κάθε μορφή καταπίεσης, υποβιβασμού και στερεοτυποποίησης των γυναικών. Συνδέει έναν απτό, παρελθοντικό τρόμο με μια σύγχρονη, αδιόρατη απειλή.

Υπάρχει κάτι υπέροχα επαναστατικό και τρομερά οδυνηρό στην πορεία της Κάρμεν και στην κατάληξη αυτής, στον τρόπο με τον οποίο καταρρακώνεται επιστρέφοντας απλά στην φαινομενική, γνώριμη ευκολία και στο σημείο από το οποίο ξεκίνησε: το σπίτι και την οικογενειακή της ζωή.