Peter Von Kant

Σύνοψη: O Peter von Kant είναι ένας διάσημος σκηνοθέτης, που ζει με τα πάθη του και με τον βοηθό του Karl, με τον οποίο διατηρεί μια περίεργα εξουσιαστική και εμφανώς κακοποιητική λεκτικά σχέση. Όταν η καλή του φίλη Sidonie τον επισκέπτεται παρέα με έναν νεαρό ηθοποιό, τον Amir Ben Salem, ο von Kant ερωτεύεται τρελά και κεραυνοβόλα. Η σύντομη σχέση των δύο ανδρών θα βοηθήσει σημαντικά την καριέρα του Amir και θα βυθίσει τον ίδιο σε μεγάλη και αναπόδραστη απελπισία.

Άποψη: Τι μπορεί να μας πείσει περισσότερο για τον άκρατο θαυμασμό που τρέφει ο François Ozon για τον Rainer Werner Fassbinder από την διασκευή μιας εμβληματικής του ταινίας, με πρωταγωνιστή έναν ήρωα ίδιο με τον Γερμανό σκηνοθέτη; Πιθανά τίποτα.

«Τα πικρά δάκρυα της Πέτρα φον Καντ» του 1972, το διάσημο queer δράμα του πρωτοπόρου του Νέου Γερμανικού Κινηματογράφου, στο οποίο η σχεδιάστρια μόδας Petra καταβαραθρώνεται από τον απελπιστικό της έρωτα για την νεαρή Karin, αλλάζει φύλο και ο εξουσιαστικός, βασανιστικός έρωτας περνά στα χέρια και τις καρδιές των ανδρών.

Το “Peter von Kant” δεν αποτελεί μια πλάνο προς πλάνο μεταφορά του προκατόχου του, αλλά επαναλαμβάνει με ακρίβεια την γνωστή ιστορία, με πολλές σκηνές και πολλά κομμάτια του διαλόγου να αναπαράγονται λεπτομερώς. Αν και ο Karl (Stefan Crepon), με τα γουρλωτά του μάτια και το camp στήσιμο, φλερτάρει με την καρικατούρα, ο Amir του Khalil Ben Gharbia είναι ένα ικανοποιητικό ταίριασμα στον ρόλο του αντικειμένου του πόθου που ζητά τα πάντα ενώ υπάρχουν στιγμές στις οποίες βρίσκει κανείς κάτι από την ατμόσφαιρα και την ομορφιά της “Petra”.

Αυτό που δεν καταφέρνει ωστόσο με κανέναν τρόπο το φιλμ είναι να αναπαράξει το αποτύπωμα ή το βάθος της, ή να προσδώσει κάποιο καινούριο, μοιάζοντας τελικά με μια κάπως αναίτια απομίμησή της.

Πέρα από το φύλο των πρωταγωνιστών και μερικά συμμετρικά, επιδραστικά πλάνα, που ανανεώνουν λίγο τις θεατρικές αποχρώσεις του παρελθόντος, το βασικό νέο στοιχείο που προσφέρει ο Ozon στο κοινό είναι η τολμηρή ομοιότητα του Peter, στην προκειμένη του εξαιρετικού Denis Ménochet, με τον ίδιο τον Fassbinder, σαν ένα μετα-κείμενο για τον σκηνοθέτη και την ταραχώδη του προσωπική ζωή, στην οποία βασίστηκαν και τα αρχικά πικρά δάκρυα, αν όχι όλη η φιλμογραφία του. Σαν όμως, καταλήγοντας σε ένα ιδιόρρυθμο , αποπροσανατολισμένο και αδειανό δράμα για τον Fassbinder, με πρωταγωνιστή τον Fassbinder, που ο Fassbinder ποτέ δεν έφτιαξε.

Δεν καταλαβαίνουμε πλήρως τι ήθελε να πετύχει ή να προκαλέσει ο Ozon με την συγκεκριμένη μεταφορά. Να αποτίσει έναν φόρο τιμής σε έναν αγαπημένο του δημιουργό; Να δημιουργήσει μια διανοητική άσκηση επάνω στην σχέση της καλλιτεχνικής δημιουργίας με τα προσωπικά βιώματα; Να κάνει απλώς το κέφι του;

Όπως και να’ χει, υπάρχει κάτι εντυπωσιακά επιπόλαιο και αστόχαστο στο αποτέλεσμα, που μας αφήνει σε νου και συναίσθημα ένα γενναιόδωρο ερωτηματικό.