Μέρες ξηρασίας

Σύνοψη: Σε μια μικρή επαρχιακή πόλης της Τουρκίας, το Γιανικλάρ, ο νεοφερμένος εισαγγελέας Εμρέ καλείται να αντιμετωπίσει τα πολιτικά σκάνδαλα της τοπικής εξουσίας, το πρόβλημα της διαχείρισης της ύδρευσης και έναν βιασμό, στον οποίο είναι αυτόπτης μάρτυρας.

Άποψη: Ο Τούρκος σκηνοθέτης Εμίν Αλπέρ, γνώριμος στην χώρα μας με σύζυγο από την Θεσσαλονίκη και Έλληνες συνεργάτες, όπως εν προκειμένω τον Γιώργο Τσούργιανη στην παραγωγή και τον Χρήστο Καραμάνη στην διεύθυνση φωτογραφίας, στην τέταρτη ταινία του γίνεται πιο πολιτικός από ποτέ σε μια Τουρκία σε ένα έντονο αναβρασμό και με επιθετική ρητορική επί παντός.

Θύμα της και οι Μέρες Ξηρασίας που κατηγορήθηκε και ζητήθηκαν πίσω τα λεφτά επιχορήγησης που δόθηκαν αφενός για αποσαθρωμένη και βυθισμένη στα σκάνδαλα τούρκικη πολιτική κατάσταση που παρουσιάζει, αφετέρου η ομοκοινωνικότητα που παρουσιάζεται και κάποια σημάδια πιθανής ομοφυλοφιλίας του πρωταγωνιστή, που υπονοείται όμορφα και γλυκά έρχονται σε αντίθεση προς την ομοφοβική ρητορική του τουρκικού κράτους.

Μια μικρή πόλη, άνυδρη, ξερή, σαν να έχει περάσει κάποια λαίλαπα από αυτά τα εδάφη, έχει συνηθίσει στην παρανομία, στην έκλυτη ζωή, στα σκάνδαλα, με αποτέλεσμα διάφορες αρχές του τόπου να είναι μπλεγμένες και συνεπώς αδύναμες να προσφέρουν βοήθεια. Ένας νεαρός εισαγγελέας θα προσπαθήσει να βάλει τάξη σε όλο αυτό, έπειτα από μια επίθεση βιασμού εις βάρος μιας κοπέλας.

Ο Αλπέρ, σε μια πόλη και με μια φωτογραφία που προσιδιάζει σε γουέστερν με τα μακρινά πλάνα, τα ερημικά τοπία, τα γήινα χρώματα, μιλά για την διαφθορά της χώρας του αλλά κυρίως για την συγκάλυψη. Για την έλλειψη διάθεσης  να λυθούν όλα τα προβλήματα και να γυρίσουμε σελίδα.

Ένα δυνατό φιλμ γύρω από την  υποκρισία και την αναλγησία, τον εσωτερικευμένο φόβο και τον άκρατο συντηρητισμό που οδηγεί την κοινωνία στην τρύπα με την οποία ξεκινά η ταινία, μια τρύπα ικανή να ρουφήξει τα πάντα. Ο κεντρικός χαρακτήρας επιδιώκει να προσαρμοστεί στην κοινωνία στην οποία έχει βρεθεί. Συνομιλεί με ανθρώπους, τρώνε, πίνουν παρέα αλλά ένα βράδυ η κατάσταση ξεφεύγει.

Έξυπνο τρικ ότι ο εισαγγελέας είναι παρών στην απόπειρα βιασμού χωρίς να θυμάται τι έχει συμβεί, αφήνοντας μια αύρα μυστηρίου να πλανάται πάνω από την ταινία ακόμα και για τις δικές του προθέσεις, την δική του αγνότητα ή μη, μετατρέποντάς τον σε ένα μυστηριώδη χαρακτήρα που νομίζεις ότι ξέρεις αλλά τελικά πρέπει καλύτερα να ανακαλύψεις.

Η κλειστή κοινωνία και η αλληγορία της ομοκοινωνικότητας που προτείνεται πέρα και έξω από τα στεγανά της σεξουαλικότητας και της ερωτικής διάθεσης, οδηγεί τον εισαγγελέα σε περίεργα μονοπάτια, κάνοντάς τον στα σημεία να μοιάζει άλλοτε βγαλμένος από το ισπανικό καταλανόφωνο Μαύρο Ψωμί (2010) και άλλοτε από το ελληνικό Suntan, με την διαφορά ότι αντί του ελληνικού φωτός και νερού, το «ξένο σώμα» στην μικρή κοινωνία που υπηρετεί ένα υψηλό αξίωμα (εισαγγελέας στην τούρκικη, γιατρός στην ελληνική) καλείται να αντιμετωπίσει προσωπικούς δαίμονες που έχουν αποφυλακιστεί έπειτα από τις ρωγμές που του προκαλεί εσωτερικά το νέο περιβάλλον.

Η καλύτερη ταινία του Αλπέρ και μια από τις πιο ενδιαφέρουσες τούρκικες ταινίες των τελευταίων χρόνων