Joyride

Σύνοψη: Ο 12χρονος Mully έχει χάσει τη μητέρα του και ανακαλύπτει ότι ο υπερχρεωμένος πατέρας του ιδιοποιείται τα χρήματα της φιλανθρωπίας που συγκέντρωσαν στο όνομά της.

Αρπάζοντας τα μετρητά, ο Mully κλέβει ένα ταξί, όμως, ξαφνιάζεται όταν βρίσκει στο πίσω κάθισμα την Joy, μια ετοιμόλογη δικηγόρο με ένα μωρό. Φτάνοντας στα όριά της με τη μητρότητα, η Joy σχεδιάζει να δώσει το μωρό για υιοθεσία.

Τελικά, ακολουθεί τον Mully σε ένα ταξίδι σε όλη την Ιρλανδία, κλέβοντας αυτοκίνητα, κάνοντας ωτοστόπ, μπαίνοντας με φέριμποτ και σπάζοντας τα οδοφράγματα της αστυνομίας. Καθώς ο πατέρας του Mully τον αναζητά, οι δύο “παράνομοι” σταδιακά δένονται και ανακαλύπτουν τα συναισθήματα που έχουν ο ένας για τον άλλον.

Άποψη: Το "Joyride", ένα περίεργο μείγμα κωμωδίας και road movie, διασχίζει την ιρλανδική ύπαιθρο με καλές ερμηνείες και ένα σωρό κλισεδιές.

Η ταινία αναδεικνύει κάποια πολύ σοβαρά θέματα σχετικά με τη γονική μέριμνα και το τι σημαίνει να είσαι παιδί. Η δυναμική μεταξύ των χαρακτήρων της Joy (Olivia Colman) και του μικρού Mully (Charlie Reid) είναι πολύ ενδιαφέρουσα και αναπτύσσεται με προσοχή και τρυφερότητα. Η Colman είναι ο ενήλικας που έχει εξαντληθεί από κάθε πτυχή της ζωής και ο Reid είναι ο έφηβος που στην πραγματικότητα είναι πολύ καλός στο να φροντίζει τα βρέφη εξαιτίας του παραμελητικού πατέρα του. Η Joy θέλει να εγκαταλείψει το παιδί της και να συνεχίσει τη ζωή της και ο Mully  συνταράσσεται από την ιδέα ότι μια μητέρα δεν αγαπάει το μωρό της. Οι πιο δυνατές σκηνές είναι εκείνες που οι δυο τους παλεύουν με τους δαίμονες και τις αδυναμίες τους.

H σκηνοθέτης Emer Reynolds (The Farthest) εκμαιεύει μια εξαιρετική ερμηνεία από τον νεαρό πρωτοεμφανιζόμενο Charlie Reid, ενώ η Olivia Colman είναι γοητευτική όπως πάντα, ακόμη και σε έναν ρόλο που είναι "αντιπαθητικός". Τα μηνύματα  της ιστορίας είναι δυνατά και επίκαιρα, αλλά το σενάριο της Ailbhe Keogan δεν έχει σκηνές που να καθηλώνουν το κοινό για περισσότερο από πέντε λεπτά.

Το στοιχείο που ξεχωρίζει στο “Joyride” είναι η επιλογή των χρωμάτων, καθώς και η ίδια η χρωματική ποιότητα της ταινίας. Από το φωτεινό κίτρινο σακάκι της Colman μέχρι την παρέλαση των μασκοφόρων, τα κοστούμια μοιάζουν να ξεπηδούν κυριολεκτικά από την οθόνη, ενώ λεπτομέρειες που κανείς δεν θα περίμενε να τραβήξουν το βλέμμα, όπως τα λουλούδια στο ανθοπωλείο, οι κατακόκκινες σακούλες με πατατάκια και οι πράσινες τσίχλες του ψιλικατζίδικου, ξεχωρίζουν με ένα ιδιαίτερο τρόπο.

Συνολικά, το “Joyride” δεν ανταποκρίνεται και τόσο πολύ στον τίτλο του. Είναι ένα dramedy με στιγμές γέλιου και συγκίνησης. Παραμένει, ωστόσο, ένα μέτριο αποτέλεσμα που ενώ πάει να μας “αγγίξει”, κάπου το “το χάνει” κα δεν πετυχαίνει, τελικά, τον στόχο του.