Resurrection

H Μάργκαρετ (Rebecca Hall) είναι μια επιτυχημένη επαγγελματίας και μια αποπνικτικά προστατευτική μητέρα απέναντι στην 17χρονη κόρη της Άμπι (Grace Kaufman), που σύντομα φεύγει για το κολλέγιο. Η ζωή, όπως την έχει δημιουργήσει, μοιάζει να είναι υπό τον απόλυτο έλεγχο της - ο παντρεμένος εραστής, η ανοδική καριέρα, το πολυτελές διαμέρισμα, η καθημερινή ρουτίνα.

Όμως υπάρχει μια επίμονη ανησυχία, μια αδιόρατη επιφυλακή. Όταν βλέπει τυχαία μια ανδρική φιγούρα από το παρελθόν της σε ένα συνέδριο, οι χειρότεροι φόβοι της ξυπνούν απότομα. Η εμφάνιση του Ντέιβιντ (Tim Roth), 22 χρόνια μετά την τελευταία τους συνάντηση, την παραλύει και σταδιακά το τακτοποιημένο, προστατευμένο οικοδόμημά της καταρρέει.

Στις καλύτερες στιγμές του, το “Resurrection” είναι μια σπουδή επάνω στην στοιχειωτική, πανίσχυρη δύναμη ενός βαθύτατου, κακοποιητικού τραύματος.

Ο παράλογος φόβος, η διαρκής αγωνία, η αναπόφευκτη επαγρύπνηση, η παράλυση ακόμα και στην σκέψη ενός προσώπου, ο τρόπος με τον οποίο βυθίζεται κανείς στον εφιάλτη μιας επαναφοράς συνθέτουν ένα ουσιαστικά άβολο και στρεσογόνο αποτέλεσμα που μας κρατά δέσμιους από την αρχή του. Βασικός λόγος αυτού, η μαγνητική Rebecca Hall, σε μια φανταστικά εφιαλτική και εφιαλτικά φανταστική ερμηνεία, πολύ ανώτερη της ταινίας που αναλαμβάνει, αλλά και ο χαμηλότονα και γι’ αυτό ιδιαίτερα αποτελεσματικά σαδιστικός Tim Roth.

Το πρώτο μέρος του ψυχολογικού θρίλερ του Andrew Semans (“Nancy Please”) είναι άβολο και αγωνιώδες, υποβλητικό και έντονο, παρασύροντάς μας στην ξαφνική και βίαιη απώλεια ελέγχου της Μάργκαρετ, στο πόσο εύκολα ελέγχεται και βυθίζεται υπό το βάρος ενός αξεπέραστου φόβου, ενός κουβαριού ενοχών, τραυμάτων και αναμνήσεων. Γενικότερα, ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζεται η ιστορία και ο χαρακτήρας της διαθέτει μια κάποια φροντίδα και εύστοχες λεπτομέρειες, η σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ μητέρας και κόρης και οι διαταραγμένες της ισορροπίες ανοίγουν ενδιαφέρουσες προεκτάσεις ενώ η αμφισημία πολλών στοιχείων της εξέλιξης εμπλουτίζει την πραγμάτευση και την ερμηνεία των θεματικών.

Ωστόσο η τάση αυτή δεν χαρακτηρίζει το σύνολο. Σταδιακά το φιλμ χάνει τον ρυθμό και την προσοχή του, υποκύπτει σε μια απλοϊκότητα και όσο απομακρύνεται από την λογική και τις πραγματικές διαστάσεις των θεματικών του, σε μια προσπάθεια να διανθίσει ίσως το στυλ του(;), να δώσει μια άλλη οπτική(;), να παίξει με την αντίληψη και τις προσδοκίες μας (;), γίνεται λιγότερο αποτελεσματικό και επιτυχές.

Το αμφίβολο και γκροτέσκο φινάλε δε, παρά την ένταση και την αναρώτηση που προκαλεί, μοιάζει να επιλέχθηκε ελλείψει καλύτερων, πιο ολοκληρωμένων ιδεών.

Καθηλωτική Rebecca Hall, σε μία από τις καλύτερες ερμηνείες της χρονιάς και μια επιδραστική μα συγκεχυμένη ταινία.