The forgiven

Σύνοψη: Ο Ντέιβιντ και η Τζο θα εμπλακούν σε ένα δυστύχημα με θύμα έναν έφηβο Μαροκινό κατά το ταξίδι τους προς την απομονωμένη βίλα ενός φίλου τους όπου θα λάβει χώρα ένα πάρτι. Φτάνοντας αργοπορημένοι, και με το πτώμα του εφήβου στο αυτοκίνητο, θα προσπαθήσουν να καλύψουν το συμβάν σε συνεργασία με την αστυνομία. Τα πράγματα περιπλέκονται όταν το επόμενο πρωί καταφθάνει στην βίλα ο πατέρας του παιδιού, ζητώντας εκδίκηση.

Άποψη: Τι συμβαίνει όταν μια εκδοχή της ανώτερης τάξης του Δυτικού κόσμου έρχεται αντιμέτωπη με τους παρακατιανούς -στα μάτια της- ντόπιους Μαροκινούς, τους οποίους φροντίζει είτε να απομονώνει διακριτικά είτε να τους έχει στην υπηρεσία τους; Ο Βρετανός συγγραφέας Λόρενς Όσμπορν προσπάθησε να απαντήσει στο ερώτημα μέσα από το ομότιτλο βιβλίο του, το οποίο έπειτα θέλησε να οπτικοποιήσει ο Τζον Μάικλ ΜακΝτόνα, κάνοντας έτσι την επιστροφή του στην μεγάλη οθόνη μετά από πέντε χρόνια απουσίας.

Το δράμα α-λα Μεγάλος Γκάτσμπυ, με χλιδάτα πάρτι και εντυπωσιακά ρούχα, με άφθονα ποτά και ευφάνταστα εδέσματα, δένει πολύ ταιριαστά στην ολόχρυση ατμόσφαιρα του Μαρόκου και το σενάριο του ΜακΝτόνα τροφοδοτεί σταδιακά, και με μεγάλη αγωνία, την εξέλιξη της ιστορίας. Με γρήγορη αλλά εξαιρετικά δουλεμένη εισαγωγή, η οποία λειτουργεί και σαν τίτλοι τέλους, το “The Forgiven” μας μαρτυρά το στυλ που θα ακολουθήσει και η συνέχεια δεν μας απογοητεύει: τα πλάνα αιχμαλωτίζουν στιγμές και πρόσωπα και το Μαρόκο αποδεικνύεται ως τρομερά φωτογενές. Ο ΜακΝτόνα είναι λάτρης των ωραίων τοπίων, όπως φάνηκε και από το παλαιότερο “Calvary”, και δεν δίστασε να μας το τονίσει ούτε αυτήν την φορά.

Τα αμφιλεγόμενα θέματα που διαλέγει είναι ακόμα ένα χαρακτηριστικό του, όπως φυσικά και η σωστή κατεύθυνση που δίνει στους παραπάνω-από-ικανούς πρωταγωνιστές του. Φυσικά, ο Ρέιφ Φάινς που ενσαρκώνει τον ρόλο του Ντέιβιντ, ενός λιγάκι ρατσιστή λιγάκι διεφθαρμένου γιατρού, ίσως να μη είχε ανάγκη από κάποια καθοδήγηση, ούτε βέβαια η Τζέσικα Τσάστειν, για την οποία ο ρόλος της μοιραίας και κάπως “στα χαμένα” Τζο ταίριαξε γάντι. Παρόλα αυτά, όλοι, μαζί με το υπόλοιπο καστ με τους Ματ Σμιθ, Κρίστοφερ Άμποτ και Κέιλεμπ Λάντρι Τζόουνς, ισορρόπησαν μαζί σε μία συμβίωση υπό πολύ περίεργες συνθήκες.

Ο λόγος, φυσικά, όχι μόνο για το τρομερό δυστύχημα αλλά και για την απαίτηση του πατέρα να ταξιδέψει με τον Ντέιβιντ μέχρι το σπίτι όπου έμενε ο γιος του, ώστε να παρευρεθεί στην κηδεία του. Σε εκείνο το σημείο, το σενάριο δημιουργεί ωραίο δίπολο ανάμεσα σε αυτά που έχουν σημασία και σε αυτά που δεν έχουν, φροντίζοντας ωστόσο να μην γίνεται καταντάει επιφανειακό.

Υπεύθυνος για αυτό είναι ο Ρέιφ Φάινς, ο οποίος καταθέτει μία ερμηνεία επιπέδου για να αποδώσει την μεταστροφή του χαρακτήρα του, αλλά και ο ΜακΝτόνα που τόσο απλόχερα οδήγησε το σενάριο εκεί με τον τρόπο που έπρεπε.

Ωστόσο, όσο και αν εκτιμήσαμε τις αρετές του “The Forgiven” και ξαφνιαστήκαμε ευχάριστα με την αρχή αλλά και το τέλος, συνολικά αφήνει μία επίγευση μέτριας ικανοποίησης. Ενώ ο ΜακΝτόνα έχει την φιλοδοξία να κάνει μία ατμοσφαιρική, μυστήρια και αξέχαστη παραγωγή στην αφιλόξενη ομορφιά της ερήμου, οι ικανότητές του στον ρυθμό που πρέπει να κρατήσει η ένταση πέφτουν έξω.

Εν τέλει, το “The Unforgiven” δεν είναι κακό, αλλά ίσως είναι κατά τόπους μονότονο.