Avatar: The way of the water

Η πρώτη follow-up ταινία της πλέον επιτυχημένης ταινίας όλων των εποχών με την υπογραφή του Τζέιμς Κάμερον, επιστρέφει.

Μια δεκαετία σχεδόν μετά από τα γεγονότα της πρώτης ταινίας, η νέα ταινία “Avatar: The Way of Water” ξεκινά να μας αφηγείται την ιστορία της οικογένειας Sully (του Jake, της Neytiri και των παιδιών τους), τα προβλήματά τους, τους αγώνες που κάνουν να παραμείνουν ζωντανοί και τις τραγωδίες που βιώνουν.

O Tζέιμς Κάμερον επιστρέφει μετά από τόσα (πολλά) χρόνια στο blockbuster σινεμά που τόσο καλά γνωρίζει, με την συνέχεια του υπερ-επιτυχημένου εμπορικά Avatar που τόσο πολύ μοιάζει με το πρώτο και αυτό είναι και καλό και κακό. 

Σε τεχνικό επίπεδο, η δουλειά που έχει γίνει είναι εκπληκτική. Τέλεια ειδικά εφέ, 3D που σκίζει, αδιανόητες εστιάσεις και καδραρίσματα, χρωματική παλέτα ονειρική, ένας αέρινος ρυθμός στο μεγαλύτερο μέρος του φιλμ (που κάνει μια βαρβάτη κοιλιά κάπου στη μέση), χορταστικό οπτικό υπερθέαμα με αδιανόητες σκηνές δράσης.

Ο Κάμερον πιστεύει στη λύση ενός υπερανθρώπου, γονιδιακού υποκατάστατου, ενός κλώνου επιστημονικά εξελιγμένου, άτρωτου και άφθαρτου. Επομένως, το ιδεατό είναι η μετάβαση στην εφαρμογή της εικονικής πραγματικότητας σε βαθμό που να καθορίζει την ζωή μας. Αν προτιμάτε, ο "θάνατος της πραγματικότητας". Ο τεχνητός κόσμος του Avatar θα γίνει ο νέος παράδεισος.

Σεναριακά, πάσχουμε: Αρκετό από περιπέτεια επικής κατασττροφής, λίγο από ρομάντζο, περισσότερο από οικογενειακό μελόδραμα, όλα πατούν σε ένα απλοϊκό σενάριο με μιλιταριστικές κορώνες και περββαλλοντολογικές ανησυχιές και οικουμενικές αλληγορίες για την αέναη σύγκρουση ανθρώπου-επιστήμης και φύσης που τελικά κουράζουν. Τα πάντα εξελίσσονται σχεδόν απελπιστικά προβλέψιμα σε μια ιστορία ορισμό του κλισέ (κυρία μου) που υπογραμμίζει ξανά και ξανά τα αυτονόητα, λες και απευθύνεται σε χάνους.

Όμως, οπτικά (και μουσικά) πρόκειται για μια ολομέτωπη επίθεση στις αισθήσεις που παίρνει σκαλπ και δεν χαρίζει αιχμάλωτους. Μια ταινία που την βλέπεις και την χορταίνεις αποκλειστικά στην μεγάλη αίθουσα και ζεις την εμπειρία με το 3D. Ένα είδος σινεμά που ο ίδιος ο Κάμερον έχε προεξοφλήσει ότι η αξία του μετριέται και απεικονίζεται στην ειασπρακτική του πορεία στο box-office και με βάση αυτή την προοπτική και μόνο, έχει κατασκευαστεί.

Με κακώς εννοούμενο μινιμαλισμό στην σεναριακή αφήγηση, αλλά την ίδια στιγμή αδιανόητα larger than life στην οπτικοακουστική απόδοση.