Bones and all

Σύνοψη: Το “Bones and All” είναι η ιστορία αγάπης ανάμεσα στην Μάρεν, μία νεαρή γυναίκα που μαθαίνει πώς να επιβιώνει στο περιθώριο της κοινωνίας, και τον Λι, έναν ακραίο και στερημένο τυχοδιώκτη… οι οποίοι συναντιούνται και ενώνονται για μια οδύσσεια που τους οδηγεί στις περιφερειακές διαδρομές, στα κρυφά περάσματα και στις παγίδες της Αμερικής του Ρόναλντ Ρίγκαν.

Όμως, παρά το γεγονός ότι καταβάλλουν τις καλύτερες προσπάθειές τους, όλοι οι δρόμοι οδηγούν πίσω στο τρομακτικό παρελθόν τους και σε μια τελική στάση που θα καθορίσει αν η αγάπη τους μπορεί να επιβιώσει από την διαφορετικότητά τους.

Άποψη: Το κανιβαλιστικό-βαμπιρικό σινεμά συναντά την ρομαντική road movie από έναν σκηνοθέτη που έχει δοκιμαστεί ποικιλοτρόπως τόσο με το σινεμά τρόμου (Suspiria) όσο και με το ρομαντικό δράμα ενηλικίωσης (Call Me By Your Name), αν και ποτέ δεν έκρυψε ότι οι ιστορίες είναι απλώς μια πρόφαση.

Αυτή την εβδομάδα βγαίνουν στο σινεμά δύο ταινίες δύο τόσο διαφορετικών κινηματογραφικών αντιλήψεων, από την μία ο νέος Spielberg, με τον βετεράνο σκηνοθέτη να είναι μαέστρος στην εικόνα αλλά πάνω από όλα να είναι ένας δεινός αφηγητής και από την άλλη ο νέος Luca Guadagnino, ένας αισθητιστής εικονοκλάστης που εστιάζει την προσοχή του στην εικόνα και η ιστορία έρχεται ως συμπλήρωμα.

Από την φωτογενή αναπαράσταση της Ιταλίας στα A Bigger Splash και Call Me By Your Name στο μουντό αστικό Βερολίνο του Suspiria, το σενάριο στις ταινίες του ήταν πάντα το αδύνατο σημείο, όχι ως προς την δουλειά που έχει κάνει ο εκάστοτε σεναριογράφος, αλλά ως προς τον τρόπο που αυτό μεταφέρεται.

Στο Bones and All τα τρωτά σημεία του σεναρίου του David Kajganich μεγεθύνονται λόγω της ελλιπούς σκηνοθετικής προσοχής. Είναι τόσο ορατή η προσήλωση του σκηνοθέτη στο πλάνο, το καδράρισμα, την φωτογραφία που αδυνατείς να προσέξεις κάτι άλλο, βλέπεις την υπερπροσπάθεια του σκηνοθέτη σε κάθε σκηνή, στο πώς θα αποδώσει τα πρόσωπα μέσα από τζάμια, γυαλιά, καθρέφτες, περίεργες γωνίες του πιάνο, ανάμεσα από κίονες, κάτι που να φανεί αισθητικά ενδιαφέρον σε μια καλλιτεχνική φωτογράφιση αδιαφορώντας ότι υπάρχει και ένα σενάριο.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο μοντέρ Marco Costa να τρέχει να μαζέψει τα ασυμμάζευτα. Ποια είναι τα ασυμμάζευτα; Σκόρπιες σκηνές, χωρίς αφηγηματική συνοχή, απλώς για να υπάρχουν μέσα στην ταινία. Εκεί που βρισκόμαστε κάποιον Ιούλιο στα 80s, και βλέπουμε τους ήρωες να μιλούν σε μια σκηνή στην ακροποταμιά, ξαφνικά παρεμβάλλεται μια νυχτερινή σκηνή εορτασμού της 4ης Ιουλίου μέσα στο ποτάμι χωρίς κανέναν συνδετικό κρίκο ούτε με την προηγούμενη ούτε με την επόμενη σκηνή και αυτό είναι μόνο ένα από τα πολλά παραδείγματα. Η φωτογραφία του Arseni Khachaturan είναι απείρου κάλλους, με όμορφα μπλε και πράσινα χρώματα και ανάδειξη ενός νεανικού κλίματος στα 80s. Τρομερή είναι και η ερμηνεία της νεαρής Taylor Russell (Escape Room), που ισορροπεί με επιτυχία και νεανική φρεσκάδα ανάμεσα στην αναζήτηση της μητέρας της και του παρελθόντος της και την πρώτη επαφή με τον έρωτα.

Αντίθετα, ο Timothee Chalamet, όσο αμφιλεγόμενο και αν ακουστεί, έχει το σύνδρομο Ryan Gosling: παίζει με τον ίδιο τρόπο σε όλες τις ταινίες και αν αυτό ταιριάζει στο ύφος της ταινίας τότε οκ, αν όχι τότε μοιάζει οριακά ατάλαντος. Εδώ επαναλαμβάνει το μοτίβου του νωχελικού, μελαγχολικού και ντοπαρισμένου νέου. Ο Mark Rylance μπορεί να εμφανίζεται λίγο αλλά κλέβει άνετα την παράσταση με ένα masterclass υποκριτικής. Ο Guadagnino ακροβατεί αδέξια ανάμεσα στο μελό ρομάντζο του Call Me και στην αποστασιοποίηση του Suspiria.