Κορσές

Σύνοψη: Η Δούκισσα Ελισάβετ Αμαλία Ευγενία της Βαυαρίας, Αυτοκράτειρα της Αυστρίας και Βασίλισσα της Ουγγαρίας, είναι η γνωστή σε όλους πριγκίπισσα Σίσσυ. Και τα Χριστούγεννα του 1877 κλείνει τα 40 της χρόνια, εγκλωβισμένη σε μια ζωή που την πνίγει. Ασκείται και τρώει ελάχιστα, καπνίζει μανιωδώς, χτενίζει ακόμα τα ατελείωτα μαλλιά της σε περίτεχνα χτενίσματα, μετράει συχνά το βάρος της, ξεσπά την δυσθυμία της σφίγγοντας όλο και πιο δυνατά τον κορσέ της. Η σχέση της με τον σύζυγό της, αυτοκράτορα Φραγκίσκο Ιωσήφ, επιδεινώνεται διαρκώς, η ανατροφή των παιδιών της δεν φαίνεται να της προσφέρει κάποια χαρά, η θλίψη της αναζητά διέξοδο σε ανθρώπους και πλαίσια έξω από το παλάτι.

Ενώ προσπαθεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της θέσης της, ο ψυχισμός της Σίσσυς σταδιακά καταρρέει, κι αυτή η κατάρρευση λειτουργεί επάνω της αντίστροφα. Την ενδυναμώνει, της επιτρέπει να δει καθαρότερα, την ωθεί στο να πάρει μια απόφαση. Πόσο ακόμα θα σφίγγει ο κορσές;

Άποψη: Το ”Corsage” της Marie Kreutzer είναι ένα μελαγχολικό, τολμηρό πορτρέτο μιας δυστυχισμένης, παγιδευμένης στην εικόνα της, αυτοκράτειρας και μια βιογραφική ταινία εποχής που δεν είναι βιογραφική ταινία εποχής. Περιέχει αναμφίβολα εξαιρετικά κοστούμια και σκηνικά, ενώ επιδεικνύει θεατρικότητα στις διαθέσεις και εντυπωσιακή φωτογραφία, που μας μεταφέρει με ευκολία στην αυλή των Αμβούργων. Ταυτόχρονα, διατηρεί την δική της δυναμική αφήγηση, αδιαφορεί για την ιστορική ακρίβεια και επεμβαίνει στην τραγική ιστορία της πραγματικής Σίσσυς, για να αποτυπώσει με τον δικό της σύγχρονο, πολυεπίπεδο τρόπο τις συνέπειες της γυναικείας καταπίεσης και του ασφυκτικού περιορισμού στις απαιτήσεις των κοινωνικών ρόλων.

Με μια μοντέρνα ματιά, που μπλέκει περιπαικτικά το παλιό και το νέο αναδεικνύοντας την διαχρονικότητα των θεματικών, και μια μαγνητική, διαπεραστική Vicky Krieps (που επάξια κέρδισε το βραβείο καλύτερης ερμηνείας “Un Certain Regard” στο φετινό Φεστιβάλ των Καννών), η ταινία απηχεί ένα σύνολο ιδεών, που συνεχίζουν να απασχολούν, και παίζει με αυτές, μέσα από συμβολισμούς και τεχνάσματα για την αλήθεια και την οπτική της απεικόνιση. Την αντισυμβατική της εξερεύνηση συμπληρώνουν μουσικά κομμάτια του 20ου αιώνα, όπως to “Help Me Make It Through The Night” του Kris Kristofferson, το “As Tears Go By” της Marianne Faithfull, το στοιχειωτικό “She Was” της Camille, που συμβάλλουν εξίσου στην σύγχρονη προσέγγιση του εγχειρήματος και την κατάργηση του μελοδραματισμού εποχής.

Η Σίσσυ προσεγγίζεται με κατανόηση και θαυμασμό, αλλά δεν παύει να είναι μια φιγούρα εξουσίας. Έξυπνα η ταινία δεν διστάζει να δείξει το πώς η ηρωίδα αδυνατεί να υπερβεί τα εμπόδια του ρόλου της, πώς εφαρμόζει σε άλλους τις καταπιεστικές συμβάσεις που υφίσταται, πώς γίνεται κομμάτι ενός συστήματος που την διαλύει, άηχα και σταθερά. Ακόμα και η τελική πράξη ελευθερίας –μια εξαιρετικά δυνατή, οπτικά και συναισθηματικά, σκηνή- δεν απαλλάσσεται από την διαιώνιση της ανελευθερίας, από την μεταβίβαση του βάρους σε κάποιον που μπορεί ίσως να το αντέξει.

Αν η Romy Schneider είναι η πιο χαρακτηριστική απεικόνιση της διάσημης πριγκίπισσας, η  Vicky Krieps είναι η πιο ενδιαφέρουσα. Κι αν το “Corsage” είναι η πέμπτη ταινία που επικεντρώνεται στην ζωή της Σίσσυς, το συναίσθημα με το οποίο αγκαλιάζει την ανάγκη της να αναπνεύσει κάτω από τον κορσέ είναι το πιο ταιριαστό. Ένα σύνθετο μα γενναίο και απελευθερωτικό είδος αγάπης.